Volkenrecht – Amerikaanse gijzelingszaak

De hostage zaak in Irak uit 1979 over een Amerikaase ambassade. Is Irak hier zelf schuldig aan en wat zijn de juridische gevolgen?

De Amerikaanse gijzelingszaak tussen VS en Irak.

1. Feiten:

Teruggaan in de tijd, 1979. De keizer van Iran heeft Iran verlaten en het nieuwe regime van Ayatollah Gomeini is in de plaats gekomen, dus een revolutie plaatsgevonden waar niet zomaar de ene regering vervangen is door de ander, maar de fundamenten van de staatsorde essentieel gewijzigd zijn.

In februari 1979 wordt de Amerikaanse ambassade aangevallen door een gewapende groep, 70 gijzelaars genomen inclusief de ambassadeur en bij die aanval op de ambassade, de eerste aanval, vallen twee doden.

De Iraanse overheid is niet in staat om die aanval te voorkomen, maar als er tijdens de aanval op de ambassade een verzoek komt om hulp naar de Iraanse autoriteiten komt er ook meteen een antwoord. Dus die gijzelaars doen een beroep op hulp en er komt een antwoord in de vorm van de revolutionaire wacht, onderdeel van het regime. Die zorgen ervoor dat de controle over de ambassade terug gegeven wordt aan de VS. Je zou het eerste incident in februari, waarbij de eerste minister van Iran zijn spijt betuigt over wat er is gebeurd. Met betrekking tot het betuigen van spijt door een regering: de eerste minister betuigt zijn spijt, dat is niet hetzelfde als het aanbieden van excuses. Staten zijn er altijd op bedacht om hun spijt te betuigen, maar zeker niet hun excuses aan te bieden, want dat impliceert dat ze verantwoordelijk zijn. Ze betreuren wat er gebeurd is, maar geen officieel excuses, vanwege de juridische consequenties. Hij zegt ten tweede dat er maatregelen getroffen zullen worden om herhaling te voorkomen. De schade die er is aan het gebouw van de ambassade zal hersteld worden. Dat is een eerste incident tussen VS en Iran. Een aantal maanden later in het najaar. De keizer, sjah, van Iran, daarvan zegt de VS dat ze hem willen toelaten tot het Amerikaanse grondgebied voor een medische behandeling. Het toelaten van de Sjah kan kritiek veroorzaken in Iran, dus ze vragen al meteen expliciet om voldoende bescherming bij de ambassade in Iran. De Iraanse autoriteiten geven die garanties: ze waarborgen de veiligheid van het gebouw en personeel, maar in ruil daarvoor willen ze dat de Sjah terugkeert naar Iran om hem te vervolgen voor corruptie, machtsmisbruik, etc….

Begin november 1979 een eerste demonstrtatie van ongeveer 5000 betogers voor de Amerikaanse ambassade en die Iraanse veiligheidsdiensten zorgen voor bescherming. VS hadden om garanties gevraagd in de toekomst en bij die demonstratie zorgen de Iraanse veiligheidstroepen voor bescherming. Enkele dagen later, 4 november, is er opnieuw een demonstratie, duizenden betogers. Een gewapende groep van 100en betogers die de ambassade bestormen. Die Iraanse veiligheidstroepen die daarvoor bescherming hebben geboden blijven afwezig en zover ze aanwezig zijn doen ze niks om in te grijpen. Bij de tweede demonstratie in enkele dagen tijd wordt er door het regime niks gedaan om te beschermen. Bij die tweede bestorming worden 52 gijzelaars genomen. Tijdens die bestorming van de ambassade wordt er opnieuw vanuit de ambassade verzocht om hulp, maar nu komt er helemaal geen antwoord. Die revolutionaire wachten komen wel ter plaatse, maar doen niets. Ze ondernemen geen poging om het ambassade gebouw terug vrij te maken of de gijzelaars te bevrijden. Anderendaags worden er ook twee Amerikaanse consulaten aangevallen zonder reactie van Iran. Op het moment dat die consulaten worden aangevallen, worden er in Teheran aanvallen uitgevoerd op de Britse en de Russische ambassade. Die aanvallen worden gestopt na instructies van die ayatollah, die ambassade bestormingen van de Britten en Russen. Het Amerikaanse ambassade gebouw wordt in brand gestoken, de archieven worden verbrand en er zijn dus 52 gijzelaars. Daarvan zijn 2 gewone Amerikaanse burgers van de gijzelaars. De andere gijzelaars zijn Amerikaanse diplomaten en administratief en technisch personeel van de ambassade. Wat gebeurt er dan eerst op het internationale niveau, de VR komt bijeen op verzoek van de VS en aanvaardt een resolutie die juridisch niet bindend is.

 ——  > Resolutie 457. In die resolutie staat:

Ten eerste een oproep om de gijzelaars vrij te laten, alleen maar een oproep aan Iran. Ten tweede het verzoek om die gijzelaars de nodige bescherming te bieden, omdat ze tijdens die gijzelneming en de periode daarna onmenselijk worden behandeld. Ten derde het toe te staan om het land te verlaten. De gijzelaars moeten dus vrijgelaten worden, beschermd worden en het land kunnen verlaten. 

Enkele weken later opnieuw een resolutie van de VR waarin hetzelfde staat. ——— > Resolutie 461. Dat is wat er op het internationale niveau gebeurt in het kader van de VN.

 De gijzelaars komen niet vrij. De VS neemt een aantal tegenmaatregelen in het kader van staatsaansprakelijkheid: alle Iraanse studenten worden gecontroleerd in Amerika en als het niet in orde is worden ze meteen gedeporteerd. Dat is de eerste maatregel. De tweede maatregel: de officiële banktegoeden van Iran worden bevroren. Ten derde: wordt er geen olie meer gekocht uit Iran van Amerika. Olie aankopen uit Iran worden niet meer toegestaan.

In Januari van 1980 proberen de VS in het kader van de VR om sancties te laten afkondigen, maar er komt een Russisch veto, dus dat gaat niet door. Enkele maanden laten, voorjaar 1980: bijkomende maatregel door VS (geen tegenmaatregelen, maar maatregelen) Als reactie op een schending van volkenrecht mag je tegenmaatregelen nemen die op zichzelf tegen volkenrecht ingaan, maar verbreken diplomatieke betrekkingen mag gewoon.

• Ten eerste: verbreken diplomatieke betrekkingen met Iran. Dat mag dus gewoon, geen tegenmaatregel.
• Ten tweede: een export verbod.
• Ten derde: een reisverbod: amerikanen mogen niet naar Iran reizen.

Dat zijn de belangrijkste feiten die vooraf gaan aan de procedure bij de VN. De VS beginnen een procedure voor het internationaal gerechtshof:

1. Application

Dat gebeurt door een eenzijdig verzoekschrift ten tijde van november 1979. Enkele weken na de gijzeling begint de VS met deze procedure voor het internationaal gerechtshof. Wanneer een staat een procedure begint, dan moeten de claims duidelijk geformuleerd worden, wat eist men van het hof? De VS eist:

–          Ten eerste vragen ze aan het hof om te bepalen dat Iran een aantal verdragen heeft geschonden.

• Het Weense verdrag in zake diplomatiek verkeer en het Weense gedrag in zake consulair verkeer. Dat ligt voor de hand.
• Ten tweede ook een schending van het vriendschapsverdrag.
• Ten derde een schending van paragraaf 4 van het handvest, het verbod op geweld.

Drie dingen die dus geschonden worden door Iran.

De VS zegt: door die bestorming toe te laten en door niets te doen om dat te voorkomen zijn die regels van het volkenrecht geschonden. Dus het toelaten en het niet verhinderen van schendingen daarover willen de VS een uitspraak van het Hof. Dat is het eerste waarvan Iran wordt beschuldigd.

–          Ten tweede vraagt de VS aan het hof, dat het hof Iran zal bevelen de gijzelaars vrij te laten en Iran te verlaten. Enkele weken na die resolutie vragen ze dus hetzelfde als de resolutie, maar nu aan het hof.

–          Ten derde. Wat het in staatsaansprakelijkheidsregime staat: reperation, er moet herstel worden gedaan. Ten slotte, diegene die schuldig zijn aan die bestorming of gijzelneming, die moet Iran vervolgen of uitleveren aan de VS.

Hier gaat het om een geschillenprocedure. Iran blijft hier weg. Maar stuurt brieven naar het hof. Dus niet actief deelnemen en stukken in te leveren, doet Iran niets, verschijnt niet voor het hof en stuurt een aantal brieven naar het hof. Wat staat er in die brieven? Die bestorming van die ambassade en die gijzelneming, dat is een marginaal feit, een detail, want er is een veel groter geschil met de VS. Dus het is volgens Iran een incident dat gebeurd is in het kader van een groot geschil met de VS. Dat grote geschil met de VS zegt Iran gaat over het feit dat de VS zich al decennia lang gemengd hebben in de binnenlandse aangelegenheden van Iran. De VS heeft ons land geëxploiteerd ten tijde van de Sjah. Behalve die brieven komt er dus geen reactie van Iran. Ze zijn gewoon afwezig. De dag waarop de VS hun verzoekschrift indienen, vragen ze aan het hof ook voorlopige maatregelen. Wat vragen ze aan het hof?

• Dat de gijzelaars vrijkomen en het land mogen verlaten.
• Ten tweede vragen ze dat het ambassade gebouw wordt ontruimd en terug de controle krijgen over dat gebouw.
• Ten derde dat de diplomaten, Amerikaanse diplomaten, zich vrij moeten kunnen bewegen op het Iraanse grondgebied. Ze voegen er wel aan toe: bewegingsvrijheid van de diplomaten als de twee partijen nog diplomaten willen op hun grondgebied.

 Het hof kondigt voorlopige maatregelen af, die kunt u vergelijken met wat de VS vraagt met wat het hof afkondigt als maatregel. Het hof zegt:

• De gijzelaars moeten worden vrijgelaten en volledige bescherming krijgen. (De VS heeft erbij gevraagd of ze het land mogen verlaten. Het hof zegt dus niet dat de gijzelaars Iran zouden mogen verlaten)
• Ten tweede: het ambassadegebouw moet terug onder de controle van de VS.
• Ten derde: de diplomaten moeten volledig beschermd worden.

Het is van belang om voor ogen te houden dat we in 1980 zitten en dat de voorlopige maatregelen van het internationaal gerechtshof nog niet bindend worden beschouwd, dat komt pas later bij de zaak Lagrande. Dus dan is er de vraag, wat moet een staat met een niet bindende voorlopige maatregel. Er was met betrekking van die voorlopige maatregelen wel een discussie bij het hof. Want als je ziet wat ze vragen in hun verzoekschrift en als voorlopige maatregelen, bijna hetzelfde is. Daarom is het hof ook niet op alle verzoeken ingegaan. Als alle voorlopige maatregelen worden toegestaan, dan blijft er niets over van het verzoek betreffende het geschil. Dus geen voorlopige maatregelen die erop neerkomen: de zaak is gesloten, want alles is geregeld. Het hof wil ook vermijden dat men het mechanisme van voorlopige maatregelen gaat misbruiken.

{{extraAds}} 

1. Diplomatieke Recht:

Dus de VS beschuldigen Iran van het schenden van het diplomatieke recht. Wat zegt het internationaal gerechtshof daarover?

Iran verschijnt niet voor het hof, wat dus betekent dat in zo’n procedure waar de verwerende staat afwezig blijft, en dus niet de moeite neemt om zijn argumenten voor te leggen aan het hof. Het statut van het internationaal gerechtshof heeft hierin voorzien. Artikel 53: als de verwerende partij niet deelneemt aan de procedure, hoe zit het dan met woord en wederwoord, de verdediging van die staat? Artikel 53: in dit geval mag de VS vragen: Iran blijft afwezig en voert geen argumenten aan, dus maak maar een arrest in ons voordeel wat er zijn geen tegenargument. Het hof heeft hier rekening gehouden met die brieven die Iran heeft gestuurd.

• Eerste punt ivm het diplomatieke recht: het hof zegt: een ambassade aanval en personen gijzelen die internationaal beschermd zijn, dat is geen marginaal incident. Iran had laten weten dat ze het marginaal vonden. Het hof zegt echter dat die gijzeling van diplomaten te ernstig is en dus niet als marginaal kan worden afgedaan.
• Ten tweede. Elk land is gastland voor diplomatiek personeel en heeft dus verplichtingen. Een eerste verplichting voor elk land is om bescherming te bieden aan de ambassades en consulaten. Een beschermingsplicht. Die beschermingsplicht strekt zich niet alleen uit tot het gebouw, maar ook tot het personeel en geldt ook voor de documenten en archieven van een ambassade. Dat personeel moet zich ook vrij kunnen bewegen over het grondgebied. 

De eerste conclusie van het hof: dat Iran gefaald heeft om de nodige maatregelen te nemen. Om de aanval te voorkomen en om de ambassade en het personeel te beschermen. In tegenstelling tot wat Iran zegt betreffende het marginale incident zegt het hof dat het een ernstige schending is van het diplomatieke recht. Als we kijken naar de feiten, dan is het duidelijk dat Iran tekort geschoten is in de beschermingsplicht. Elk land moet de nodige maatregelen nemen om ambassades en consulaten te beschermen. Moet er 24-uurs politie bescherming zijn voor een ambassade? Bij sommige wel, bij de meeste betekent het echt dat als er sprake is van demonstraties die gewelddadig zou kunnen zijn dat er voldoende veiligheidstroepen moeten zijn om een gijzeling en bestorming te voorkomen.

De tweede conclusie: Iran heeft de verplichting om een einde te maken aan de schending en over te gaan tot wat het staatsaansprakelijkheidsregime noemt: reperation. Niet alleen materieel herstel, maar alle vormen die in het regime aanwezig zijn. In de brief die Iran had gestuurd hebben ze gezegd: het is een incident we hebben een groter geschil met de VS en dat gaat decennia terug in de tijd, omdat de VS betrokken was bij de staatsgreep was in 1953. De CIA heeft zich bemoeid hiermee en de Sjah kwam aan de macht. Het hof: zelfs als dat zo zou zijn. Het gaat hier over diplomatiek recht en als we het daarover hebben dan voorziet het regime van het diplomatiek recht in eigen mogelijkheden om te reageren op schendingen. Wat dat betreft is deze zaak tussen Iran en VS belangrijk: het hof: als een land zich heeft misdragen, dan bestaat er in het diplomatieke recht één grote mogelijkheid om daarop te regearen: het verklaren tot persona non grata. De diplomaten waarover het gaat moeten gewoon terug naar huis gestuurd worden. Als het diplomatieke recht wordt geschonden dan zegt het hof: de remedie daarvoor moet je zoeken binnen het regime van het diplomatieke recht zelf. Iran zou dus de diplomaten naar huis moet sturen. Dus het diplomatieke recht voorziet zelf in de remedie van die onvrede van Iran betreffende VS. Maar vooral de onschendbaarheid van ambassades en personeel is fundamenteel in de relaties tussen staten. Het diplomatieke recht is van toepassing, zowel in vredestijd als in een gewapend conflict. Zelfs als er een gewapend conflict uitbreekt, dan blijft de onschendbaarheid van ambassades en personeel absoluut, omdat zonder die bescherming internationale relaties tussen staten niet kunnen functioneren.

Ten slotte is die gijzeling van 52 Amerikanen een schending van het humanitaire recht. Dus wat de grond van de zaak betreft op het terrein van het diplomatieke recht krijgen de VS gelijk van het internationaal gerechtshof en wordt de claim van de VS gegrond verklaard. 

De naam van de keizer van Iran toen, de Sjah van Perzië/Iran. De remedie van het  diplomatieke recht, als er een schending wordt begaan door bijvoorbeeld de VS, een persona non grata verklaren, het naar huis sturen van de diplomaten. Dit geldt in dit geval voor het nieuwe regime van Iran. In het regime voor de macht van de ayatollah, dat de Sjah de Amerikanen er niet uit had gezet, want hij is aan de macht gekomen door de Amerikanen. Om een staat aansprakelijk te kunnen stellen voor schendingen van het volkenrecht zijn er twee dingen nodig:

• Er moeten regels van het volkenrecht geschonden zijn, hier het diplomatieke recht.
• De schendingen van het volkenrecht moeten toegerekend kunnen worden, in dit geval Iran. De toerekenbaarheid is een essentiële voorwaarde.

Een staat wordt pas aansprakelijk bij een schending van volkenrecht en alles wat is gebeurd toegerekend kan worden aan die staat. Amerikaanse ambassade wordt bestormd, in feite door een groep gewapende studenten en daar komt de vraag van de toerekenbaarheid naar boven. Het hof zal dus nagaan.

1. Toerekenbaarheid:

• Het hof zal dus nagaan of er sprake is van een orgaan van de staat. Artikel 4 van die artikelen van de staatsaansprakelijkheid. Dat zegt: als een orgaan van de staat een handeling heeft gesteld of iets heeft nagelaten, dan wordt het beschouwd als een act of state. De tekst van artikel 4 zegt ook: het speelt geen rol of het gaat om de wetgever, de rechtspraak of de regering. Wat de wetgever, de rechter of regering ook doet of nalaat. Zij zijn de staatsorganen en dat wordt zonder problemen toegerekend aan de staat. De staat is aansprakelijk voor alles wat zijn organen doen. Basisprincipe van artikel 4. Het maakt ook geen verschil zegt artikel 4 of het gaat om een centrale regering of een territoriale eenheid. Dus het hof gaat na of de aanval op de ambassade is uitgevoerd door staatsorganen en dat is NIET het geval.
• Tweede mogelijkheid is dat die groep gewapende studenten die de aanval en gijzeling hebben uitgevoerd, of dat soms gebeurd is in naam van de staat. Gaat het misschien om Defacto orgaan van de staat? Artikel 5: defacto orgaan. De staat is aansprakelijk is dus aansprakelijk voor eigen organen, maar het zou te gemakkelijk zijn voor een staat om te zeggen: we willen het volkenrecht schenden maar dat doen we niet door eigen organen, maar we zorgen dat er een groep is die dit doet en dan draaien wij er niet voor op. Dat mag niet volgens artikel 5. Er is dus ruimte voor staatsaansprakelijkheid omdat de schendingen worden uitgevoerd door defacto organen. Het hof onderzoekt het en zegt: die studenten zijn geen juridische organen van de staat, maar ook GEEN defacto organen van de staat.
• Artikel 8: (na 4 &5). Instructies. Artikel 8 heeft het over handelingen die gepleegd worden onder controle of op instructie van de staat. De tekst van artikel 8: the conduct of a person of a Group of persons… Dus een gewone groep van individuen gaat het over bij artikel 8 die optreden op basis van instructies of onder de controle van de staat zelf. Ook dat is hier NIET het geval volgens het hof. Die aanval op de mabassade is onofficieel gebeurd door een groep van individuen die dat totaal onafhankelijk hebben uitgevoerd. De demonstratie, bestorming en gijzelneming is een spontane actie geweest van een groep van studenten, zij zijn diegenen die de acties hebben uitgevoerd. Ze zijn geen staatsorganen, geen defactorganen (in naam van Iraanse regime) en ze hebben het ook niet uitgevoerd op instructies van het regime.

Artikel 4, 5 en 8 zijn dus niet van toepassing. De bestorming en gijzelneming kunnen niet op basis van die artikelen toegerekend worden aan Iran. En het is natuurlijk in het regime van de staatsaansprakelijk mogelijk om te zeggen dat er schendingen van diplomatiek recht waren, maar als het niet toegerekend kan worden aan Iran dan kan het dus niet. Wat is er dan gebeurd? Hoe kan het dan dat Iran toch aansprakelijk wordt gesteld voor wat die studenten hebben uitgevoerd? Na de bestorming van de ambassade en terwijl de gijzelaars nog gevangen waren, heeft de Ayatollah gezegd in een officiële verklaring: “dat hebben jullie goed gedaan die bestorming en gijzelneming, ik keur dat goed”. In een officiële verklaring is officiële goedkeuring gegeven aan die spontane actie van de honderden studenten. De Ayatollah zegt ook: wij zullen de gegijzelden niet vrijlaten tot de VS onze eisen heeft ingewilligd, het uitleveren van de Sjah aan Iran. Die officiële goedkeuring is cruciaal in die toerekenbaarheid aan Iran.

Artikel 11 is dit: als een handeling niet kan worden toegerekend aan een staat maar de staat keurt het achteraf goed, dan wordt het in de terminologie van het regime een act of state. Dat is een ultieme mogelijkheid om een staat aansprakelijkheid te stellen als het zoals hier gaat om een groep die spontaan het volkenrecht schenden zonder controle en het blijft ook een actie die uitgevoerd wordt door individuen en Iran zou niet aansprakelijk zijn voor de bestorming en gijzelneming, ware het niet dat die officiële goedkeuring is gekomen. Staten moeten heel behoedzaam zijn als er schendignen van volkenrecht worden begaan door groepen in de bevolking zolang het geen staatsorganen zijn, defacto organen of controle erover is. Tenzij er dus wordt goedgekeurd wat er is gebeurd. Dus een handeling die uitgevoerd wordt door een aparte groep die omgevormd wordt tot een act of state door die goedkeuring achteraf.

 Iran is verantwoordelijk

• Omdat het de ambassade niet beschermd heeft. Die verantwoordelijkheid kan Iran niet aan ontsnappen, want de veiligheidstroepen zijn niet ingezet om te beschermen.
• Daarnaast ook verantwoordelijk vanwege preventieverplichting. Bestorming niet voorkomen
• Ten derde is Iran verantwoordelijk voor de bestorming en gijzeling zelf wegens de toerekenbaarheid vanwege artikel 11 en die officiële goedkeuring.

1. Humanitaire Missie

Die Amerikaanse gijzelaars zitten dus vast in die ambassade en worden daar slecht behandeld. En in de VS groeit niet alleen de onrust ivm de gijzelaars, maar groeit natuurlijk ook de druk op de Amerikaanse regering om die Amerikaanse gijzelaars te gaan bevrijden. Dat is wat er gebeurt:

Tijdens de procedure van het hof, terwijl het hof aan het beraadslagen is over de uitspraak voeren de Amerikanen een militaire operatie uit om de gijzelaars te bevrijden. Zoals dat recent met andere reddingsoperaties ook gebeurd is, wordt deze reddingsoperatie afgebroken om technische redenen. Er worden dus helikopters naar Iran gestuurd om die actie uit te voeren, maar daar zijn technische problemen mee en daarom gaat de hele zaak niet door. De VS schrijven een brief naar de VR en zeggen dat die militaire operatie die ze uitvoeren om de gegijzelden te bevrijden gebaseerd is op artikel 52 het recht op zelfverdediging. Ze roepen dus het recht op zelfverdediging in om de onderdanen te halen. Ze zeggen dat de onderdanen slachtoffer zijn van een armed attack on the ambassy. Die aanval van die studenten op de ambassade wordt gezien als een armed attack en daarom gaan ze ingrijpen in Iran om de gegijzelden te bevrijden. Het had kunnen lukken en de gegijzelden zouden in dat scenario bevrijd zijn. Dat gebeurt dus tijdens de procedure van het hof. Omdat Iran niet deelneemt aan de procedure, heeft Iran ook niet de gelegenheid om te zeggen tegen het hof dat het volkenrecht wordt geschonden door Amerika. Er zijn dus twee paragrafen in het arrest van het hof waar ze ingaat op deze humanitaire missie om eigen onderdanen te bevrijdden. Wat zegt het hof?

• Het hof zegt: wij zijn daar bezorgd over dat zoiets gebeurt tijdens de procedure. Het getuigt niet van respect naar het hof om een procedure te beginnen en tegelijkertijd tijdens beraadslaging toch te proberen om de zaak op te lossen met militaire middelen. Het hof gaat niet zo ver om die formulering te gebruiken, maar het is uit het Angelsaksische rechtssysteem een klassiek voorbeeld van “contempt of court”, minachting van het hof. 
• Het hof zegt ook: we hebben voorlopige maatregelen uitgevaardigd en één daarvan is dat er geen acties mogen worden ondernomen die het alleen maar erger maken. Standaard is vaak de maatregel: dit geschil is nu bij het hof en tijdens het geschil zal u niks doen om het moeilijker te maken om het geschil op te lossen. Deze militaire actie van de VS maakt het geschil niet gemakkelijker.
• Ten derde zegt het hof: precies omdat Iran niet deelneemt aan de procedure zegt het hof, hebben we een probleem met die humanitaire missie. Het getuigt niet van respect voor het hof, maar het probleem van de aansprakelijkheid is hier niet aan de orde. Dus het hof formuleert het voorzichtig en diplomatisch: maar door alleen al te zeggen dat staatsaansprakelijkheid niet aan de orde is. Ze zeggen wel dat het een voorbeeld is van staatsaansprakelijkheid, maar het wordt niet onderzocht. Het is wel duidelijk dat zo’n militaire actie tijdens een procedure van het hof helemaal niet kan.

Het feit dat de VS zich heeft beroepen op artikel 51 is van belang voor het algemene volkenrecht, los van deze concreter zaak. De interpretatie van artikel 51 kan beperkt of veel ruimer zijn. De VS zijn zeker één van de staten die artikel 51 ruim interpreteren. Artikel 51 zegt: het moet gaan om een armed attack. Artikel 51 is een uitzondering op het verbod op het gebruik van geweld. Het uitgangspunt van het handvest is dat geweld verboden is, behalve als de VR geweld gebruikt of artikel 51. Dus de manier waarop staten artikel 51 interpreteren is van groot belang. Artikel 51 moet strikt geïnterpreteerd worden, de voorwaarden moeten vervuld zijn en dan kun je jezelf pas verdedigen. Als artikel 51 zegt een armed attack, dan gaat men ervan uit dat dit betekent dat het gaat om een armed attack op uw grondgebied. Maar als je zoals de VS zegt: artikel 51 een armed attack, voor ons is een gewapende aanval ook een aanval op een ambassade. Een gewapende aanval is ook een aanval op troepen die in het buitenland zijn. Als je aan dat begrip armed attack een extra territoriale toepassing geeft, dan wordt artikel 51 soepeler en gemakkelijker om aan te voldoen. Hoe breder artikel 51 wordt geschat, hoe beperkter het verbod op geweld wordt. Er is ook een voorbeeld geweest dat een Berlijnse discotheek werd aangevallen waar soldaten vaak kwamen en dat zagen ze ook al als een armed attack.

1. Follow-up.

What is the follow-up van het hele verhaal. De gijzelaars zijn gevangen gebleven van november 1979 tot 19 januari 1981. Waarom is die datum va 19 januari nou zo belangrijk? Op 20 januari ieder jaar legt de nieuwe president van de VS de eed af. Op de laatste dag van het presidentschap van Carter werd er een akkoord bereikt tussen de VS en Iran. Ronald Reagan was diegene die op 20 januari 1981 zijn eed heeft afgelegd. Dat is het akkoord van Algiers, wat staat er in dat akkoord?

• Ten eerste alle gijzelaars worden vrijgelaten. 
• Ten tweede: in ruil voor de vrijlating verzaken de VS aan alle claims tegen Iran voor het internationaal gerechtshof. Want het is één zaak om voor een geschil voor het hof te vragen om een staat te veroordelen. Het is een andere zaak om te vragen hoe het zit met de reperation, het herstel van de schending. 
• Dan blijft het probleem van de schadevergoeding, daarom wordt opgericht het Iraans- Amerikaanse claims tribunaal. Waar alle schadeclaims van Amerikaanse onderdanen, Iraanse ondernemingen, etc.. worden behandeld. Dat tribunal functioneert nu nog steeds, 30 jaar later.