Deze stelling houdt in dat het voor een bedrijf toegestaan is om gegevens van consumenten te verkrijgen via registratie van de consument zelf voor het gebruik van loyaliteitsprogramma’s. Een marketeer onderzoekt het gedrag van de consument en gebruikt aan de hand daarvan verschillende strategieën. Als marketeer ben ik het eens met deze stelling, omdat consumenten er zelf voor kiezen om mee te doen aan deze loyaliteitsprogramma’s. Het probleem is echter dat bedrijven deze gegevens ook kunnen gebruiken voor andere doeleinden.

Loyaliteitsprogramma’s zijn natuurlijk goed voor de consument, omdat er kortingen kunnen worden verkregen of er kan voor cadeautjes worden gespaard. Dit wil niet automatisch zeggen dat de consument ook meer geld kwijt is aan additionele aankopen, omdat deze bewust nadenkt over wat hij of zij daadwerkelijk wil kopen (Bawa 1996). Een loyaliteitsprogramma vormt een strategie van customer relationship management[1]. Loyaliteitsprogramma’s zijn dus goed voor de producent, omdat met bijvoorbeeld klantenkaarten de share-of-wallet[2] verhoogd kan worden, waardoor klanten loyaler worden aan de producent. Als klanten loyaal zijn aan het bedrijf zullen zij meer herhalingsaankopen doen en vaker bij het bedrijf terug komen. Per saldo neemt de netto-omzet hierdoor toe. Dat blijkt uit een onderzoek naar loyaliteitsprogramma’s in de Nederlandse detailhandel (Leenheer 2006). Voor deze klantenkaarten en andere loyaliteitsprogramma’s heeft de producent wel de privégegevens nodig van de consument.

Mensen kunnen stellen dat bedrijven de klantgegevens misbruiken, maar dat is niet het geval, want bedrijven gebruiken de informatie over klanten om hun koopgedrag te analyseren en daar kunnen ze dan op inspelen met klantgerichte reclames en acties. Hierdoor krijgen klanten potentieel interessante producten sneller en worden ze erop attent gemaakt dat ze er zijn, doordat ze in het verleden soortgelijke producten hebben gekocht. Als klanten hun privégegevens aan een bedrijf verstrekken dan moet deze klant akkoord gaan met de bijbehorende voorwaarden of anders zijn of haar gegevens niet opgeven. Altman veronderstelt dat privacy vooral een persoonlijke behoefte is die voor iedereen verschilt, dus mensen zijn zelf in staat om te bepalen of ze akkoord gaan met de voorwaarden (Altman 1975). Daarnaast is het door de wet goedgekeurd, dus kan je er als consument van op aan dat er geen gekke dingen gebeuren met je gegevens.

Dus als marketeer concludeer ik dat het voor bedrijven wel toegestaan moet zijn om binnen het wettelijk kader onbeperkte toegang tot de gegevens van een consument te krijgen voor loyaliteitsprogramma’s, omdat het goed is voor zowel de consument als de producent. Voor de consument, omdat die alleen maar voordelen ondervindt aan loyaliteitsprogramma’s en voor de producent, omdat deze door loyaliteitsprogramma’s de netto-omzet kan verhogen door een verhoogde share-of-wallet en doordat klanten blijven terugkomen. Daarnaast kunnen consumenten zelf bepalen of ze meewerken aan deze loyaliteitsprogramma’s, omdat ze aan de hand van hun optimale privacy punt kunnen bepalen of ze akkoord gaan met de voorwaarden.

Bibliografie

Altman, Irwin.   1975. The selective control of access to the self.

Bawa, K.   1996. Influences on Consumer Response to Direct Mail Coupons: An integrative   Review. Psychology & Marketing, 13(2), 129-156.

Kotler,   P., en Keller, K. L. 2012. A framework for marketing management. Essex: Pearson.

Leenheer, J. 2006. “Loyaliteitsprogramma’s in de   Nederlandse detailhandel”. Universiteit van Tilburg.  http://drie.moaweb.nl:8080/MOA/kenniscentrum/jaarboeken/archief-jaarboeken-moa/2006/jaarboek-2006-03.pdf

Trepte, Sabine, en Reinecke, Leonard. 2011. Privacy Online.  Springer. Heidelberg. Dordrecht. London. New York. http://books.google.nl/books?hl=nl&lr=&id=ru2aU0r7sM0C&oi=fnd&pg=PA9&dq=irwin+altman+privacy&ots=BJqJjcQZGC&sig=iYKheM2O3MQngvRNBmc3DrMtd5s#v=onepage&q=irwin%20altman%20privacy&f=false