Zijn leven
Max Beckmann was een Duits expressionistisch kunstschilder.Hij is geboren in Leipzig op 12 februari 1884. Hij was de jongste van drie kinderen. Zijn vader was graanhandelaar maar stierf toen Beckmann 10 was. Hij moest naar een kostschool. daarna besloot hij om schilder te worden. Hij begint in 1900 zijn schildersopleiding in Weimar in Duitsland. Als hij is afgestudeert, in 1903 gaat hij veel reizen, vooral naar Parijs.
In 1906 gaat hij naar Berlijn en daar trouwt hij met Minna Tube. Samen met haar krijgt hij een zoon, Peter. Dit is en blijft hun enig kind. Dan vertrekt hij als medisch vrijwilliger naar het Oost-Pruisisch front tijdens de Eerste Wereld Oorlog (1914). Hier stort hij mentaal helemaal in. Hij wordt naar Frankfurt gebracht om daar weer aan te sterken en in 1917 begint hij weer met schilderen. In 1925 scheidt hij van Minna en huwt met Mathilde von Kaulbach. Zij wordt in veel van zijn schilderijen een belangrijk onderwerp. In 1933 wordt zijn kunst in beslag genomen, Hitler is aan de macht en ze zien de moderne kunst als corrupt. Ook de slechte dingen van de samenleving en kritiek op de maatschappij zijn uit den boze. Vrijwel geen één Duits museum had nog kunst hangen van Beckmann, en in 1937 waren zo’n 600 werken van Beckmann in beslag genomen door de Duitsers. Hij vlucht samen met zijn vrouw naar Amsterdam om nooit meer terug te keren naar Duitsland. Hij schildert alleen nog voor zichzelf en goede vrienden in zijn eigen atelier in Amsterdam. Uiteindelijk gaat hij naar New York, daar gaat hij de laatste drie jaar van zijn leven lesgeven aan beginnende schilders. Op 27 december 1950 in New York sterft Beckmann.
Hoe werd hij bekend?
Rond 1920 was Beckmann uitgegroeid tot één van de grootste Duitse schilders. Hij was anders als de anderen, hij was expressionistisch en modern. Zijn werk werd geprezen als een toonaangevend voorbeeld van de `Neue Sachligkeik´ (de nieuwe zakelijkheid). Dit was een stijl die de werkelijkheid liet zien zonder poespas. Hij werd erg beroemd in Duitsland en een erg gewaardeerd schilder. In 1926 had hij zijn eerste solo tentoonstelling in de Verenigde Staten. Bij JB Neumann’s New Arts Circle gallery in New York. Zo werd hij bekend in de internationale kunstgemeenschap. In 1928 kwam er een grote overzichtstentoonstelling van Beckmann’s werk in de kunsthal Manheim. In hetzelfde jaar ontving hij een gouden medaille als erkenning van zijn artistieke kunsten.
Stijl
Beckmann schilderde niet alleen wat je ziet maar ook de slechtere kanten van de mensen en van de samenleving. Hij was een expressionist en hield van kleur en groffe schilderingen. Hij hield zich niet vast aan één stijl, hij vermeed het om vast te zitten aan een bepaalde stijl. Maar zijn werk wordt beschreven als expressionistisch. Na zijn terugkeer van de Eerste Wereldoorlog zijn zijn schilderijen verandert. De kleuren werden intenser en feller, zijn vormen meer gepolijst, zijn lijnen werden dikker en alles werd grofer. De droom (1921) en Carnaval zijn voorbeelden van de overgangswerken van Beckmann.
Hij gaf doormiddel van zijn schilderijen kritiek op de maatschappij, maar ook religie speelde een grote rol in zijn schilderijen. Hij gebruikte veel gekostumeerde of gemaskeerde personages, soms doen deze personages je denken aan het circus. Dit is een typisch kenmerk van Beckmann zijn werk.
Vergelijken
Zijn gehele oeuvre kun je in twee delen verdelen, het deel voor de eerste oorlog en daarna. Voor de oorlog was zijn stijl heel anders, zoals ik al beschreven heb. Opeens begon hij veel grover en dikker te schilderen, ook zijn thema’s veranderden. Eerst ging het veel over de problemen in de maatschappij. Maar het veranderde en het ging om de essentie van het schilderij, over de personages en de psychologische gedachtes erachter.
Een voorbeeld van een schilderij waar hij de werkelijkheid maar ook veel leed goed laat zien is: Die nacht . Daar zie je een personage die is opgehangen, een andere man hangt aan zijn arm. Er is een vrouw vastgebonden bij haar handen en die zit op haar knieën. De personages zijn bleek en de kleuren een beetje flets. Het is heel triest en het lijkt alsof iedereen wordt vermoord. Het schilderij Carneval (1943) is heel anders. Het bestaat uit een soort van drie hokken. De kleuren zijn feller, het zijn aparte personages, een paar zelfs gekostumeerd. Je ziet nog wel dat twee personages een mes in hun handen hebben. Maar je ziet geen marteling, je ziet juist in alle drie de hokjes een vrouw en een man. Het lijkt alsof de vrouwen de vrede een beetje brengen en de mannen niet zo moordlustig maken. Ook zie je romantiek, een vrouw die fluit speelt voor de man of juist een man die zijn vrouw vasthoudt.
Mijn Mening
Zijn schilderijen zijn abstract, zoals Beckmann zelf zei: ‘ik hou van het abstracte, waarom zou ik iets willen schilderen wat ik nu ook kan zien?’. Het ging bij zijn schilderijen er niet om dat je een mooi vredig landschap zag, maar het ging meer om de psychologische gedachten gang, om de personages die je zag. Die personages kon je dan verbinden met de maatschappij en zo wou hij zijn gevoel en mening uitdrukken. Ik vind zelf zijn werken heel mooi. Ik hou niet heel erg van hele nette en brave schilderingen. Ik vind het mooi als er iets gebeurt op een schilderij, dat als je ernaar kijkt je steeds weer iets nieuws ontdekt. Dit heb ik bij Beckmann’s werken. Vooral zijn schilderijen na de oorlog vind ik mooi, iets grover en feller, ze zijn apart door de vreemde personages. Dit maakt de schilderijen interressant maar ook mooi. Ook gebruikt hij veel verschillende kleuren, maar wel kleuren die toch bij elkaar passen en het een geheel maken. Ik zou zo kunnen denken dat hij een schilder van nu is, je ziet ook nu veel abstractie en veel kleur.
