Wie zitten er in de veiligheidsraad? Wat zijn de bevoegdheden van de veligheidsraad? Wanneer kan de veiligheidsraad in actie komen? Wie kan de veiligheidsraad bijeen roepen?
De Veiligheidsraad: het belangrijkste politieke orgaan op de wereld.
– Samenstelling: Bestaat uit 15 leden, 5 permanente leden en leden die voor 2 jaar gekozen worden. Artikel 23 laat zien welke de permanente leden zijn.
- Die 5 permanente die identiteit is hetzelfde sinds het ontstaan sinds de VN en men wil het aantal permanente leden uitbreiden. Dat vertaald zich ook in de samenstelling van de VN in de niet permanente leden. De 10 niet permanente leden waarvan men hoopt/denkt dat ze permanente leden van de VN zullen worden. Of het verstandig is om het aantal leden uit te breiden is een discussie samen met het veto recht dat aan de permanente leden is toegekend. De vijf permanente leden zijn: China, Frankrijk, Rusland (voorheen de Sovjet-Unie), de Verenigde Staten en het Verenigd koninkrijk.
- De 5 permanente leden hebben en veto recht en dat maakt de discussie moeilijk, moeten die nieuwe permanente leden ook veto recht hebben. Artikel 27 Handvest.
- Artikel 27 Handvest zegt: er wordt een onderscheid gemaakt tussen procedurele kwesties en substantiële aangelegenheden. Als het gaat om kwesties van procedure, dan volstaat het dat 9 van de 15 leden voorstemmen. Als het gaat om belangrijke aangelegenheden, alles wat niet procedure is, dan geldt het veto recht. Dat brengt meteen mee dat de discussies binnen de Veiligheidsraad, de eigenlijke besluitvorming gebeurt naast het zaaltje van de officiële vergaderruimte. Op TV is de formele sessie met speeches en waarbij het resultaat van de stemming bijna al op voorhand vaststaat. Alle discussies binnen de VN zij gericht op het maken van een resolutie en het vermijden van een veto. De teksten wordt aan geschaafd tot dat men bijna zeker is dat de permanente leden hun veto niet gaan gebruiken. Als een permanent lid van de VN zich onthoud, dan geldt dat niet als het veto recht. Betekent dus dat ontwerpresoluties die worden ingediend door dat onderhandelingsproces moeten gaan en sancties aangepast. Alle punten en komma’s wordt onderhandeld als overeen verdrag. Art 27 geeft een onderscheid tussen procedure kwesties en alle andere aangelegenheden. Er is geen lijst van procedure kwesties, anders zou het gemakkelijk zijn om te weten waar veto over uitgesproken kan worden. Daarom spreekt men van het dubbele veto: dat betekent dat alleen al de beslissing om te bepalen of een kwestie procedureel of substantieel is, daar zit ook een veto op. Als er discussie is of een kwestie procedureel is, dan mogen ze hun veto recht ook gebruiken. De praktijk heeft uitgwezen dat het gebruik/misbruik van het veto recht niet altijd gemotiveerd hoeft te zien en niet altijd een motivering hoeft in te houden over het agendapunt waar het over gaat. De VN is een politiek orgaan, de internationale politiek speelt daar de exclusieve/hoofdrol. De russen kunnen bijvoorbeeld tegen stemmen met veto als ze op een ander punt geen gelijk hebben gekregen.
– De VN is permanent werkzaam is, dat is te vinden in artikel 28. De bevoegdheden van de VN, maakt het onvermijdelijk dat de VN in staat moet zijn 24 uur per dag te functioneren. De 15 leden moeten er dus voor zorgen dat hun permanente vertegenwoordiger bij de V non stand by is. Die vertegenwoordigers moeten ook om 3 uur in de nacht binnen een half uur fysiek aanwezig zijn. Het orgaan bestaat uit 15 leden, daarover verziet artikel 29: dat de VN suborganen mag creëren om de VN zodanig te helpen bij zijn werk. Twee grote categoriën:
- Voor de sancties de VN uitvaardigt en oplegt aan staten, daarvoor worden sanctiecommittees ingesteld. Als er een sanctie wordt ingesteld voor een land, dan wordt er ook een sanctiecommittee samengesteld. Mensen uit de Veiligheidsraad en de permanente vertegenwoordiging.
- De tweede categorie is minder talrijk. Als de VN artikel 29 gebruikt om op te richten dan is men verrast, namelijk het Joegoslavië en het Rwanda tribunaal. Deze zijn opgericht naar aanleiding van artikel 29. Ad hoc straf tribunalen opgericht door de veiligehidsraad. De VN vond dat het nodig is voor de vrede en veiligheid.
- Waarom heeft de VN die tribunalen bij resolutie opgericht? Om de oprichting van zo’n stargtribunaal door een gewoon verdrag veel te lang zou duren en er zouden een aantal staten zijn die geen partij zouden worden door zo’n verdrag. Door die resolutie is het geldig voor iedereen en de oprichting was meteen een feit, daarom hebben ze naar artikel 29 gegrepen om die tribunalen op te richten.
Bevoegdheden:
– De bevoegdheden van de VN, waarom heeft men eigenlijk bij de conferentie van San fransisco de Veiligheidsraad opgericht, dat is te vinden in artikel 24 Handvest. In order to insure prompt action by VN. Ze moeten dus onmiddellijk en resoluut kunnen optreden indien situaties dit nodig achten. Verder in artikel 24. De Veiligeheidsraad heeft dus de primaire verantwoordelijkheid voor behoud van itnernationale vrede en veiligheid. De tekst zegt verde dat de leden van de VN het erover eens zijn dat de VN het uitoefent in naam van alle leden van de organisatie. Artikel 2 is dus de uitdrukking van de supranationaliteit binnen de Verenigde Naties. Wil je lid worden van de Verenigde Naties, die accepteren het handvast en dragen de verantwoordelijk voor vrede en veiligheid primair over aan de veiligeheidsraad. Als de veiligeheidsraad optreed dan doen ze dit in naam van de gehele internationale gemeenschap. Het is niet mogelijk om lid te worden van de Verenigde naties en niet doen aan de Veiligheidsraad. Er is geen voorbehoud mogelijk wanneer staten lid worden van de Verenigde Naties. Het doel van VN en de taken maken voorbehoud onmogelijk, het is niet mogelijk om te zeggen dat je niet meedoet aan het hof en de Veiligheidsraad. Artikel 24 is dus de basis van de supranationaliteit binnen de verenigde naties.
- Als het gaat om de bevoegdheden is er een onderscheid te maken tussen hoofdstuk 6 en 7 van het handvest. H 6 gaat over de vreedzame regeling van geschillen en H7 gaat over actie met betrekking to de internationale vrede en veiligheid. Het is dus verkeerd om te denken dat de VR alleen bevoegdheden heeft in kader van H7.
- De eerste vraag, hoe komt een kwestie een probleem, hoe komt dat bij de VR, wie mag/kan het initiatief nemen om een itnernationaal probleem aan te kaarten bij de VR? Daarvoor moet je kijken naar artikel 35 Handvest. Dat zegt, elk lid van de Vn mag een geschil of een situatie aan de aandacht van de VR voorleggen. Omdat het gaat om de VR, moet het natuurlijk gaan om een situatie en geschil dat het risico in zich houdt dat internationale vrede en veiligheid in gevaar zou kunnen komen. Het kan dus bij de aanvang gaan om een situatie waar er alleen maar sprake is van spanning tussen twee lande, maar dan is het aan de VR om te oordelen in kader van H6&7 of er verdere maatregelen nodig zijn.
- Artikel 35, elk lid mag een kwestie aankaarten bij de VR. Dat houdt risico’s in. Bijvoorbeeld de situatie in Egypte is, zover we weten, een zuiver binnenlandse aangelegenheid. Als een lid van oordeel is dat de problemen in Egypte wanneer ze blijven voortduren aanleiding zouden kunnen geven tot bijvoorbeeld een masale vluchtelingestroom, dan kan een lid een brief schrijven naar de VR sturen en verzoeken het punt op de agenda van VR te zetten. Het risico bestaat dat het land waarover het gaat helemaal niet blij is dat het probleem op de itnernationale agenda wordt geplaatst. Als het daar op wordt geplaatst dan wordt het probleem uit het, of wel interne, of wel bilaterale karakter gehaald. Dan doet men een beroep op het politieke orgaan van Vn. Wanneer er een geschil is tussen 2 staten, dan zullen ze eerst met alle mogelijke middelen proberen het geschil op te lossen. Een geschil dat al lang bestaat tussen A en B, dan zullen ze alles doen om dat buiten de Vn te houden. Als ze het zelf doen kunnen ze zelf concessies doen en onderhandelen. Als het in de Vn terecht komt, dan ontsnapt het uit de controle van A en B. De VR zal zich daar dan namelijk over gaan buigen. De twee landen mogen wel hun zegje doen, maar de beslissingen worden door die 15 staten genomen. Dus de staat die het initiatief neemt om een kwestie aan de VR voor te leggen is dus politieke moed vereist .
- Is het mogelijk voor een land om te zeggen voor een land. Kom er niet tussen, het is een binnenlandse aangelegenheid.
- Men heeft bij oprichting van de VR gezocht naar evenwicht. Soevereiniteit van de leden en macht van de VR.
- Artikel 2 paragraaf 7 van het handvast. De organisatie is opgericht en in de eerste artikelen wordt al gezegd dat de organisatie geen bevoegdheid heeft om tussen beide te komen bij conflicten in the domestic juristiction, binnenlandse aangelegenheid. De Vn komt daar niet tussen.
- Het is van belang om te weten wat daartoe behoort en wat niet. Alles wat ertoe behoort is alleen maar kleiner geworden. De manier waarop staten omspringen met mensenrechten hoort niet meer tot binnenlandse aangelegenheden. Artikel 2 paragraaf 7 was oorspronkelijk een exceptie tegen de bevoegdheden van de VR. Die binnenlandse aangelegenheden betekent niet dat sancties op basis van H 7 uitgesloten zijn.
- Aan de ene kant het vrijwaren, het bewaren van de kern van de binnenlandse juristictie. Maar op basis van H7 geldt dat excuus niet. Dus zodra de VR vindt dat een geschil of een situatie zou moeten worden besproken en het wordt op de agenda geplaatst, dan wordt het een probleem voor de internationale gemeenschap. Het hoort tot de bekomernis van de VR.
- Je kunt zeggen, als land kun je geluk hebben, zoals Egypte, dat niemand het initiatief neemt om dit op de agenda van VR te laten plaatsen. De andere landen van Vn denken zolang er niet gevochten wordt is het ion orde. Door gebrek aan politieke moed of te grote risico’s vraagt dus niemand om het plaatsen van dit punt op de agenda. Het kan wel zijn dat er een situatie bestaat die weldegelijk kunnnen vormen voor de internationale vrede en veiligheid, maar als geen nekel lidd initiatief neemt, dan gebeurt er waarschijnlijk niet, behalve via artikel 99 Handvest.
- Artikel 99 handvest. Het gaat over de secretaris generaal van de Vn. Het veiligheidsnet van het handvest is 99. Als een situatie niet voorgelegd wordt door een lid, dan kan de secretaris generaal ook dat initiatief nemen. Als hij van oordeel zou zijn dat de situatie in Egypte aan de aandacht van VR zou moeten worden voorgelegd, dan kan hij daarvoor artikel 99 gebruiken. Het gaat over elke kwestie Die de secretaris generaal gevaarlijk vindt.
- De secretarissen generaal hebben soms wel en soms niet gebruik gemaakt van artikel 99. Soms gebeurde het uiterst zelden door herverkiezing. In sommige gevallen in de tweede ambtstermijn kan een secretaris generaal zonder angst voor verkiezingen dit wel doen.
– Wat kan er dan gebeuren? Artikel 37
- Artikel 37 Handvest zegt dat als twee staten een geschil hebben en ze slagen er niet in om dat geschil via onderhandelingen op te lossen. Dan moeten ze het aan de VR voorleggen. Het is eigenlijk een verplichting dat als ze er niet uitkomen om eht voor te leggen aan de VR. Dat doen ze niet omdat als ze het uit handen geven, dan is het voor hen niet te overzien wat de consequenties kunnen zijn.
- De kwestie wordt voorgelegd, komt op de agenda, besproken door de VR en wat dan. Dan is het van groot belang om het onderscheid tussen H6&7 toch niet te vergeten dat wat er in H6 staat over de VR eigenlijk een aanloop is tot het gebruikm van H7. Hoofdstuk 6 en 7 volgen elkaar natuurlijk logisch op. Er is dus een opbouw in het handvest. Ook binnen hoofdstuk 6 als je de artikelen leest, dan zie je dat de bevoegdheden van VR toenemen.
- Artikel 34 Handvest: de VR mag een kwestie onderzoeken. Daar kan het gewoon bij blijven. Voorbeeld van Egypte, als het op de agenda zou komen, dan kan de VR daarover beraadslagen,. Onderzoeken en verder niets ondernemen.
- Als het gaat om een geschil tussen staten, dan is artikel 36 van belang.
- Artikel 36 zegt in geval van zo;’n geschil dat de vrede en veiligheid zou kunnen bedreigen, dan kan de VR aanbevelingen doen die het geschil kunnen oplossen. Ze zeggen bijvoorbeeld: jullie hebben nu al 10 jaar onderhandeld over het geschil, misschien is het tijd om beroep te doen op een bemiddelaar, een derde staat. Artikel 36 voorziet ook de band met het internationaal gerechtshof. VR kan een aanbeveling doen. Maar paragraaf 3 artikel 36 dat de VR er rekning mee moet houden dat als het gaat om rechterlijke geschillen, dat die thuis horen bij het gerechtshof. Dan kan de VR wel zeggen doe een beroep op bemiddeling, maar bij een Legal dispute moeten ze naar het gerechtshof.
- Artikel 37 en 38 worden weinig gebruikt, omdat wanneer je naar die teksten kijkt zie je dat die bevoegdheden alleen maar toenemen. De VR kan de modaliteiten van de oplossing aanbevelen. De VR treed dan in de plaats van de twee partijen. Wij bevelen u aan om het geschil zo op te lossen. Voorbeeld bij uitstek resolutie 242: de VR zegt wat er in zo’n vredesakkoord moet staan.
- Artikel 38 gaat nog verder. Waarbij de VR eigenlijk het geschil zelf probeert op te lossen op verzoek van de partijen. Dat laatste zal ook niet gebeuren, omdat de partijen in die situatie misschien nog liever naar het gerechtshof gaan dan naar de VR, omdat het onvoorspelbaar is, mede door het veto recht hoe het opgelost gaat worden.
De bevoegdheden van VR zijn al besproken. Dan blijft over, de bevoegdhedne in eht kade r van hoofdstuk 7
Het verschil tussen H6&7. 6 gaat over vreedzame verschillen, H7 gaat om actie door de VR. Het functioneren van de VR in het kader van H7 is van groot belang omwille van de maatregelen/acties de VR kan ondernemen. Toen men onderhandelde over de oprichting van Vn en het bekend werd welke bevoegdheden de VR zou krijgen heeft men niet alleen artikel 2.7 erin geplaatst, maar ook dat het veto kan worden gebruikt, zodat er niet zomaar beslissingen kunnen orden genomen.
In H7 zijn ook verschillende stappen nodig zijn om tot het gebruik van actie/geweld wordt overgegaan. Ze moeten niet allemaal noodzakelijkerwijze worden gelopen.
De sleutel tot het gebruik van actie in de VR is de onontbeerlijke voorwaarde die vervat ligt in artikel 39.
Het schema van het boek wrodt niet gevolg van Molkemper, maar als je zelfstudie doet en de arresten leest, dan weet je hoe het moet worden geleerd.
Artikel 39 Handvest: de VR moet eerst een beslissing nemen of er wel sprake is van de bedreiging.breuk van de vrede. Voor er overgegaan kan worden tot voorlopige maatregelen.sancties of geweld, moet er een akkoord worden genomen in de VR, zoals de situatie van Egypte bijvoorbeeld, of dat een wel een bedreiging van internationale vrede en veiligheid is. Het veto recht speelt bij het oordeel van artikel 39. Als de 5 permanente leden het er niet voer eens zijn dat er een bedreiging voor vrede bestaat dan houdt het al op.
Het szou gemakkelijk zijn als er een lijst zou zijn van situaties die onder de categoriën van artikel 39 vallen. De oprichter in san fransisco hebben deze beslissing overgelaten aan de praktijk, de VR.
Wat is een bedreiging voor de internationale vrede en veiligheid, alles wat de VR als zo beschouwt. Het is aan de 15 leden van de VR om te bepalen of een bepaalde situatie een bedreiging in
Het is lange tijd zo geweest dat die bedreiging vanuit een zuiver militair perspectief werd bekeken.
De praktijk van de VR heeft uitgewezen dat in de laatste 20 jaar, de VR het begrip bedreiging voor internationale vrede en veiligheid extenstef is gaan interpreteren. Afgestapt van het militaire concept. Het concept bevat nu veel meer dan wat oorspronkelijk wellicht het idee was van de oprichters.
Een humanitaire crisis in een bepaald land, daarvan kan de VR vinden dat als die crisis blijft voortduren en er zijn vluchtelingen stromen zijn zonder militair conflict, dan kan het nog een bedreiging zijn. Bijvoorbeeld door voedsel. Dat kan de stabiliteit tussen twee landen bedreigen.
Bedreigen van de vrede is anders dan bruek van de vrede en een daad van agressie. Het is dus aan de poltieke wijsheid van de VR om dit te beoordelen.
Omdat het gaat om een politieke beslissing is het goed mogelijk dat de VR vandaag beslist dat de situatie in SUdan nog steeds een bedreiging vormt, maar in een ander Afrikaans land niet zo wordt beschouwd. De VR stelt zijn eigen praktijk vast en is niet gebodnen door beslissingen die de raad eerder heeft genomen in gelijke situaties. De politieke overwegingen zullen er per definitie altijd zijn. De VR kan van oordeel dat de situatie in Egypte bijvoorbeeld nog niet erg is.
Aan de ene kant heb je een uitbreiding van het begrip bedreiging van verde&veiligheid.
Een politieke beslissing die de VR de volgende week ook onmiddellijk kan veranderen. De politieke machtsverhoudingen binnen de VR spelen ook een belangrijke rol.
Een daad van agressie: daarvoor is een resolutie aanvaardt waar ene definitie van agressie staat. De VR wil ongebonden kunnen optreden., De algemene vergadeirng heeft die resolutie gemaakt om de VR te helpen bij het uitoefenen van zijn bevoegdheden.
In artikel 39 staat wat de raad mag doen. Eens bepaald is dat er een bedreiging is moet de VR een tweede beslissigng nemen, wat te doen 1) aanbevelingen utivaardigen of 2) maatregelen nemen.
Er komen dus niet onmiddellijk santies, de VR heeft de keuze. De VR kan van oordeel zijn dat het wenselijk is om eerst aanbevelingen te doen en af te wachten wat het resultaat daarvan is, dat is de reden waarom in artikel 40 Handvest de VR voor aanbevelingen te doen ook voorlopige maatregelen niet kan opleggen, maar de staten kan vragen de voorlopige maatregelen na te leven.
Hoofdstuk 7 heeft een escalatie van de bevoegdheden en de actiemogelijkheden van de VR.
De opstellers van het handvest hadden door dat er in Hoofdstuk 7 de stappen niet eerst moeten worden doorlopen. De bepaling van een bedreiging is essentieel, maar daarna hangen de stappen van de situatie af. Bij een conflict kan de VR zeggen dat er meer is dan een bedreiging, ook een brek van vrede en dat ze meteen maatregelen nemen van bijvoorbeeld artikel 41 en 42.
Of de VR meteen naar die aritkelen gaat hangt af van de politieke consensus binnen de VR en de situatie
Het grote onderscheid in hoofdstuk 7 betreffende actiemiddelen gaat voer wel of geen geweld.
Artikel 41 gaat over sancties zonder gewapende troepen. Het is van groot belang om de terminologie zuiver te houden en alleen over sancties te spreke bij de maatregelen in artikel 41.
De sancties van VR en tegenmaatregelen die staten kunnen nemen vanwege staatsaanspraak.
Sanctie: een collectieve maatregel die wordt opgelegd door de VR.
Tegenmaatregel: maatrgele opgelegd bij schending van het volk door staten.
Wanneer de VR een politiek akkoord heeft gevonden om sancties uit te vaardigen, dan is de vraag wat voor sancties gaan we opleggen. Artikel 41 geeft geen opsomming, zegt wat er mogelijk kan zijn.
De opties staan in artikel 41 Handvest. Een waaier van mogelijkhedne en ook hier kan de VR beslissen om eerst alle communicatie en diplomatieke relaties te verbreken, niet meteen zware economische sancties, dat kan een tweede of een derde stap zijn.
Artikel 41: de sancties van dit artikel staan niet op zichzelf, de maatregelen die de VR neemt .
De VR constateert dus dat er een bedreiging is en zegt dan bijvoorbeeld dat er maatregelen moeten worden genomen en sancties zijn er samen met die maatrgelen. Als de maatregel niet wordt nageleefd zal de santie gebruikt.
Er zijn nu veel sanctieregimes bezig en er zijn committees die kijken naar de naleving.
Zijn de sancties onbeperkt in de tijd, zijn ze onbeperkt in de toepassingssfeer? Nee. Artikel 41 is geen vrijbrief voor de VR om volledige sancties op te leggen tegen een bepaald land. Een volledig handelsembargo, daarvan zegt men nu, dat is niet meer mogelijk om humanitaire redenen en omwille van de rechten van de mensen. Men gaat er nu van uit dat als de VR sancties oplegt, dat het recht op voedsel moet worden gegarandeerd.
De bedoeling van een sanctie is om effect aan zijn beslissing te geven. De sancties kunnen echt niet onbeperkt in de tijd zijn. De sancties tegen Irak hebben 10 jaar geduurd en dan is de vraag of dat wel mogelijk was. Een sanctieregima dat 10 jaar duurt en de sterftecijfers de hoogte in gaan, of het dan nog verantwoord is om zo;n sanctieregime in stand te houden.
De beperkte sancties tegen Z-Afrika zijn lang in stand gehouden tijdens de apartheid en ze hebben ook gewerkt.
Artikel 42: zou de VR vinden dat de sancties uit artikel 41 onvoldoende zijn.
Ze kunnen sancties uitvaardigen en hopen dat het werkt. De VR zegt die sancties werken niet, het regime werkt niet mee, dus er moet iets anders gebeuren.
Een ander scenario kan door ervaring met betrekking tot een staat weten dat bepaalde sancties niet werken. Dan slaan ze de sancties over en gaan ze naar geweld.
Artikel 42 voorziet niets meer of minder dan collectief gebruikm van geweld door strijdkrachten . Het kan gaan om het gebruik van geweld om de vrede te bewaren als om de vrede te herstellen.
We hebben nu talloze sanctie regimes op basis van artikel 41 Hadnvest.
Hoe zit het met de praktijk van artikel 42. Die kennen we niet, er is geen voorbeeld van het gebruik van artikel 42, dat voorziet in een Vn troepen macht die met militair geweld de vrede gaat handhaven of herstellen.
De filosofie van de opstellers van het handvest. Een echt Vn leger is er niet, er moet dus een beroep worden gedaan op de lidstaten.
De strategie die men voor ogen had is dat de staten akkoorden zouden sluiten met de Vn. Als de VR artikel 42 wil gebruiken, dan kan een staat bijvoorbeeld 1000 man leveren. Het zou dan aan de situatie moeten liggen.
Die akkoorden zijn nooit gesloten door het uitbreken van de oorlog, dus bestaat er geen Vn troepenmacht en kan artikel 42 niet worden gebruikt.
Een aantal keren zijn resoluties genoemd en dat de VR een resolutie aanvaard.
Wat zijn die resoluties nu waard?
Nummer 4 (na samenstelling, stemprocedure/vet, bevpoegdheid) resoluties/decisions
Dit heeft alles te maken met artikel 25 van het handvest.
Artikel 25: leden van de VR hebben de verplichting op zich genomen om de beslissing van de VR uit te voeren. Wat nou relevant is: decisions en resolutuins
Artikel 2 en 25 samen vormen de supranationale basis in de Vn. Als de VR beslissingen neemt dan moet een staat die uitvoeren, afdragen soevereiniteit. Er zijn dus resoluties die bindend zijn en niet bindende resoluties. Belangrijk is te weten wanneer je te maken hebt met een decision van de VR.
Het overgrote deel van de resoluties is niet binend van de VR, het zijn aanbevelingen.
Het lidmaatschap van de Vn eist van de staten dat de niet binende resoluties in goede trouw worden nageleefd, zonder de juridische verplichting.
Er is dus een groep resoluties die wel vallen onder artikel 25. Het zou gemakkelijk zijn wanneer de VR een resolutie aanneemt en zegt dat het een decision.
Wanneer gaat het nou om een bindende beslissing, daar moet je voor naar de inhoud van de resolutie kijken.
Zodra in de tekst van de resolutie het woord decide voorkomt, dan is iig die paragraaf bindend. Het hoeft dus niet persee de hele resolutie te zijn.
Er zal wel in een reolutie gezegd worden dat er wordt gehandeld in kader van Hoofdstuk 7, dan is het bindend.
De teskt van de reolutie, de verwijzing naar H7 en het debat binnen de VR zijn factoren waarvan het internationaal gerechtshof heeft gezegd dat je naar moet kijken of een resolutie bindend is of niet. Het moet dus door alle lidstaten van de Vn bekeken worden of ze daaraan juridisch gebonden zijn of niet.
Als de sancties daadwekrelijk worden opgelegd en de staten zich niet eraan houden, daarvoor heb je de sanctie committees en die maken rapporten waarna de VR weer kan beslissen.
Lidstaten van de Vn kunnen het riskeren om sancties niet na te leven, maar als het committee daar informatie over vindt, dan stellen ze zich bloot aan economische sancties.
5)Wat is de relatie tussen de VR en de algemene vergadering?
De VR heeft de primaire verantwoordelijkheid. Dat betekent meteen,e r staat niet exclusief.
De bevoegdheid is verdeeld tussen de VR en de Algemene Vergadering (AV).
De AV waar alle leden zitting hebben deelt dus met de VR de verantwoordelijkheid voor itnernationale vrede en veiligheid.
10. 11 en 12 van het handvest, die artikelan gaan over de AV. Vormt een complexe balns tussen AV en VR.
In de huidige praktijk gaat men er niet meer vanuit dat wanneer de VR met een kwestie bezig is, de AV zich moet onthouden van aanbevelingen. De praktijk is zo gegroeid, dat beide organen zich op hetzelfde ogenblik met dezelfde kwestie kunnen bezighouden, zonder het een bevoegdheidsoverschrijding zou zijn.
De AV kan alleen maar aanbevelingen kan doen, de VR kan juridisch bindende beslissingen nemen.
Later zullen we zien, bij Kosovo, er is een reeks resoluties van de vergadering en de Veiligheidsraad, dat beide organen zich met dezelfde kwestie bijhouden.
Als er een veto wordt gebruikt, komt er geen resolutie van de VR. Daarin heeft men in het handvest niet voorzien. Men ging ervan uit dat de 5 permanente leden het altijd wel eens zouden zijn en de werking van de raad niet geblokkeerd zou worden. Dit is wel gebeurd, 60 jaar geleden.
Er is een resolutie aanvaard voor de AV voor vrede. Ten tijde van de Koreaanse oorlog, toen er geen consensus mogelijk was in de VR heeft de AV de resolutie aanvaard,
Die resolutie zegt: als de VR niet in staat is zijn functies uit te oefenen omdat er herhaaldelijk ee veto komt, dan neemt de AV de bevoegdheden van de VR over.
Als de VR wordt geblokkeerd, dan neemt de AV het agendapunt over, bespreekt de kwestie, maar kan geen beslissingen nemen, alleen aanbevelingen. United voor peace is dus het laatste redmiddel om de internationale vrede en veiligheid overeind te houden.
Het probleem in het midden oosten bijvoorbeeld, is na herhaalde veto’s naar de AV gegaan
Ten slotte is er in H7 ook artikel 51 over het recht op zelfverdediging.
6) Artikel 51
Dit artikel was de prijs die de permanente leden moesten betalen om hun veto recht te kunnen behouden. De kleine en middelgrote landen in san fransisco. VR met die bevoegdheden, heel leuk, maar het recht op zelfverdediging moet behouden worden.
Artikel 51 de uitoefening op het recht van zelfverdeging van staten als ze worden aangevallen, dat is maar tijdelijk, tot de VR de maatregel heeft genomen van artikel 41.
Als NL wordt aangevallen dan heeft het een korte periode waarin het zichzelf kan verdedigen tot de VR de politieke beslissing heeft genomen en dan wordt het recht op zelfverdediging opgeschort.