Door de met rasse schreden toenemende vergrijzing krijgen steeds meer mensen steeds vaker te maken met overlijdensgevallen in hun familie- en kennissenkring. Omdat de ontkerkelijking gelijke tred houdt met de vergrijzing en er daardoor steeds meer behoefte is aan persoonlijke overlijdensceremonies moeten steeds meer mensen zelf rouwteksten aanleveren bij begrafenissen en crematies. Aangezien maar een enkeling begiftigd is met de gave tot het schrijven van een echt mooi persoonlijk gedicht wordt de vraag naar persoonlijke gedichten steeds groter.
Persoonlijk gedicht:
Ter gelegenheid van de ziekenzegening van mijn moeder zocht ik op het internet naar een geschikt gedicht om voor te dragen tijdens deze ceremonie. Na een tijdje gezocht te hebben kwam ik tot de conclusie dat er hiervoor helaas geen geschikte gedichten te vinden zijn. Daarom besloot ik er zelf één te schrijven. Omdat zowel ik als mijn moeder en mijn broers en zusters dit schrijven erg mooi vinden heb ik besloten om het te publiceren zodat het als inspiratie voor anderen kan dienen. Ik verklaar hierbij dat iedereen die dit gedicht of delen van dit gedicht, al dan niet met aanpassingen, wil gebruiken vrij is om dit te doen.
Lieve moeder,
U heeft de gezegende leeftijd van 89 jaar mogen bereiken,
en wij mochten van een groot aantal daarvan getuige zijn.
U vond in vader een lieve, zorgzame en gelovige echtgenoot.
Samen met hem beleefde u vele gelukkige jaren
en samen mochten jullie 10 kinderen in jullie armen sluiten.
Deze kinderen zijn nog steeds uw dierbaarste bezit en ook degenen die er niet meer zijn zitten nog steeds in uw hart.
Nu uw einde nadert zitten wij kinderen om u heen,
om u te zegenen, één voor één.
Uw naderende eind valt ons natuurlijk wel zwaar,
maar het hoort bij het leven en juist de eindigheid van het leven maakt het leven zo kostbaar.
Wij hopen dat u een mooi leven hebt gehad
en dat wij hebben mogen bijdragen aan uw geluk.
Tot slot willen wij u dit meegeven,
ook als uw tijd straks is gekomen blijft u voor altijd in uw kinderen voortleven.
De mooiste regel van dit schrijven vind ik persoonlijk “Uw naderende eind valt ons natuurlijk wel zwaar, maar het hoort bij het leven en juist de eindigheid van het leven maakt het leven zo kostbaar.”
Het toeval wil dat ik er al jaren zo over denk en dat ik de avond voor de dag van de ziekenzegening van mijn moeder samen met mijn vrouw de film “The age of Adaline” keek. In deze film blijft de hoofdrolspeelster als gevolg van een bijzondere samenloop van omstandigheden tijdens een ongeluk voor altijd 30 jaar. In de film wordt vervolgens heel mooi in beeld gebracht hoe ongelukkig ze na verloop van tijd wordt als iedereen om haar heen wel ouder wordt maar zij niet.
ALS JE DE FILM NOG WILT GAAN KIJKEN MOET JE HIER STOPPEN MET LEZEN!!
Aan het einde van de film krijgt Adaline weer een ongeluk en door weer een bijzondere samenloop van omstandigheden tijdens dit ongeluk wordt haar normale verouderingsproces weer in gang gezet. De film eindigt met het beeld van Adaline die op het punt staat om naar een feest te gaan en nog even voor de spiegel staat om haar haar goed te doen en begint te stralen van geluk als ze een grijze haar ontdekt en beseft dat ze weer sterfelijk is geworden.
