Onze zoon van 19 mocht voor zijn 3de stage voor zijn opleiding Sociaal Maatschappelijke dienstverlening ook naar het buitenland. Hij koos ervoor om stage te gaan lopen op een zorgboerderij voor gehandicapte jong volwassenen. (zie http://www.stichtingbalanand.nl/). De stichting die de stage tegen lokale kostprijs faciliteerde (100 euro per maand voor kost en inwoning) vroeg hem om geld in te zamelen waar hij zelf een bestemming voor mocht zoeken op de zorgboerderij in India.
Gemakkelijk fondsen werven:
We keken er van op hoe makkelijk het is om fondsen te werven voor een goed doel in een arm land. Het blijkt dat een goed geschreven flyer en een innemende, betrouwbare jongeman genoeg is om mensen en organisaties er toe te bewegen (soms grote sommen) geld over te maken. De meesten maakten het geld vol vertrouwen over naar de privérekening van mijn zoon. Een aantal bedrijven en organisaties stortten het om boekhoudkundige redenen op de rekening van de stichting onder voorwaarde dat mijn zoon zou beslissen waar het aan besteed zou worden.
Goed besteden van donaties is heel moeilijk:
Door als onze inspanningen had mijn zoon uiteindelijk 8200 euro tot zijn beschikking om in India goed te besteden ten bate van de gehandicapte bewoners van de zorgboerderij. Toen hij na een paar weken zijn draai gevonden had op de zorgboerderij in India bleek het heel moeilijk om te bepalen waar hij het geld aan wilde besteden. Hij kwam er achter dat de Indische leiding van de zorgboerderij heel andere ideeën had dan hij over wat er nodig was. Dit is te verklaren door de totaal andere manier waarop Indiërs over dingen denken. Hij kwam erachter dat Indische leiding zijn geld wilde gebruiken voor mooie nieuwe projecten terwijl eerder gestarte projecten nog niet af waren. Hij besloot daarom om de behoeften van de invalide bewoners als leidraad te nemen om goede bestemmingen voor het geld te vinden waar de invalide bewoners langere tijd iets aan zouden hebben. Zijn eerste voorstel was om voor alle invalide bewoners goede nieuwe schoenen op maat te laten maken. Dit vond de directie echter niet goed omdat de bewoners daar zelf voor moesten sparen volgens hen. Gister belde hij mij op om te vertellen dat hij een eerste goede bestemming voor het geld had gevonden. Hij had gezien dat de invalide bewoners alleen maar kapotte onderbroeken hadden dus had hij voor 3550 Roepie (44 euro) voor iedere invalide bewoners 5 nieuwe onderbroeken aangeschaft. Ik ben benieuwd wat zijn volgende besteding zal worden.
