Soms kom je op internet een foto tegen waarvan je denkt, dit kan niet waar zijn. Zo’n foto zag ik vandaag. Het is een foto van een jonge vrouw op een bank in een park en naast haar hangt aan de leuning van de bank een pamflet met daarop de tekst: “Only 5% of rapes have been reported to the police” oftewel slechts 5% van alle verkrachtingen wordt gerapporteerd bij de politie. Is dit ook waar in Nederland en als het waar is hoe is dat dan mogelijk.
Verkrachting:
Om een antwoord te kunnen vinden op de vraag of het waar is en hoe het kan dat ook in Nederland slechts 5% van alle verkrachtingen wordt gerapporteerd bij de politie is het noodzakelijk om het begrip verkrachting exact te definiëren. De wetenschappelijke definitie van verkrachting is als volgt: Verkrachting is gedwongen, onvrijwillige of ongewenste seksueel contact met penetratie in welke vorm dan ook en zonder toestemming van één van de betrokkenen. Er is dus pas sprake van verkrachting als een persoon daadwerkelijk wordt gepenetreerd.
Hoeveel Nederlandse vrouwen worden slachtoffer van verkrachting:
Toen ik vastgesteld had dater pas sprake is van verkrachting als een persoon daadwerkelijk wordt gepenetreerd was ik in de veronderstelling dat het Engelse woord “rapes” niet alleen verkrachtingen betekend maar ook het ruimere begrip aanranding. Ik verwachtte dus dat de bewering dat slechts 5% van alle verkrachtingen wordt gerapporteerd bij de politie in Nederland zeker niet van toepassing zou zijn. Mijn verbazing was dus ook groot toen ik in een artikel op trouw.nl/Een-op-de-tien-vrouwen-is-verkracht-waarom-zwijgen-we-erover las dat 1 op de 10 Nederlandse vrouwen ooit is verkracht. Ik was nog verbaasder toen ik las dat ook in Nederland maar heel weinig vrouwen aangifte durven te doen van verkrachting. Als redenen worden gegeven dat het meestal jonge vrouwen zijn die direct na het gebeuren te verward zijn om aangifte te doen en ook later uit schaamte- en schuldgevoel geen aangifte durven doen.
Waar komt het schaamte en schuldgevoel vandaan bij een verkrachting:
In Nederland wordt aan meisjes al vroeg geleerd hoe ze moeten voorkomen dat ze verkracht worden. Ze leren dat ze niet in donkere steegjes moeten lopen, dat ze duidelijk nee moeten zeggen, dat ze geen al te kort rokjes moeten dragen, dat ze niet in hun eentje naar huis moeten fietsen en dat ze zich niet alleen zijn in het donker met een handtastelijke vriend van je vriendje moeten ophouden. Daarnaast wordt ook in Nederland verzuimd om jongens te leren dat dat ze niet moeten verkrachten. Dat ‘nee’ nooit ‘ja’ is. Dat alles behalve expliciete instemming betekent dat het niet doet, wat je achtergrond of normen en waarden ook zijn. De onderliggende boodschap in Nederland is dus nog steeds: niet verkracht worden is hoofdzakelijk de verantwoordelijkheid van de vrouw. Die cultuur is er de oorzaak van dat ook in Nederland de meeste vrouwen hun mond houden als ze verkracht zijn.
