Wat eerst als liefde wordt gezien kan wel eens heel verstikkend gaan werken.
Liefde, iedereen heeft er erover, en iedereen streeft er naar de perfecte liefde te vinden. Maar wat is liefde nou daadwerkelijk? Is het zoals men zich voorstelt wat het is, of kan er een diepere betekenis aan gegeven worden dan men nu doet?
Je ziet het op kopjes, glazen, pennen staan: Liefde is…..
De rest kan door een ieder van jullie worden ingevuld, want wie heeft er niet ooit zo`n ding van iemand gehad? Het antwoord is echter minder simpel dan de hoeveelheden antwoorden die er dan gegeven worden. En heel vaak dreigt men met zijn allen dan te beamen: Liefde kan je maken of breken.
Echter is dit niet de juiste veronderstelling. Liefde kan je wel maken, maar liefde zal je nooit kunnen breken. Teleurstellingen kunnen je namelijk breken. Niet uitgekomen verwachtingen van de liefde, kunnen je breken. En dat is dan juist gelijk het punt waar iedereen de fout in gaat.
Liefde moet vrij voelen, alsof je een vogelvlucht maakt, die danst in de wind. Doet het dit niet? Dan heet het simpelweg angst wat je voelt. En angst en liefde behoren niet bij elkaar te vinden te zijn. Mensen zijn heel snel geneigd om liefde die ze voelen te willen vasthouden, te willen opeisen, te claimen alsof het hun eigendom is. Echter, liefde kan nooit geen eigendom zijn, van niemand niet. Doet het dit wel? Dan heet het simpelweg geen liefde meer.
Als mensen elkaar net leren kennen, dan vind men het prettig als je het gevoel hebt dat de ander je beschermd. Niemand mag jou dan pijn doen, en jij vind het heerlijk als de ander voor jouw rechten op komt. Je leunt heerlijk achterover en laat de ander de teugels nemen op je rit. Hij de prins op het witte paard, die galant voor jou opkomt, en je laat je voeren naar werelden van ongekend plezier.
Totdat, jij opeens ergens bevind waar je helemaal niet wil zijn. Jij had een andere bestemming in gedachten, maar immers heb jij de teugels niet in handen, en je verrassing is dan groot. Te groot eigenlijk. Je wilt eigenlijk wel weer terug naar hoe het was. Maar hoe krijg je hem nou terug naar hoe jij het wilde zonder die teugels bij hem weg te nemen? En als je ze wegneemt, kun je dan nog wel stellen dat je op dezelfde manier terug bent gegaan in de tijd? Je vogelvlucht is over, verdwenen, en de realiteit komt hard aan. Hij sloeg een weg in waar jij niet heen wilde gaan, en als jij terug wilt zal dat vaak zijn zonder je partner, want die blijft de richting in slaan die hij zelf uit koos, en al die tijd gedaan heeft. Het enige verschil is dat jij het oneens bent geworden, terwijl je eerder genoot van de keuzes van zijn rit.
Je probeert eerst met zachte hand hem te overtuigen dat je de hele andere kant op wilt, maar schept bij hem een naar gevoel dat je hem niet meer vertrouwt in zijn beslissingen. Hij heeft het heerlijk gevonden om je naar wegen te leiden die je nog niet gezien hebt, voor je te zorgen. En nu ineens zeg je hem dat je deze weg niet meer wilt volgen. Teleurstellingen kunnen niet uitblijven. Maar wat nu te gaan doen?
Moet je de teugels terugpakken, en de liefde van je leven zijn levensgenot af te pakken? Of moet je jouw woorden maar inslikken en hem zijn keuzes laten maken, zodat hij kan blijven stralen als de witte ridder? Dit betekend wel dat jouw eigen plezier daarmee ten einde is gekomen.
Liefde is……niet zo simpel als men op kommetjes en mokjes weet te zetten. Liefde voor de ander betekend vaak het inleveren van een stukje van jezelf. Of liefde betekend dat jij niet hoefde in te leveren, maar de ander dit voor je deed. En als je dit eenmaal in hebt gezien, belandt je vanzelf bij de spreuk: Liefde kan je maken en breken.
Maar dit hoeft niet zo te zijn. Mensen willen graag zich als samen 1 geheel voelen. Dan voelen ze de liefde het sterkst aanwezig. Samen alles ondernemen, samen op reis, gezamelijke vriendschappen hebben, zelfs dezelfde hobby`s zodat men zoveel mogelijk in elkaars aanwezigheid kan verblijven. Maar dat is helemaal geen liefde.
Liefde is ……een eigen leven en identiteit behouden. Dingen met anderen te mogen ondernemen, terwijl je weet dat als je naar huis gaat de ander je met open armen verwelkomt. De andere gunnen plezier te hebben zonder jou. De ander vrij te laten om andere keuzes te willen maken dan jij. Indien je na dit alles dan nog steeds een relatie hebt waarin je vol liefde naar elkaar kan kijken, dan is dit echte liefde. Maar als je vind dat jijzelf te kort komt omdat jijzelf niet zo ondernemend was je eigen leven op te bouwen, en de ander er niet is om dit op te vullen, dan spreek je van bezitten. En dit is dan simpelweg weer geen liefde.
Dankbaar zijn wanneer de ander er wel is, heet liefde. Verlangen naar de ander heet liefde. Maar verdrietig of zelfs boos worden wanneer de ander er niet is, betekend dat jouw eigen leven te weinig kwaliteit heeft opgebouwd zodat je afhankelijk wordt. En afhankelijkheid is geen liefde. Want liefde is immers vrij……
Echte liefde wordt dus bijna nooit zichtbaar, behalve wanneer men een onzelfzuchtige daad stelt, en daar gelukkig mee kan zijn, simpelweg omdat de ander gelukkig is. En dit kan betekenen dat jij dan alleen achter blijft, maar nooit met een eenzaamheid, maar met een gezonde dosis verlangen. Verlangen in de hoop dat hij ooit de weg terug kan vinden naar jou.
Sylvia
