Levenslange Gevangenis Straf is géén gevangenis straf voor een ernstig misdrijf op Justitiele Grond waarvan de Veroordeelde in de Gevangenis moet blijven voor een ernstig misdrijf. Misdaden waarvoor iemand deze straf in de Levenslang kan ontvangen, is bijvoorbeeld : Moord, Poging tot Moord, Ernstige Kinder Mishandeling, Verkrachtinging, E-Spionage, Hoog Verraad, Drugs Verhandelen, Handelen in Mensen, Ernstige Zaken van Fraude, Verergerende Criminele Schade in de Engelse Wet, Verergerde Gevallen van Brandstichting, Inbraak of Overval in welk resulteert in Overlijden of Zwaar Lichamelijk Letsel van het Slachtoffer.
Deze veroordeling besstaat niet in alle Landen. Portugal was het éérste Land in de Wereld die dit vonnis heeft afgeschaft tijdens de hervormiingen van Sampaio e Melo in 1884. Echter, waar het Leven in Gevangenschap als een mogelijke veroordeling, kunnen er ook Formele Mechanismen voor het verzoeken van Parole ná een Bepaalde Periode van Gevangenshap Dit betekend, dat een Veroordeelde Recht kan hebben om de Rest Van Zijn Vonnis te Besteden Buiten de Gevangenis (indien de Veroordeelde dus Veroordeeld is om Gevangen te Zijn totdat Hij of Zij een Natuurlijke Dood Sterft). Vervroegde Vrijlating is meestal in het Voorwaardelijk, afhankelijk van de Veroordeelde zijn of haar Verleden en Toekomstig Gedrag. Eventueel met de gegeven bepalende beperkingen en verplichtingen. In contrast, wanneer een VastGestelde Gevangenis Straf is afgelopen, is de Veroordeelde dan dus Geheel Vrij.
Het gebruik van de Doodstraf en Gerechtelijke Martelingen daalde in de 18e Eeuw en Gevangenschap was om het Systeem te Domineren, hoewel hervormings plannen begonnen vrijwel onmiddelijk. Veel Landen zijn vastberaden om het Doel als een Financieel Zelf-Voorzienende Instelling te zijn en word de Organisatie vaak Uitbesteed aan Ondernemers. Hoewel dit Spanningen Creeërde en Misbruik Vomde.
In het Midden van de 19e Eeuw begonnen een aantal Landen te Experimenteren in het toestaan van de gevangenen die mochten kiezen welke beroepen zij wilde doen en zij waren hier dan ook leerlingen. De groeiende hoeveelheid van de reidivism in de tweede helft van de 19e Eeuw leidde een aantal Criminologen om te betogen dat opsluiting niet en kon ook niet het oorspronkelijk ideaal van behandeling zijn, gericht op re-ïntegratie van de veroordeelde in de Gemeenschap.
In 1888 leidde Belgium door het inroduceren van de Voorwaardelijke Straf voor degene die hier zijn of haar éérste overtreding had gemaakt, gevolgd door Frankrijk in 1891. Parool werd ingevoerd op Experimentele Basis in Franriijk in 1830, samen met de Wetten voor Jongeren die in 1850 ge-ïntroduceerd werd. Portugal begon deze Wetten te gebruiken voor Volwassen Criminelen in 1861. Het Parool Systeem werd ge-ïntroduceerd in Frankrijk in 1885 en maakte gebruik van een sterk Privat Patronage Network.
Parole is in heel Europa goed-gekeurd op het Internationale Gevangenis Congress in 1910. Als gevolg van de Hervormingen heeft dit de Gevangenis Bevolking van veel Europese Landen gehalveerd in de éérste helft van de 21e Eeuw.
Uitzonderingen op de trend geld ook voor Frankrijk en Italië tussen de World Wars in, toen er een enorme toename in het gebruik van Gevangenis Straf was. De National Socialist State in Duitsland gebruikte het als een belangrijk Instrument om zich te ontdoen van de Vijanden wanneer de Misdaad Cijfers Omhoog Schieten als gevolg van Nieuwe Categorieën van Crimiineel Gedrag.
Postwar Reforms – Na-Oorlogse Hervormingen benadrukte de noodzaak voor de Staat om de Straf Aan Te Passen áán de Individuele Verooordeelde Crimineel. In 1965 heeft Zweden besloten voor een Nieuwe Criminele Code die het Non-Institutional benadrukte als aternatief voor Punishment – Correctie in welk Inclusief de Voorwaardelijke Veroordelingen voor de Eerste Keer Criminelen en de meer Uitgebreidere Veroordeling van Boetes. Het gebruik van de Probation – Proeftijd veroorzaakte een dramatische daling van het aantal Vrouwen die Long Term – Langdurig Veroordeeld zijn : in Frankrijk daalde het aantal van 5.231 in 1946 naar 1.121 in 1980. Recclassering verspreidde naar de meeste Europese Landen al is het niveau van het Toezicht Variabel. In Nederland zijn Religieuze en Filantropische Groepen verantwoordelijk voor veel van de zorg binnen de proeftijd. De Nederlandse Overheid investeert veel geld in Penitentiare Personeel met 3.100 Gevangenen naar 4.500 Gevangenen in 1959. Maar ondanks deze Herormingen, begonnen de aantallen ná 1960 weer te groeien, zelfs in Landen die zich inzette voor Niet-Vrijheids-Benemende Beleid.
Een aantal Landen hebben álle vormen van On-Bepaalde Opsluiting afgeschaft met inbegrip van Servië, Kroatië, Russia en Spanje, waar de maximum straf wordt gesteld jaar. Bosnië en Herzegovina, Joegoslavië waar de maximale straf gesteld is op jaar, Portugal waar de maximum straf is gesteld op 25 jar, terwijl Noorwegen het levenslange straf helemaal heeft afgeschaft, maar wél met behoud van alle andere vormen van on-bepaalde gevangen zetten – imprisonment.
The Court of Justice – Het Hof van Justitie van de Europese Unie is één van de EU 7 Instellingen. Het bestaat uit 3 Gerechtshoven: 1. The Court of Justice Proper – Het Hof van Justitie Proper, 2. The General Court – Het Generale Gerecht, 3. The Civil Service Tribunal – Het Gerecht voor Ambtenaren Zaken. Het is in alle gevallen verantwoordelijk voor de bevoegdheid van de Europese Unie. De 3 Rechtelijke Instanties zorgen voor de juiste interpretatie en toepassingen van de Primaire en Secundaire Recht van de Union Law in de EU.
Het Hof van Justitie be-oordeeld de legaliteit van de Act – Handelingen op Papier Geschreven van de Union Institutions en beslist of een Member State zijn Verplichtingen op Grond van de Primaire en Secundaire Wet-Geving heeft voldaan. Het biedt ook Interpretaties van het Union Law wanneer dit verzocht wordt door de National Judges.p
Court of Human Rights in Strasbourg, Duitsland
Drie Veroordeelde Moordenaars Jeremy Bamber, Peter Moore en Douglas Vinter zijn veroordeeld tot Whole Life Orders, toepgepast op het European Court of Human Rights in Strassbourg, door voor de Rechter te verklaren, dat het een strijd is aan het Europees Verdrag voor de Mensen Rechten voor iemand te worden veroordeeld tot een Levenslange Gevangenis Straf. De Rechtbank oordeelde dat, omdat de hele Whole-Life – Levenslang Veroordeling door de Rechter werd opgelegd ná Onderzoek van de Feiten van elk indiviuele zaak en omdat de Levende Gevangenen nog herzienig konden aanvragen bij de Home Secretary voor Compassionate Release – Mededogende Ontheffing. Een later Beroep werd gedaan door dezelfde personen en dat leidde tot een Uitspraak in Juli 2013, dat er een Kans van Beoordeling va de Gehele Levensduur Traject moet zijn en dat elke Onmogelijkheid van Parole would Violate their Article 3 Rights – Parole In-Strijd zal zijn op Artikel 3 Wettelijke Rechten. In dit stadium waren er tenminste 49 gevangenen die dergelijke straffen opgelegd gekregenereniadden, hoewel het Tariff was gebruikt op veel meer gelegenheden in welke gevangenen inmiddels bijna allemaal al overleden zijn.
Het European Court of Human Rights verklaarde dat de Whole-Life Orders kon worden gerechtvaardigd, maar zou opnieuw moeten worden beoordeeld na 25 jaar. Vijf Rechters bij de Court of Appeal in Strasbourg in Duitsland vond dat dit incorrect was in conclusie.
English and Welsh Law hebben deze Wet nooit toegestaan, maar worden wél verlaagd omdat de Secretary of State dergelijjke orders in zeer Uitzonderlijke Omstandigheden zou kunnen verminderen. Lord Thomas is de huidige Lord Chief Justice zei Whole-Life Orders verenigdbaar zijn met het European Convention on Human Rights in Rechts Zaken van Extreem Geweldadige Gruwelijke Misdaden. Thomas zei verder, “Rechters zouden daarom moeten blijven zoals ze hebben gedaan om de Whole-Life op te leggen in die Zeldzame en Uitzonderlijke Gevallen. In ons Oordeel van de Law van England and Wales bied hierbij aan een Dader hoop of de mogelijkheid van vrijlating in uitzonderlijke omstandigheden in welk bewijs origineel niet meer opgelegd als gerechtvaardigd.
In 2015 bevestide het European Court de Lawfulness of Whole-Lfe Orders – Rechtmatigheid van LevensLang Orders , op grond dat zij kunnen worden beoordeeld in uitzonderlijke omstandigheden.
Life Imprisonment in England and Wales
Life Imprisonment – LevensLang is alleen van toepassing op verdachten vanaf 21 jaar en ouder, degene die tuseen de 18 jaar en 20 jaar in leeftijd zijn worden voor Detentie Veroordeeld tijdens Her Majesty’s Pleasure voor Moord, of krijgen Detentie voor het Leven voor andere soortgelijke Misdrijven waar Whole-Life Imprisonment de veroordeling is voor volwassenen. Maar de Mensen onder de 21 jaar mogen niet worden veroordeeld voor Whole-Life en moeten dus in aanmerking komen voor Parole – Voorwaardelijke Vrijlating. Verdachten van wie de Misdaden die gepleegt zijn niet ernstig genoeg zijn om een normale straf te verkrijgen, maar die wél een gevaar voor de bevolking zijn en dus níet mogen worden vrij-gelaten totdat de Parole Board een beslissing heeft genomen dat zij niet langer een gevaar vormen. Bijgevolg is, een Whole-Live Order in welk dus niet beshikbaar is voor geen van beide ver-oordelingen. Zie Criminal Justice Act 2003.
Indefinite Detention Zónder Trial – Onbepaalde Detentie Zónder Proces
Idefinite Detention – Onbepaalde Tijd Detentie is de Opsluiting van een Ge-Arresteerde Persoon door een National Government of Law Enforcement Agency Zónder een Proces – Rechts-Zitting en die veel National en International Laws schendt, met inbegrip van de Human Rights Laws. In recente jaren hebben Governments, Verdachten van Terrorisme voor on-bepaalde tijd vastgehouden, zoms voor het uitroepen van Vijandelijke Strijders.
Vrijwel álle Prisons, Gevangenissen, Bajes zijn Particulier Bezit, in welk wanneer de persoon veroordeeld wordt, deze gevangen gezet wordt in de meest nabij gelegen Prison bij het Woon-Adres (ingeschrevene).
In Switzerland kunnen de Local Laws die betrekking hebben tot Dangerousness – Gevaarlijk Zijn worden op-geroepen om personene zónder aanklacht op te sluiten.
In de United Kingdom heeft in 2004 The House of Lords besloten, dat voor Idefinite Detention – On-Bepaalde Tijd Detentie of Foreign Terrosm Suspects – Buitenlandse Terrorisme Verdachten die onder Section 23 van de Anti Terrorisme Crime en Security At 2001 in welke Over-Treding de Human Rights Act en de European Convention on Human Rights. In feite, binnen de drie bepalingnen van de Magna Carta welk nog steeds van kracht is, wordt voor On-Bepaalde Tijd Detentie Verboden, echter in 2006 heeft de Government een Wet – Law ge-passeerd welk toestaat Detentie Voor On-Bepaalde Tijd en veel Immigranten zijn In Detentie genomen voor meerdere jaren.
Bij Genoegen van Her Majesty’s Pleasure van the United Kingdom, wanneer toegepast, at His or Her Majesty’s Pleasure of King’s Pleasure, is een Legal Term – Legale Term van Kunst die verwijst naar de On-Bepaalde duur van het Dienstverband van Bepaalde Aangewezen Ambtenaren of Onbepaalde Veroordelingen betreffende bepaalde Gevangenen. Het is gebaseerd op het concept dat álle Legitieme Authority van Government toekomt áán de Kroon. Van oorsprong is dit standaard in het Verenigd Koninkrijk, het wordt nu gebruikt in de Commonwealth Realms. Met name in de gebieden waar de Monarch wordt vertegenwoordigd door een Governor-General, het wordt dan At The Governor’s Pleasure. Sedert de Governor-General of Lieutenant Governor de Queen or King’s Personal Representative is in het Land, State of Province.
