De 12 jarige Rohan, een HIV positief gehandicapt kind, had al heel lang pijn maar hij begreep niet waarom. Sinds een aantal maanden kwam er bloed mee met zijn ontlasting. Uiteindelijk was er een behandelaar die een schets maakte omdat Rohan meerdere malen naar zijn mond wees. Met behulp van de schets kwam de waarheid naar boven, Rohan werd regelmatig gedwongen tot orale en anale seks.
Naar aanleiding van deze vaststelling maakte Rohan een tekening van Asish, één van zijn medebewoners in het Alipur Jongens Tehuis, een verzorgingstehuis in Noord Dehli gerund door het bestuur van Dehli. Asish bleek de jongere jongens in het tehuis regelmatig te slaan als ze niet de handeling wilden doen voor hem die hij van ze vroeg. Volgens Roham was er niemand die Asish tegenhield zich herinnerend dat een staflid en een bewaker, bedoeld om de jongens te beschermen, regelmatig de jongens slecht behandelde. Op een dag besloot Rohan deze informatie te delen met een verzorger in de veronderstelling dat deze een eind zou maken aan de misstanden.
Dit gebeurde niet.
Kinderopvang huizen – institutionele mogelijkheden voor jongeren in nood in het hele land – kunnen jaren na ernstige klachten van misbruik gewoon doorgaan met hun activiteiten.
De Juvenile Justice Act (Indiase raad van kinderbescherming) classificeert kinderen in nood in twee categorieën. De eerste categorie zijn de kinderen die behoefte hebben aan zorg en bescherming en de tweede categorie zijn de kinderen die de wet hebben overtreden. De Indische wetgever geeft de opdrachten voor de oprichting van kinderopvang instituten voor deze minderjarigen in elk district. Echter, diverse van dergelijke instituten beheerd door de overheid en door niet overheid organisaties (NGO) zijn een symbool geworden van ongebreideld misbruik. In de afgelopen vier jaar zijn bij gericht onderzoek verspreid over heel India 36 gevallen van seksueel misbruik vastgesteld in kinderopvang faciliteiten.
Uit een enquête gesponsord door het ministerie voor ontwikkeling van vrouwen en kinderen is gebleken dat meer dan 53 procent van de kinderen in het hele land een of meer vormen van seksueel misbruik hebben meegemaakt. In 50 procent van de gevallen van kindermishandeling, waren de daders in een positie van vertrouwen en verantwoordelijkheid voor het kind.
De hiaten in de wet zijn niet gedicht zodat in India nog steeds iedereen een opvang tehuis voor gemarginaliseerde kinderen, die ongeveer 40 procent van de totale kind bevolking in India vormen, kan beginnen. Dit betekent vaak dat kinderen kunnen worden misbruikt zo lang als het onopgemerkt blijft.
Om de zaak nog erger te maken, zijn er geen gecentraliseerde gegevens over het aantal kinderen dat in dergelijke instituten verblijft. “Naast elk gemeld geval van seksueel misbruik in kinderopvang centra, zijn er 10 die niet aangegeven worden”, zegt Atiya Bose, directeur van Aangan, een in Mumbai gevestigde NGO die werkt met kwetsbare kinderen. “Het is verbijsterend hoe seksueel misbruik van mannelijke bewoners binnenskamers wordt gehouden en een geaccepteerde norm is geworden in verzorgingshuizen,” voegt ze eraan toe.
Uit een analyse van onderzoeksrapporten ingediend door door de regering benoemde commissies en onafhankelijke onderzoekers blijkt dat de kinderen in opvanghuizen, zowel mannelijke als vrouwelijke, worden verkracht, in onmenselijke omstandigheden leven en zelfs worden verkocht. Op Apna Ghar, een kinderopvang instelling in Rohtak dat in het begin van 2012 de voorpagina’s haalde, zeiden meer dan 100 vrouwelijke bewoners dat ze al meer dan een jaar werden verkracht door verzorgers en buitenstaanders als gevolg waarvan minstens 10 meisjes abortus moesten ondergaan. In het verslag van de door de Punjab en Haryana High Court onmiddellijk na de ongebreideld seksueel misbruik in het instituut benoemde commissie wordt benadrukt, dat ze hebben waargenomen dat kinderen werden gefilmd voor pornografische doeleinden en meer dan een dozijn kleine tehuisbewoners werden verkocht.
Volgens het rapport werd elke tehuisbewoners, ongeacht leeftijd, gedwongen om ’s nachts sterke drank te drinken, in het bijzonder ter gelegenheid van feestdagen en werden ze onderworpen aan misbruik door het opvanghuis personeel en buitenstaanders. “Het was als een misdaad organisatie. Ik heb nog nooit zoiets als dit binnen of buiten een opvanghuis gezien”, zegt Utsav Bains, advocaat en een van de mede-opstellers van het rapport.
GEEN TOEZICHT
Afgelopen mei nam de spoorweg politie 466 kinderen in hechtenis in de wijk Kerala’s Palakkad die op weg waren naar weeshuizen in de districten Kozhikode en Malappuram. Tijdens het onderzoek bekenden 8 personen dat zij de kinderen van Jharkhand, West-Bengalen en Bihar naar de weeshuizen brachten om ze daar in te schrijven.
Dit geval betrof slechts twee van de tientallen weeshuizen in Kerala en van de duizenden andere weeshuizen in het hele land die niet onder de Indische raad van kinderbescherming zijn geregistreerd die zich als gevolg daarvan niet houden aan de minimumnormen van de zorg en niet regelmatig worden geïnspecteerd door de autoriteiten.
Honderden kinderopvang instituten waarin ernstige seksueel misbruik gevallen zijn gemeld zijn geregistreerd onder verschillende wetten zoals de “instellingen registratie wet”, de “vrouwen en kinderen instellingen wet”, het “vrijwilligerswerk en religieuze stichtingen regelgeving” maar niet onder de Indische raad van kinderbescherming. Veel van dergelijke instellingen zijn in het geheel niet ingeschreven. In feite betekent dit dat er geen regeringsdocumenten bestaan van het aantal kinderen daar. Deze instellingen ontsnappen daardoor aan inspectie en er is geen bewaking van de omstandigheden waarin de kinderen leven. Onnodig om te zeggen dat ze daardoor uiterst kwetsbaar zijn voor misbruik.
Zoals de zaken nu staan, is er geen voorziening voor het bestraffen van organisaties die niet onder de Indische raad van kinderbescherming zijn geregistreerd. Echter, er kunnen passende maatregelen worden genomen door de autoriteiten na een inspectie. “In het geval van niet-geregistreerde instituten kan de politie de daders straffen, maar kunnen de voor het beheer verantwoordelijke personen van het instituut of de vergunningverlenende overheid niet worden vervolgd, omdat de verschillende besluiten op grond waarvan deze faciliteiten zijn geregistreerd hier niet dezelfde bepalingen over bevatten”, zegt Nina Nayak, voormalig lid van de Nationale Commissie voor de Bescherming van de rechten van het Kind (NCPCR).
UNICEF schat dat minstens 2,2 miljoen kinderen in de wereld leven in weeshuizen met inbegrip van alle vormen van residentiële zorg, van klein (15 of minder kinderen) tot grootschalige instellingen. “Dit aantal wordt door velen beschouwd als een belangrijke onderschatting, gezien het feit dat vele weeshuizen over de hele wereld niet-geregistreerd zijn en de kinderen die daar in leven niet officieel worden geteld,” merkt het Verenigde Naties World Report over geweld tegen kinderen op.
Meer dan 700 kinderte huizen in India ontvangen subsidies van de overheid. Echter, dit omvat niet de huizen, die niet door nationale overheden en NGO’s worden gerund.
In een beëdigde verklaring ingediend voor de Delhi High Court in oktober 2012 heeft het Ministerie van Vrouwen- en Kinderontwikkeling (MWCD) verklaard dat alle kindertehuizen in India onder de Jonger Rechten Wet geregistreerd moeten worden, zelfs als ze al een vergunning hebben op grond van een andere Indiase wet. Uit een enquête die de Tamil Nadu overheid in januari 2014 hield bleek echter dat van 40 procent van de instituten beheerd door niet-gouvernementele organisaties, de huisvesting van meer dan 31.000 kinderen, niet waren geregistreerd.
Volgens een rapport van de Kerala State Human Rights Commission, zijn er 87 illegale weeshuizen actief in die staat. Volgens het Krishna Hospital & Research Centre heeft het staats misdaad register bureau 66 criminele zaken van seksueel misbruik in weeshuizen en charitatieve woningen geregistreerd in de laatste 10 jaar.
MWCD heeft de laatste twee jaar de kwestie van de niet-registratie van kindertehuizen aangekaart bij ten minste 12 ministeries, merkt een rapport van de NGO Asian Centre for Human Rights op.
NIET HERSTEL MECHANISME:
De primaire reden waarom seksueel misbruik jarenlang door blijft gaan in de kinderopvang instellingen is de afwezigheid van procedures waarmee bewoners zaken onder de aandacht kunnen brengen van een neutrale persoon, instantie of het agentschap.
Neem het geval van Pooja, een van de 14 bewoners van een kinderopvanghuis gerunt door de stichting Drone, een NGO in Gurgaon, ongeveer een uur rijden van Delhi. Er was niemand waar Pooja naar toe kon gaan wanneer ‘Bhaiyya’ haar seksueel misbruikt had. Hij was de zoon van de manager van het kinderopvanghuis. Het kon daardoor een routine-affaire worden in het inmiddels ter ziele gegane kinderopvanghuis . “Bhaiyya was eraan gewend om een van ons naar de andere kamer te brengen om het te doen,” vertelde Pooja aan de adviseur, die naar haar ervaringen vroeg van het leven in de twee-kamer-faciliteit waar 14 kinderen waren ondergebracht.
In januari 2012, waarschuwde een medewerker de politie over het ongebreideld misbruik in het kinderopvanghuis. Naar aanleiding van die klacht, viel de politie en een team van de Nationale Commissie voor de Bescherming van de Rechten van het Kind het kinderopvanghuis binnen en redde de kinderen. “Het seksueel misbruik zou onverminderd zijn doorgegaan als de medewerker niet aan de bel had getrokken. Er was niemand in de woning, die de verhalen van de kinderen zou hebben gehoord,” zei Dr Bharti Sharma, die deel uitmaakte van het reddingsteam. “We kregen een tip en de redding werd gedaan. Maar we weten niet hoeveel kinderen zijn misbruikt sinds het kinderopvanghuis begon met de exploitatie,” voegt ze eraan toe.
De Indiase raad van kinderbescherming beveelt dat de inspectie commissies ten minste eenmaal per drie maanden kinderopvanghuizen moeten bezoeken en toezicht moeten houden op de omstandigheden in de instellingen en toe moeten zien op eventuele schendingen van de rechten van het kind. Volgens de wet zijn er kinderzorg instituten nodig voor het opzetten van kindercommissies in alle instellingen. Eén kind van deze kindercommissie moet ook plaatsnemen in de commissie die het huis beheert. “Zelfs het overgrote deel van de kinderopvanghuizen beheerd door de overheid hebben deze kindercommissies nog niet voor elkaar, en waar ze al wel bestaan, is het alleen op papier”, zegt Bharti Ali, co-directeur van de NGO, Haq Centre for Child Rights. “Kindercommissies zijn bijzonder belangrijk, want dit is het enige forum waar kinderen hun zorgen kunnen uiten en actie kunnen eisen.”
Meer dan 400 jeugdzorg commissies (CWCs), quasi-rechterlijke organen ingesteld om kinderopvang instituten controleren, zijn niet van specifiek nut. Vaak voeren ze, daarbij verwijzend naar de werkdruk, geen regelmatige bezoeken uit en als ze bezoeken, maken ze geen verslagen van de inspecties. “Het ontbreken van dergelijke regelmatige controles heeft geleid tot de omstandigheden in de kindertehuizen zoals werd gevonden in Apna Ghar,” aldus het rapport.
Momenteel nemen autoriteiten nota van seksueel misbruik in kinderopvanghuizen als een insider aan de bel trekt of de slachtoffers op de een of andere manier weten te ontsnappen.
Het is belangrijk om een procedure te hebben die zorgt dat klagers toegang hebben tot een onafhankelijk persoon buiten het instituut omdat in het merendeel van de gevallen de dader iemand is uit het instituut. “De kans is anders groot dat de persoon met wie het slachtoffer zijn verhaal deelt het nooit aan het management zal vertellen. En zelfs als hij dat doet, zal het management de klacht binnenskamers houden. Niemand zal een klacht van seksueel misbruik aangeven bij de politie in een instituut waar hij of zij actief is, “zegt Sharma.
Uit een overzicht van ongeveer 40 gevallen van ernstige seksueel misbruik van het Aziatische Centrum voor Mensenrechten in kinderopvanghuizen blijkt dat in het geval van particuliere kinderopvanghuizen en die gerund door NGO’s, de daders onder managers, directeuren, eigenaren, oprichters en hun familieleden, vrienden en medewerkers zijn. “In 27 gevallen waren bewoners verantwoordelijk voor de strafbare feiten in deze tehuizen en werd in één geval bij het misdrijf samengespannen met het personeel,” merkt het rapport op.
P.S. (Sommige namen zijn veranderd om identiteiten te beschermen).
