Ongeveer een kwart van de bevolking in India leeft in bittere armoede. Voor deze groep mensen is iedere dag een strijd voor het bestaan. Ze moeten de hele dag keihard zwoegen verdienen daarmee nauwelijks genoeg om zichzelf en hun gezin van eten te voorzien. Vanwege het ontbreken van sociale voorzieningen zijn ze genoodzaakt om kinderen op de wereld te zetten. Het is voor deze groep mensen echter een regelrechte ramp als ze een gehandicapt kind krijgen. Het is voor hen onmogelijk om voor een gehandicapt kind te zorgen omdat ze er ten eerste geen tijd voor hebben en geen geld om de nodige hulpmiddelen en eventuele operaties en therapieën te betalen. De enige mogelijkheid om hun gehandicapte kind een kans te geven is het ten vondeling leggen bij een weeshuis.
Waarom moeten Indische gehandicapte weeskinderen in een weeshuis wonen?
De in India bij een weeshuis ten vondeling gelegde kinderen worden gelukkig wel opgenomen door het weeshuis. Deze Indische weeshuizen worden voor een klein deel door de staat gefinancierd en voor het grootste deel door giften van zowel Indische als buitenlandse sponsors. Vanaf het moment dat een weeshuis een kind opneemt verkrijgen ze de officiële voogdij. De weeshuizen proberen vervolgens adoptie ouders te vinden voor de afgestane kinderen. Voor de gezonde en redelijk gezonde kinderen wordt over het algemeen snel een adoptiegezin gevonden maar voor de zwaardere gehandicapte of meervoudig gehandicapte kinderen is dit niet het geval. Deze kinderen moeten dus helaas de rest van hun leven in het weeshuis blijven.
Hoe ontstond het probleem voor gehandicapte weeskinderen?
Het belangrijkste weeshuis van Mumbai is “Bal Anand”. Dit weeshuis heeft onder de bezielende leiding van de vrouwelijke directrice Sulochana Kalro de laatste 20 jaar al honderden kinderen opgevangen en aan adoptieouders geholpen. Helaas blijven door de Indische regelgeving de zwaardere gehandicapte of meervoudig gehandicapte kinderen over. Dit leidde een paar jaar geleden tot een onhoudbare situatie. Op een gegeven moment woonden er 31 zwaardere gehandicapte en meervoudig gehandicapte kinderen op de bovenste etage van het weeshuis. Deze situatie werd onhoudbaar en bovendien bereikten de eerste kinderen de leeftijd van 18 jaar. Volgens de Indische wet mogen kinderen tot hun 18de in een weeshuis wonen. Ze moesten dus weg, maar waar heen.
Hoe kun je gehandicapte weeskinderen in India helpen?
De directrice Sulochana Kalro heeft alles op alles gezet om een oplossing te vinden voor de 18 jarige weeskinderen die op straat dreigden te belanden en gelukkig met succes. Dankzij de jarenlange samenwerking met de Nederlandse stichting “Wereldkinderen” heeft zij samen met de gepensioneerde oud-directeur van “Wereldkinderen” het plan verwezenlijkt om een zorgboerderij voor gehandicapte en meervoudig gehandicapte wezen op te richten met de naam “Umang” (Hoop). De oud-directeur van “Wereldkinderen” heeft hiervoor in Nederland een speciale stichting opgericht met de naam “Stichting Welzijn Kinderen van Bal Anand” die als doel heeft fondsen te weven ter ondersteuning van de zorgboerderij. Gezamenlijk hebben ze grond aangekocht en is in 2012 begonnen met de bouw van de zorgboerderij. Momenteel wonen er al een aantal gehandicapte wezen en wordt er hard gewerkt om de capaciteit van de zorgboerderij te vergroten. Ook jij kunt hiermee helpen, om te zien hoe verwijs ik je graag naar www.stichtingbalanand.nl .
