De vrouw van nu claimt het allemaal te kunnen. Absoluut niet veroordelend bedoeld want ik denk ook regelmatig aan dit Super-woman-prototype te kunnen voldoen maar waar doen we het eigenlijk allemaal voor en worden we er zelf en ons gezin welk gelukkiger van?
Vroeger was het normaal dat de vrouw gezellig thuis bleef om het huishouden te runnen en zorg te dragen voor een gedegen opvoeding van de koters. Het gehele dag ritueel stond in het teken van het managen van de huishouding en het ontzorgen van manlief wanneer hij na een dag zwoegen eindelijk thuis kwam. Schoenen uit, pantoffeltjes aan en hoppa aanschuiven aan tafel waar hij kon genieten van een bord piepers met vlees en groenten.
Toen kwam er een periode dat het normaal was dat vrouw enkele dagen in de week een “baantje” nam om onder de mensen te blijven en tegelijkertijd een steentje bij te dragen aan de samenleving in de vorm van vrijwilligerswerk. De kerk, de stichting voor kansarme kinderen of de plaatselijke knutselclub waren gezegend door het feit dat manlief toch maar wat graag tegen zijn vrienden kon opscheppen over wat voor een fantastische vrouw hij had. Niet alleen deed zij het gehele huishouden, was ze verantwoordelijk voor de opvoeding van de kids en het ontzorgen van hem. Nee, nee zijn vrouw deed meer. Ze zette zich ook nog eens kosteloos in om de samenleving naar een hoger niveau te tillen.
Vandaag de dag is de geëmancipeerde vrouw druk bezig om haar topcarrière te combineren met een huishouden, sport, opvoeding van de kids (en vaak toch ook nog manlief), een sociaal leven en een huwelijk. Niet alleen geboren uit luxe maar gezien de economische situatie en de must om aan de verwachtingen van de buurt en vrienden te kunnen voldoen, ook steeds meer een pure noodzaak. Probeer maar eens een leuk huis te wonen, twee auto’s te rijden, twee schoolgaande kids te financieren en minimaal drie keer per jaar op vakantie te gaan? Tja, dan heb je wel degelijk twee salarissen nodig. Niet vreemd dan toch dat steeds meer huwelijken deze snelkookpan niet overleven? Relaties gaan kapot doordat we mee worden gezogen in de dagelijkse stroomversnelling. We communiceren tegen elkaar maar niet met elkaar wat tot gevolg heeft dat je als partners uit elkaar groeit. Door de immense groei in het takenpakket als vrouw en het feit dat we dit drukke leven eigenlijk perfect managen voelt de man zich steeds vaker nutteloos of van ondergeschikt belang. Ik heb dit fenomeen laatst een titel gegeven namelijk het “help-mijn-vrouw-heeft-ECHT-een-eigen-leven-syndroom”. Zijn reactie daarop? Inderdaad hij zoekt zijn heil ergens anders. Zoals mijn moeder laatst zo mooi zei “lieverd, geen één vent beëindigt zijn relatie voordat hij een ander gespreid bedje heeft gevonden” en ze heeft gelijk. Wanneer de beëindiging van de relatie aan de kant van de man ligt kon ik me maar één praktijkvoorbeeld bedenken waar de man geen ander had, eng toch?
Kennelijk is de man nog steeds op zoek naar de ultieme vervangster van zijn eigen mammie terwijl wij juist ZO ons best doen om alles tot in de engste perfectie voor elkaar te hebben. 24-uur per dag loopt ons koppie over om het iedereen binnen het gezin het naar de zin te maken, onze vriendinnen niet te verwaarlozen, de laatste grote order nog even te scoren, er geweldig uit te zien enzovoort. De grote vraag is echter; worden we er zelf eigenlijk wel gelukkig van? Als ik heel eerlijk ben is het antwoord een keiharde NEE. Het lijkt me heerlijk om gewoon thuis te blijven bij de kinderen en me niet de gehele dag tegenover iedereen te hoeven bewijzen, gewoon onbezorgd genieten zonder stress maar ja moeten we ons dan weer gaan aanpassen aan het leven van manlief? Terug naar de huisvrouw? Ik ben er nog niet uit maar als ik de komende maanden ergens de tijd kan vinden om erover na te denken laat ik het je zeker even weten…
