Deze vorm van aansprakelijkheid speelt een rol wanneer er bij een bepaald groep een bepaalde deskundigheid is vereist. Vaak speelt ook het vertrouwen in de deskundigheid een rol. Denk hierbij aan verkeerd of foute beslissingen van artsen en advocaten.
Mensen varen vaak blind op hun adviezen en de schade die geleden kan worden is enorm. Een dergelijke vorm van aansprakelijkheid is in ons huidige recht dus zeer van belang. We zien dat dergelijke personen verscheidene sancties kunnen worden opgelegd (waaronder straf en tuchtrechtelijke), wij zullen ons echter beperken tot de privaatrechtelijke.
Bij de bepaling of een deskundige een beroepsfout heeft gemaakt wordt diens handelen getoetst aan de maatstaf van de vereiste zorgvuldigheid. Heeft de deskundige gehandeld zoals een goed vakgenoot dat zou doen? De objectieve maatmens zie je hier terug. Is deze vraag negatief beantwoord dan staat hiermee de beroepsfout vast. De onrechtmatigheid alsmede zijn schuld staan nu vast.
Beoordeling van de daad valt als het ware samen met de beoordeling van de dader. Wat in ieder geval meespeelt is dat een deskundige nooit iets mag doen tegen de wil van de cliënt. Toch houdt een deskundige de eigen verantwoordelijkheid voor diens handelen. Dus zelfs met toestemming kan een deskundige foutief handelen. Enige belangrijke verplichtingen van een deskundige zijn: zorgen voor voldoende feitelijke info van je cliënt, zorgen over voldoende wetenschappelijke kennis, handelen in belang van cliënt, bij een bijzondere behandeling extra wijzen op de mogelijke risico’s, verwijzing specialist bij onvoldoende eigen kennis, het informeren van je cliënt
Meestal bestaat er een vorm van contract tussen de deskundige en cliënt. Bij een beroepsfout komt hij zijn verplichting niet na en pleegt hij dus wanprestatie (contractuele aansprakelijkheid). De regel is echter dat een beroepsfout tevens onrechtmatige daad oplevert. De vordering wordt dus meestal primair gebaseerd op wanprestatie en secundair op grond van onrechtmatige daad.
