De positie van vrouwen in India is over het algemeen niet al te best. De recente opstand van vrouwen naar aanleiding van de verkrachting en moord op een jonge vrouw, heeft onze aandacht hierop gevestigd. Toch zijn er in India ook veel initiatieven om de situatie van vrouwen te verbeteren. Hier een voorbeeld.
In Tamil Nadu, India, krijgen arme vrouwen via microkredieten hulp. Ik bezocht de organisatie die deze kredieten verstrekt, het Working Women’s Forum. Deze vrouwenorganisatie verstrekt arme vrouwen microkredieten tegen lage rente. Hiermee zetten de vrouwen handeltjes en ondernemingen op. De filosofie hierachter is dat vrouwen zelf hun lot in eigen hand kunnen nemen en verandering in hun situatie kunnen brengen. Hulp die vrouwen in staat stelt zichzelf te helpen.
Namalee is 28 jaar en werkt als dagloner in een zijdeweverij. Haar knappe gezicht is aan de rechterkant van de haargrens tot aan haar kin verbrand. Op haar arm draagt Namalee een baby, een meisje van 11 maanden. Sinds de geboorte van hun dochtertje, is de man van Namalee gaan drinken. Hij kon de teleurstelling dat zijn eerstgeborene een meisje was niet verwerken. In een dronken bui is hij kwaad geworden op zijn vrouw omdat ze geen jongen gebaard had, en heeft hij haar gezicht in het kookvuur geduwd. Iedere dag herinnert haar kleine, kapotte spiegel haar aan wat haar man haar heeft aangedaan. Maar ze denkt er niet over om bij hem weg te gaan. En als ze er wel over zou denken, zou het niet kunnen. Want het geld dat Namalee verdient met het weven van zijde, zes dagen per week, 8 tot 12 uur per dag, wordt uitbetaald aan haar man. Namalee heeft nog nooit gehoord van het WWF.
Tijdens een bijeenkomst van honderden leden van het WWF vertellen vrouwen hoe ze veranderd zijn sinds ze geld lenen van deze organisatie. Zo vertelt Amila dat haar man niet wilde dat ze buiten de deur kwam om te werken. Ook al waren zij, haar man en drie kinderen straatarm. Hij vond het ongepast als Amila ging werken. De buurt zou erover roddelen en het zou hem een slechte naam bezorgen. Tot Amila in contact kwam met een medewerker van het WWF. Zij vertelde Amila hoe ze met een kleine lening een handeltje op zou kunnen zetten in het weven van sari’s. Daarmee zou ze zelf geld in handen krijgen en zelf beslissingen kunnen nemen.
Amila wilde wel, maar haar man stond het niet toe. Tot hij zag dat er meer vrouwen buitenshuis werkten en goed geld verdienden. Als anderen het ook deden en het leverde iets op, dan mocht Amila het ook proberen. Inmiddels heeft Amila haar eigen weefgetouw en werkt haar man ook mee in haar bedrijfje.
Als de oprichtster van het WWF, mevrouw Jaya Arunachalam, arriveert bij de massale bijeenkomst, verstomt het lawaai van de druk pratende en lachende vrouwen. Als je de toeterende auto’s en huilende baby’s wegdenkt, zou je een speld kunnen horen vallen. Als een koningin schrijdt de 65-jarige president van het WWF van haar auto naar de microfoon die opgesteld staat voor de verzamelde vrouwen die haar met een bijna devote uitdrukking op hun gezicht met hun ogen volgen. Een oudere vrouw die lid is vanaf het prille begin van het WWF – 25 jaar geleden -, begint spontaan een lied te zingen. Een andere vrouw vertelt dat ze nu zo moedig is dat ze ons door de microfoon durft toe te spreken. Vroeger, voor haar lidmaatschap bij het WWF, zou ze dat nooit gedurfd hebben.
Later ergens in de miljoenenstad Chennai. Een moeder met een verschoten, kapotte sari, droog haar in een slordige knot en verrotte tanden spoort haar dochtertje aan om geld aan ons te vragen. Het magere meisje heeft door ondervoeding blonde strengen door haar vervilte bruine haar. Als het kind niet snel genoeg geld van ons los krijgt, begint haar moeder haar te slaan en uit te schelden.
Ondanks het advies bedelaars te negeren, geef ik het meisje een paar rupees. In de hoop dat haar moeder haar dan met rust laat. Even later zie ik in de verte dat moeder en dochter vechten om de muntjes. Moeder werkt haar dochter tegen de grond en pakt het geld van haar af.
De leden van het WWF geven een heel ander voorbeeld aan hun dochters. De vrouwen die besluiten een lening van het WWF aan te gaan, nemen daarmee hun lot in eigen hand en worden ondernemers. Dochters van deze vrouwen zien sterke, trotse, financieel onafhankelijke moeders. Moeders waar ze trots op kunnen zijn en wier voorbeeld ze kunnen volgen.
