blog placeholder

Zij waren voor hun tijd ontzettend slimme mensen. Een cultuur die streefde naar vooruitgang. Een stad met ontelbaar veel inwoners. Een volk dat opofferingen accepteerde, juist toejuichde. Een samenleving die abrupt verstoord werd door de vreemdelingen van de andere kant van de zee. Ik praat hier over het gevreesde aztekenrijk. Met brute oorlogen, innovatieve landbouw en de aanbidderij van alerhande vreemde goden op gruwelijke manieren, is het aztekenrijk zeer zeker apart te noemen. Hernan Cortes is in ieder geval iemand die deze mening deelt.

Het duurde niet lang voordat hernan Cortes besefte dat hij in een wereld was beland die zo anders was dan dat hij gewend was. Het christelijk Spanje, zijn grootste liefde, zijn grootste trots. Nee, hij kon zijn ogen niet geloven toen hij tenochtitlan aanschouwde tesamen met zijn mede conquistadors. Hij beschreef Tenochtitlan, de azteken hoofdstad, als het mooiste op aarde. Een gigantische stad midden in een meer. Een drukke bevolking die handel dreef, het land bewerkte, de goden aanbidde en tevens brute opofferingen voor diezelfde goden uitvoerde. Geschrokken dat hij was vanwege deze opofferingen, zag Hernan Cortes toch dat er wat te redden viel uit deze beschaving. Hernan Cortes geloofde namelijk ten strengste in god. In de grote almachtige god, vader van Jezus Christus.

De keizer van het aztekenrijk, Montechzuma de tweede, verwierp de gedachten van een almachtige god maar was zo onder de indruk van de spanjaarden, dat hij hun in zijn armen ontving. De spaanse overmeestering van het aztekenrijk was een langzame en strategisch uitgedachte tactiek. Hernan Cortes wist namelijk dat het aztekenvolk naar hun keizer zou luisteren. Totdat de noodlottige dag kwam waarop overmoedige spanjaarden besloten dat de viering van een bepaald azteeks festival, het einde voor hun zou betekenen. De spanjaarden doodde meerdere festival vierende azteken. Dit alles terwijl hernan Cortes en zijn nieuwe goede vriend Montechzuma de tweede, weg waren. Toen ze terugkwamen naar de stad Tenochtitlan, was er woede en onrust onder de azteken. De spanjaarden zorgden voor vernieling en brachten de dood met zich mee. Montechzuma verzette zich hevig tegen deze beschuldigingen en vond daarin zijn ondergang en dood. Sommige zeggen dat het volk hem dusdanig bekogeld heeft met stenen, dat hij hieraan zijn dood heeft gevonden. Zijn broer nam daarna de kroon van hem af en verklaarde zichzelf keizer van de azteken. Zijn eerste agendapunt: Het verjagen van de spanjaarden. Want de spanjaarden hadden hun prijs gevonden. Aztekengoud.

De spanjaarden werden al snel verdreven en gingen met spoed terug naar hun thuisland. Wat niemand besefte toendertijd, is dat de spanjaarden al hadden gewonnen. Het was slechts een kwestie van tijd.De spanjaarden droegen namelijk allerhande ziekten met zich mee en besmette de azteken hier onbewust mee. De azteken stierven massaal aan deze ziekten en tegen de tijd dat Hernan Cortes terugkeerde naar Tenochtitlan met een hevige versterking, moest hij een traan wegpinken. De mooiste stad ter aarde, de meest eigenaardige bevolking op aarde was bijna weggevaagd. Onbedoeld. De stad Tenochtitlan werd door de spanjaarden van de kaart geveegd. Het enigste restant wat nu nog bestaat, is de onderkant van de grote tempel.

Hernan Cortes stierf een eenzame en bittere dood in Sevilla. Hij wist zelf maar al te goed dat door zijn acties het aztekenrijk niet alleen verwoest werd, maar hij de wereld onthield van wat hij beschreef als het mooiste ter aarde, Tenochtitlan. Hij werd 62 jaar.