In 1954 komen U.S. Marshal Teddy Daniels en Chuck Aule, zijn nieuwe partner, vanuit Seattle naar Shutter Island om onderzoek te doen naar de verdwijning van een vrouwelijke patiënte, Rachel Solando. Ze was opgenomen in het Boston’s Shutter Island Ashecliffe ziekenhuis, omdat zij haar drie kinderen heeft verdronken. Teddy heeft speciaal naar deze opdracht gevraagd vanwege persoonlijke redenen, maar lang voordat hij dit toebedeeld krijgt, blijkt dat doktoren van het eiland ervoor hebben gezorgd dat de U.S. Marshal gekozen werd wat ervoor zorgt dat hij in een groot plot terecht komt. Teddy is een veteraan uit de tweede wereldoorlog en hij is getraumatiseerd door deze ervaring van het bevrijden van Dachau’s concentratiekampen. Daar is hij zijn vrouw verloren in een vuurgevecht. Tijdens zijn onderzoek trekt Teddy al zijn kwaliteiten en ervaringen uit de kast om dit op te lossen, hij komt dan ook al snel op het goede spoor. Maar wanneer hij dossiers van het ziekenhuis wilt bekijken, wordt dit verzoek geweigerd en krijgt hij argwaan. Wanneer Teddy hevige hoofdpijn krijgt, komt er een storm opzetten. Deze storm verbreekt de communicatie met het vaste land en Teddy en Chuck zitten vast en kunnen nergens heen. Na veel gesprekken te hebben gevoerd, komt hij uiteindelijk bij de vuurtoren van het eiland, waar het mysterie opgelost wordt. Hierdoor twijfelt Teddy aan alles wat hij gedaan heeft sinds zijn bezoek aan het eiland. Komt het nog goed met de U.S. Marshal? Of wordt hij net als de bewoners van het eiland knetter gek?
Recensie:
De film Shutter Island is niet een avondje lekker film kijken. Deze ingewikkelde en psychologische thriller brengt heel wat te weeg. Alles wat je ziet en waarneemt, is niet per se de waarheid. Om gek van te worden, kom je beetje bij beetje tot een antwoord. Denk je het begrepen te hebben, gooien de filmmakers het hele script weer om. Je wordt continu getest en gekeken of je het nog allemaal begrijpt. Dit is een van de zwaardere films van 2010.
Op Shutter Island zitten alleen maar mensen die gek zijn. Toch zijn ze nog wel onderverdeeld in categorieën. Je hebt drie klassen; gek, heel gek en mensen die niet meer te redden zijn. Er is dus feitelijk ook sprake van discriminatie. Jullie zijn niet goed genoeg om op ‘ons’ vaste land te leven, dus stoppen we hen maar op een eiland. Het script is gebaseerd op een waar gebeurd experiment en heeft dus een grote dosis aan realiteit. Je kunt je dit misschien niet voorstellen hoe zoiets er in werkelijkheid uit ziet.
Het acteerwerk van de grote Leonardo ‘Leo’ DiCaprio is niet verbazingwekkend. Deze man kan zich als geen ander inleven in een bepaald rol. De levendige manier van acteren zorgt voor veel twijfel bij de kijker, precies wat de regisseur wilt bereiken. De emoties vliegen in de rondte, eerst komt er een dappere strijder naar het eiland toe en op het laatste is er niets meer van hem over en overheerst het gevoel van medelijden en verdriet. Je kan je niet voorstellen dat je je gedachte niet op orde hebt. Zoals mensen met dementie; wij, die nog helder zijn, vinden het zielig terwijl die dementerende er geen erg in hebben. Hetzelfde gevallen met de mensen die gek zijn en opgesloten zitten op Shutter Island. DiCaprio is één van de weinige acteurs die zo’n rol kan overbrengen.
Als laatste wil ik nog even kijken het genre. Er zijn niet veel van dit soort films op de wereld, maar opvallend is wel dat er de laatste tijd steeds meer bij komen. Voor een aantal mensen zal dit alles te lang duren, of de stof die behandeld wordt, wordt te zwaar ervaren. Niet meer dan begrijpelijk. Maar voor de mensen die gek zijn op spannende, onvoorspelbare thrillers is dit echt een aanrader. Niets is wat het lijkt en dat is de kracht van Shutter Island. Someone is missing…!
