I am number four. Zodra de trailer uitkwam, was het eerste wat ik hoorde (in mijn hoofd én om me heen): ‘Daar wil ik heen, die moet ik zien!’ Spannende trailer dus, en op het eerste gezicht ook een intrigerende verhaallijn. Want wie of wat is number four en wat is er met hem aan de hand?
Gister heb ik de film bekeken, en ik heb ervan genoten. Gewoon een leuke film, met zeer goede special effects! Maar waarom een ‘gewoon leuke film’ en niet een fantastisch leuke film? Omdat de film toch niet zo origineel en intrigerend is als die op ’t eerste gezicht lijkt.
Het verhaal van een jongen met bovennatuurlijke krachten die voor altijd houdt van een doodgewoon menselijk meisje kwam mij namelijk erg bekend voor uit de Twilight-serie. Begrijpelijk dat dit gebruikt wordt, want blijkbaar slaat dit aan bij het publiek. Het is alleen zo jammer dat de liefde vervolgens erg oppervlakkig blijft, je krijgt als kijker nou niet echt het idee dat ze echt niet meer zonder elkaar kunnen. De manier waarop number four van een gewone jongen plotseling veranderd in een jongen met krachten is nog geloofwaardig, maar dat hij nog geen dag later ineens een supernumber is die al zijn krachten goed onder controle heeft, maakt wel dat die geloofwaardigheid weer afneemt. Vervolgens blijkt dat de negen numbers eigenlijk aliens zijn die gevlucht zijn van hun eigen (vernietigde) planeet, vernietigd door een volk wat nu naar hen op zoek is om de vernietiging compleet te maken en daarna misschien ook nog is de aarde over te nemen. Ook niet zo origineel als het in eerste instantie lijkt. Want zo zijn er nog wel een dozijn films met dit script.
Los van het feit dat het verhaal dus niet iets is wat we nog niet eerder gezien hebben, is het toch een leuke film mede door de erg goede special effects. Het is een simpele film, met niet heel veel diepgang of ingewikkelde gedachtegangen, waardoor het erg makkelijk te volgen is en dat is dan wel weer lekker voor de ontspanning. Een aanrader voor een gezellig avondje thuis op de bank, maar ook niet meer dan dat.
