127 Hours is de laatste film van Danny Boyle. Het verhaal is waar gebeurd. Een man, Aron Ralston, ging op een dag ‘canyoning’, door de canyons wandelen en klimmen, iets wat hij al vaak heeft gedaan. Door een ongeluk rolt er een rots op zijn rechterhand en komt hij vast te zitten voor, je raadt het al, 127 uren.
Ralston, gespeeld door James Franco, zit vast op een plek waar zelden of nooit mensen komen met, maar een beetje water en wat eten. Verder heeft hij zijn kampeer en klim spullen bij zich en een bot mesje. Eerst probeert Aron met dat mesje de steen weg te hakken. Maar na een tijdje komt hij erachter dat zijn hand daardoor juist vaster komt te zitten. Aron heeft een camera bij zich, en houdt op die manier een beetje bij wat er gebeurt. Langzaamaan raakt zijn water op en ook zijn geestelijke gesteldheid gaat achteruit. Hij krijgt nauwelijks slaap. In een droom ziet Ralston zichzelf loskomen en bij zijn vriendin aan kloppen, maar die heeft er geen zin in en gooit de deur weer dicht. Dan schrikt hij wakker, beseffend dat hij nog steeds vast zit. Ralston krijgt een visie, van een jongetje. Dat jongetje noemt hem papa. Hij weet direct: dit is mijn zoon. Dan begint Aron aan de langste uren van zijn leven. Hij moet zijn rechterhand amputeren met zijn botte mesje.
Dit is het verhaal van de film. James Franco op zijn absolute best (tot nu toe). De emoties zijn zo prachtig van zijn gezicht af te lezen. Vooral het moment dat hij net vast komt te zitten, het ongeloof is zo sterk. Je voelt heel erg met hem mee. Natuurlijk omdat je weet dat het waar gebeurt is, zit je daar toch mee in je achterhoofd, maar Franco brengt de rol zo overtuigend dat je bijna denkt dat hij al die uren echt heeft vastgezeten daar. Het moment dat hij voor het eerst zijn mesje tegen zijn arm zet, daar schrik je toch van. Het moment dat hij daadwerkelijk zijn arm eraf haalt, is een goed moment voor de mensen met een zwakke maag om eventjes naar de wc te gaan, Boyle heeft niet zuinig gedaan met de ketchup bij wijze van.
Danny Boyle laat met deze film weer goed zien hoe goed hij zijn beroep verstaat. De beelden zijn prachtig opgenomen, tussen de muren van de canyon in, een mix van werkelijkheid, droom en hallucinatie. Het tempo van de film is vrij hoog, de film duurt ook maar anderhalf uur. Het verhaal lijkt moeilijk om te verfilmen, het gaat toch om één man die vast komt te zitten, daar moet je het heel de film mee doen, maar Boyle weet er iets prachtigs van te maken door beelden uit zijn verleden erbij te halen en wat er gebeurt zou zijn als hij niet vast was komen te zitten. De muziek is verzorgd door A.R. Rahman, die ook de muziek verzorgde voor Slumdog Millionaire, en is heel erg passend. Up tempo wisselt langzaam mooi af, net zoals het tempo van de film wisselt.
Een van de films van 2011 die je absoluut niet mag missen, of je nou van Boyle, Franco of gewoon van films houdt.
