Filmregisseur Moretti was geboeid door het balkon van het Vaticaan dat uitkeek op het Sint Pietersplein met het wapperende gordijn op de achtergrond. Uit dat gegeven is dit verhaal ontstaan. Het verhaal van een paus die, als hij tot paus wordt gekozen, een angstaanval krijgt, gevolgd door een geestelijke crisis. En de uitwerking van deze crisis op het hele Vaticaan. Moretti speelt zelf de rol van een narcistische psychiater.
Drama uit 2011. Geregisseerd door Nanni Moretti,
Met Michel Piccoli (paus), Nanni Moretti (psychiater) en Margherita Buy (tweede psychiater)
De film “Habemus Papam” van Nanni Moretti gaat op en neer tussen ernst en absurditeit. Dit resulteert in een levendige film vol geestige wendingen. Een pausverkiezing die ontaardt in de paniek, geestelijke crisis en vlucht van de zojuist gekozen paus. Piccoli(85), een overgevoelige en beduusde paus, brengt een gevoel van opluchting over, als hij aan het Vaticaan ontsnapt is. De paus, incognito, die rondwandelt in Rome, naar de mensen kijkt en bij de bakker een broodje eet.
De kardinaals als een groep wereldvreemde mannen, die als zonderlingen opeen drommen rondom de paus als die met de psychiater praat. (de katholieke kerk is van mening dat het idee van een onderbewuste strijdig is met het idee van de ziel) En die onder de kamer van de paus handbal gaan spelen om hem op te monteren. Met beschermhoezen over hun kerkkleding heen pakken ze geestdriftig uit. De onwil van de paus om terug te keren naar zijn roeping en zijn hang naar het theater, waar hij zowaar een rol probeert te krijgen. En ook de ontreddering van zijn kerkelijk gevolg dat er niet in slaagt deze tegenstrijdigheid tot een oplossing te brengen.
Niemand wordt kwaad, want het gaat over zijne heiligheid de paus, wiens wegen nogal ondoorgrondelijk blijken te zijn, en men probeert hem met zachte hand terug te leiden tot de heilige stoel. De beveiligingsbeambte die een lid van de Zwitserse Garde voor paus laat spelen. De brave man probeert een uit de hand lopende situatie uit alle macht te beheersen en barst nog net niet in tranen uit.
Waarom hij geen Paus wil worden wordt maar vluchtig aangestipt; beweegredenen komen mondjesmaat naar voren. Je vraagt af, waarom jezelf niet ziek gemeld toen de verkiezingen kwamen? Maar het betreft hier iemand in alle onschuld wilde aanvaarden wat door god bestierd was, en dat daarom alleen maar goed kon zijn. Om op het moment suprême een angstaanval te krijgen. Zouden de groten der aarde, voor wie de rollen bij voorbaat vast staan wel eens paniekaanvallen krijgen? Vindt onze kroonprins het leuk om koning te worden?
Twijfels en angsten die normaal in het privé worden geuit vinden in deze film in het openbaar plaats, wat een boeiende en speelse film oplevert. En kleurrijk, met alle feestelijk rode kardinaalskostuums en hun wit kanten onderkleding.
