De film Mighty Aphrodite is bepaald geen jonkie. Deze film is gebaseerd op een Griekse Tragedie. Maar is het überhaupt de moeite waard om hem te bekijken?
VERHAALLIJN
De hoofdpersoon van het verhaal is Lenny Weinrib. Hij is getrouwd met Amanda, die graag een kindje wil adopteren. Lenny is het hier aanvankelijk niet mee eens maar geeft later toe. Ze adopteren een jongetje dat ze Max noemen. Als Max wat ouder is blijkt hij heel slim te zijn. Het huwelijk van Lenny en Amanda zit intussen een beetje in een sleur, en Lenny raakt geobsedeerd door het idee dat hij de biologische moeder van Max moet vinden, die fantastisch moet zijn (gebaseerd op de intelligentie van Max). Maar als hij uiteindelijk Max’ moeder, Linda, vindt, blijkt ze prostituee te zijn, en heel anders dan Lenny zich had voorgesteld. Hij probeert haar uit de prostitutie te krijgen en ze raken bevriend; hij speelt zelfs voor matchmaker en koppelt Linda aan een uientelende bokser. Als die er echter achter komt dat Linda vroeger in pornofilms heeft gespeeld, maakt hij het uit. Ondertussen zit Lenny helemaal in de put omdat hij erachter is gekomen dat Amanda een verhouding heeft met een collega. Hij en Linda zoeken troost bij elkaar en gaan met elkaar naar bed.
De film schijnt toch goed af te lopen; Amanda en Lenny komen weer bij elkaar en Linda ontmoet een helikopterpiloot die letterlijk uit de lucht komt vallen en trouwt met hem. Maar wat Lenny niet weet is dat Linda zwanger is geraakt van die ene nacht die ze samen doorbrachten. De film eindigt met een schoolvoorbeeld van dramatische ironie: Lenny heeft een kind waarvan Linda niet weet dat ze de moeder is, en Linda heeft een kind waarvan Lenny niet weet dat hij de vader is.
GELUID
Er wordt veel gedaan met geluid in de film. Vooral bij de stukken waar het koor aan het woord is. Het hele koor spreekt dan precies tegelijk, wat een heel mooi effect oplevert. In het verhaal zelf wordt wisselend gebruik gemaakt van achtergrondmuziek in de vorm van een soundtrack en in de vorm van muziek die de karakters ook kunnen horen, bijvoorbeeld in de sportschool of huiskamer.
De stemmen zijn best kenmerkend, vooral de hoofdpersoon heeft een hele herkenbare stem. Zijn stem impliceert dat hij alles rustig wil houden en hij kletst maar over vrij weinig. Hij verzint sowieso de helft van wat hij zegt terplekke. De stem van de uienteler is expres wat langzamer en lager waardoor hij minder intelligent over komt.
De dialogen zijn geprobeerd zo natuurlijk mogelijk te maken, door mensen elkaar in de rede te laten vallen en snelle reacties. Er wordt veel geaarzeld in de tekst en de karakters proberen continu de indruk te wekken naar woorden te zoeken. Dit kwam wel een beetje ingestudeerd over (wat het natuurlijk ook was).
CAMERA
De cameravoering is vrij rustig. Bij het koor wordt meestal bijna het hele koor gefilmd, met af en toe een detail. De cameravoering wordt pas wat minder rustig als het verhaal spannender wordt. Er wordt telkens zó gefilmd dat de nadruk ligt op de mensen op de voorgrond, maar dat de achtergrond ook in beeld is, waardoor je ook ziet wat er in de omgeving gebeurt. Meestal werkt dat goed maar in de scène in het restaurant is het eerder storend. Het is natuurlijk wel nodig dat je andere mensen ziet in een restaurant maar de figuranten waren zó stil dat het onnatuurlijk werd.
Verder is de cameravoering redelijk standaard, afwisselend de spreker en de luisteraar in beeld, wat omgeving tussendoor en de reacties van de omgeving.
KENMERKEN UIT DE OUDHEID
Het is duidelijk dat er een aantal elementen terugkomen in de film die te maken hebben met de manier waarop een tragedie opgevoerd wordt.
– Er wordt een aantal scènes gefilmd in een theater van toen. De beginshot is daar ook gemaakt. Het is dus wel degelijk belangrijk voor de film.
– Eigenlijk wil men de film op een tragedie laten lijken wat benadrukt wordt door de scènes waarin het koor zingt of aanwezig is. Toch is deze indruk niet de juiste: De peripetie ontbreekt, ten minste hij ontbreekt niet, maar is niet zoals het hoort een omslag met nadelige gevolgen, maar juist het tegenovergestelde, een omslag die alles goed maakt.
– De acteurs dragen net zoals bij een echte tragedie maskers voor hun gezicht, maar de maskers hebben geen bepaalde gezichtsuitdrukking. De mond wordt niet bedekt door het masker.
Er is ook nog een verschil: Er zijn namelijk ook een aantal vrouwelijke koorleden. In de oudheid was dit uitgesloten; alle rollen werden vervuld door mannen.
– Een karakter dat terugkomt in de film en voorkomt in de verhalen over de oudheid is Cassandra, de dochter van Priamus, die de gave bezit om te voorspellen. Echter niemand gelooft haar.
– Ten slotte komt daar de Deus ex Machina die de peripetie aankondigt. De man uit de helikopter blijkt de toekomstige echtgenoot van Linda te zijn. Een goed einde voor Linda nadat ze is afgewezen door de uienteler.
Het is jammer dat de oudheid geïntegreerd is in het stuk. De mensen, de stemmen, de maskers, de kostuums, de plotselinge verschijningen passen niet bij de rest van de film; het is geen goede combinatie.
KLEDING
De kleding komt precies overeen de verwachtingen die je hebt van de moment uit de 20e eeuw: ouderwets en modelloos. Wel past de kleding van elk personage bij de persoonlijkheid.
Lenny verschijnt constant in hetzelfde pak: ouderwets, compleet bruin met stropdas. De bril versterkt samen met zijn gedrag zijn onnozele, onbenullige karakter. Ook ziet hij er te oud uit voor de rol als vader. Het leeftijdsverschil tussen Lenny en Amanda is waarschijnlijk niet klein.
Daarnaast matcht de outfit van Linda met haar persoonlijkheid en haar beroep: pornoactrice en hoer. Blote pakjes, hoge laarzen en lang haar.
DECOR
Het decor is niet uitbundig, maar laat gewoon een vrij normale sfeer zien. Beide huizen, het huis van Lenny en Amanda en het huis van Linda, zijn gewoontjes ingericht. De huizen verschillen wel qua inrichten met het doel ze passend te maken bij de omstandigheden en karakters.
Verder zijn de straat, het restaurant, de bioscoop, het café, het kantoor, de galerij en het oude theater de plaatsen waar het verhaal zich afspeelt.
SCÈNES
Daar kunnen we heel kort over zijn: de scènes hebben een goede lengte. Ze zijn kort, maar niet te kort. De scènes lopen logisch en vloeiend in elkaar over.
Kortom: Dit is een aparte, niet hoogstaande, enigszins vermakelijke film met de onbeduidende, argeloze Lenny en de overgevoelige Linda met haar zangerige stem die je snel zat bent als hoofdfiguren. Bepaal nu voor jezelf of deze film je wat lijkt. Als tip: Don’t!
