irty Dancing de musical is te bewonderen in het Beatrix Theater in Utrecht. Op dinsdag 16 december 2008 ben ik daar heengegaan. Ok had er al veel leuke verhalen over gehoord, nu was het afwachten of ook ik het leuk zal vinden…
Verhaal:
In de zomer van 1963 gaat familie Houseman op vakantie naar Kellerman’s club. De brave dochter Frances, die Baby genoemd wordt, verveelt zich enorm, ondanks het volle animatieprogramma. Ze komt per ongeluk op een van de spetterende afterpartys van het personeel terecht. Ze ziet dansleraar Johnny en zijn danspartner Penny op de dansvloer en is enorm onder de indruk. Baby staat altijd voor een ander klaar en dus ook voor Penny als ze in de problemen komt. Om haar de helpende hand te bieden moet ze in een korte tijd leren dansen om Penny te vervangen Frances gaat leren dansen met een dansvoorstelling.
De intensieve lesgeving van Johnny aan Baby zorgt ervoor dat er een vonk overslaat tussen de twee. Dit tot grote zorgen van haar vader, die niet wil dat haar dochter met dat soort mensen omgaat. Ook de meneer Kellerman is niet van deze relatie gediend en ontslaat Johnny. Het koppel wordt het niet gemakkelijk gemaakt, maar de liefde overwint en ze blijven bij elkaar. Uiteindelijk laten ze bij de laatste avond van de vakantie alsnog zien wat ze als danspaar kunnen en laten hiermee ook hun liefde zien.
Personages
De hoofdrolspelers
Frances, dochter van meneer en mevrouw Houseman, wilt voor iedereen klaarstaan. Van binnen en van buiten is het dus een goede meid. Het brave meisje gaat in de loop van het verhaal haar vleugels uitslaan. Ze wordt namelijk verliefd op Johnny, die volgens meneer Houseman niet tot het juiste volk hoort.
Johnny is een stoere dansleraar en verdient zijn zakcentje met dansen in Kellerman’s club. Van buiten is het een macho, maar van binnen is hij lief en zorgt hij goed voor elkander. Omdat je eerst alleen de buitenkant ziet lijkt het geen goede jongen, maar daarna zie je de binnenkant en dan verandert je beeld.
Grote rollen
Penny is de danspartner van Johnny en komt in de loop van het verhaal in de problemen. Ze praat niet graag daarover en wordt daarom afstandelijk in beeld gebracht, maar doordat Frances haar gaat helpen kom je in de loop van het verhaal achter dat ook zij van goede aard is.
Jake en Marjorie Houseman zijn de ouders van Frances. Jake wilt dat zijn dochters met nette mensen omgaan en niet met bijvoorbeeld het soort volk als Johnny. Hij maakt het Frances dus ook moeilijk, als deze brave dame voor Johnny valt. Marjorie ziet dat haar dochter wel echt verliefd is en neemt het voor Frances op. Uiteindelijk draait Jake bij, als hij het prachtige dansoptreden van Frances en Johnny ziet.
Overige rollen
Lisa Houseman: de grote giechelende puberende zus van Frances
Billy: een medewerker die tot de entertainmentstaff behoort, dus niet tot het ‘goede volk’.
Vivian Pressman: een gast in de club die geniet met volle teugen van mannenaandacht
Moe Pressman: de man van Vivian, die doordeweeks er nooit is en er dus ook nooit voor zijn vrouw is.
Robbie: een serveerder die tot de restaurantstaff behoort, die Lisa behoorlijk inpalmt
Meneer en mevrouw Schumacher: een grappig oud stelletje dat in de club te gast is
Neil Kellerman: de zoon van Max Kellerman. Hij en Frances worden met elkaar gekoppeld door hun vaders.
Max Kellerman: de eigenaar van de club. Hij stelt de restaurantstaff voorop, zij zijn goed geschoold en mogen de gasten helemaal inpalmen. De entertainmentstaff mag dat niet en mogen alleen maar entertainen. Dat is dus ook de rede waarom Johnny niets met Frances mag hebben volgens hem.
Tito: een enorm goede zanger die tot de entertainmentstaff behoort
Stan: behoort ook tot de entertainmentstaff
Tijdens de musical is het de bedoeling dat je je het meest met Frances meeleeft. Je ziet namelijk dat ze alles wat ze doet met een doel is om andere mensen te helpen. Dat wordt door de andere personages niet altijd goed begrepen en daardoor krijg je wel eens medelijden met haar. Als ze een relatie met Johnny krijgt, ga je met hen beide meeleven. Dit komt omdat je in de loop van het verhaal ziet hoe leuk ze het samen wel niet hebben en hoe stom de andere personages hiertegenover staan. Hierdoor krijg je medelijden. Als het koppel op het einde wel geaccepteerd wordt, loopt het verhaal dan toch met een happy end af en dat geeft je een goed gevoel.
Het toneelbeeld
Dirty Dancing wordt uitgevoerd in de theaterzaal in het Beatrix Theater in Utrecht. Deze zaal is gewoon een zaal met 1ste, 2de en 3de rang rode stoelen, dat een chique uitstraling heeft. Geen bijzonderheden dus, maar er was op het toneel genoeg te zien.
Decor
Alle schotten en attributen zijn simpel, maar wisselen met elkaar voortdurend, dat vrijwel niet bij te houden is. In het midden van het podium is een banaanvormig blok met een reling, dat steeds omhoog en omlaag gaat. Dit blok speelt in veel scènes telkens een andere rol. Hierom heen zijn telkens verschillende schotten en attributen gebouwd. Als kijker kun je niet goed zien hoe deze allemaal wisselden en dat is een beetje mysterieus om te zien. Dit kun je dus ook niet omschrijven, maar wel kun je zeggen dat het een knap stukje werk is. Een grappig special effect was toen Frances en Johnny ‘De Lift’ in het water gingen oefenen. Je zag een groot scherm met water op afgebeeld, behalve waar Frances en Johnny hun oefening deden daar was het doorzichtig.
Licht
Voor het grootste deel van de musical is er weinig bijzonders aan de lichteffecten. Wanneer het dag is, staan de lichten volop aan. Als het nacht is dimmen de lichten. Wanneer er disco is krijgen de lichten kleur.
Twee leuke special lighteffects zijn in het graanveld en de regenachtige dag. Hierbij wordt er ook buiten het podium geschenen, waardoor het lijkt of je zelf ook in het graanveld of in de regen zit.
Kostuums
Het verhaal speelt zich in de zomer van 1963 af en dat kon je duidelijk zien. De bloemige zwierige rokjes en jurkjes waren ontelbaar. De stoere mannen waren gespierd en hadden strakke broekjes aan. Hiermee wordt je helemaal in de sfeer van je jaren ’60 meegesleept.
Muziek en geluidseffecten
Het geluid bestaat voornamelijk uit praten en zingen en een orkest. Hoewel er eigenlijk voor een musical niet veel gezongen wordt. De hoofdpersonen hoeven zelf niet eens te zingen. Soms zitten er grappige geluidseffecten tussen, zoals een ‘plons’ als Frances en Johnny ‘De Lift’ aan het oefenen zijn.
De musical wordt prachtig afgesloten met het spetterende nummer ‘I had the time of my life’. Daarbij wordt al het geluid krachtig naar voren gebracht en dat is mooi voor een einde.
Structuur
De gebeurtenissen worden in chronologische volgorde gepresenteerd. Het tijdsverloop is een week: van het begin tot het eind van de vakantie van de familie Houseman. Als er een nieuwe dag begint, staat er welke dag er begint. Zo is er een duidelijk structuur van de gebeurtenissen. Er zijn enorm veel plaatswisselingen, waardoor het decor dus ook vaak moest veranderen (zie ‘decor’).
De regisseur
James Powell is acteur geweest, onder ander in ‘Les Misérable in het Londense Palace Theatre. In 1996 werd hij gevraagd om de functie van Resident Director over te nemen. Sindsdien ging hij steeds meer als regisseur te werk. Zo kwam hij onder andere bij het West Yorkshire Playhouse terecht, waar hij aan projecten als ‘Singin’ in The Rain’ werkten.
In Londen werkte hij daarna aan de productie van ‘The Witches of Eastwick’ in het Theatre Royal. De eerste buitenlandse productie in Australië werd ook door hem geregisseerd.
Weer terug in Londen, werd hij co-regisseur van Les Misérables en regisseerde zelf de concertversie hiervan in Scandinavië. In zowel Bristol als Londen, is hij nu regisseur van de productie van Mary Poppins en is hij aan het werk voor ‘Broadway’.
Cast
Hoofdrolspelers
Johnny Castle – Martin van Bentem: heeft geen speciale musicalopleiding, maar werd in eerste instantie opgeleid tot op hoog niveau in Latin American Dance. Hij heeft zijn ervaring op dit het musicalgebied opgedaan door middel van privé lessen en workshops tussendoor. In Nederland heeft hij rollen gehad in ‘Saturday Night Fever’ en Copacabana. In het buitenland heeft hij gespeeld in ‘Latin Fusion’, ‘Miami Nights’ , ‘Saturday Night Fever’ en Dirty Dancing.
Frances Houseman – Jette Carolijn van den Berg: heeft de studie Dramaschrijven aan de Hogeschool voor Kunsten in Utrecht gevolgd en is nu doctoranda in de Nederlandse Taal- en Letterkunde. Ze heeft in een aantal toneelstukken gespeeld, zoals ‘Uw Koninkrijk Kome’, ‘Sporenonderzoek’ en ‘Het Koude Kind’.
Grote rollen
Penny – Frances de Jong: heeft studie gedaan in Dansvakopleiding aan het Koninklijk Conservatorium en in de Kunsten, Nationale Balletacademie aan de Amsterdamse Hogeschool. Haar grootste beroep is danseres, daarnaast doet ze modelwerk en geeft ze danslessen. Met Dirty Dancing maakt ze haar musicaldebuut.
Jake Houseman – Christ Tates: studeerde aan de Drama School in Amsterdam. Hij acteert in musicals, tv-series en zelfs films.
Marjorie Houseman – Anouk van Nes: heeft verschillende hoge dansopleidingen gedaan. Ze acteert in musicals en tv-series en films.
Overige rollen
Lisa Houseman: Noortje Herlaar
Billy: Joey Stalker
Vivian Pressman: Nicòle Berendsen
Moe Pressman: Ton Keunen
Robbie: Marcus van Teijlingen/Ferry de Graaf
Meneer Schumacher: Kees van Lier
Mevrouw Schumacher: Sylvia Alberts
Neil Kellerman: Jeroen Wijnhorst
Max Kellerman: Maarten Wansink
Tito: Mike Ho Sam Sooi
Stan: Iwan Dam
Creatives
Schrijfster: Eleanor Bergstijn
Regisseur: James Powell (zie hierboven)
Choreograaf: Kate Champion
Decorontwerp: Stephen Brimson Lewis
Muziek: Conrad Helfrich
Lichtontwerp: Tim Mitchell
Geluidsontwerp: Bobby Aitken
Kostuumontwerp: Jennifer Irwin
Video- & beeldontwerp: Jon Driscoll
Choreograaf van ballroom & Latin Casting: Craig Wilson
Casting: Carline Brouwer en Fons van Kraaij
Vertaling: Laurens Spoor
De cast en creatives van Dirty Dancing
De musical Dirty Dancing is naar aanleiding van de film Dirty Dancing gemaakt. De film is geschreven door Eleanor Bernstein. Zij wilde niet dat de musical bijgeschaafd werd, de musical moest net als de film gaan. Doordat er vrijwel niks veranderd mocht worden lijkt de musical enorm veel op de film. Dit wil dus betekenen dat de hoofdrolspelers bijvoorbeeld niet zingen.Hierdoor is het eigenlijk geen musical, maar een muziektheater. Misschien dat het mensen stoort dat deze ‘musical’ dus een filmisch karakter heeft en dus niet echt als een musical naar voren komt. Voor mij maakt het eigenlijk niets uit. Het was me eerst niet eens opgevallen dat de hoofdrolspelers niet zongen. Het was een prachtige voorstelling en daar gaat het om.
Het klopt wel dat alles hetzelfde gebeurd als in de film, maar ik vind dat het daar niet minder op wordt. Daarbij er was wel een verschil. In de film komt het vakantieland meer naar voren. Daar speelt het land ook een rol. In de musical komt dat eigenlijk helemaal niet naar voren. Als je de film niet kent, zou je niet eens weten dat ze in het buitenland zitten. Hier wordt de musical niet minder op. Het gaat om het verhaal en daar hoeft bij dit verhaal, naar mijn mening, het vakantieland ook niet per se een rol in te spelen. Een scène van de film Dirty Dancing. Hier zie je dat het vakantieland wel duidelijk naar voren komt.
Dirty Dancing is een ‘feelgood-musical’ met als thema: volg je hart. Frances is verliefd op Johnny, terwijl haar vader toch wel een ander ‘soort’ persoon in gedachten had. Ook doet ze ‘dirty dancen’ wat volgens haar vader geen beschaafd gedrag is. Gelukkig trok Frances dat niet aan en bleef ze haar hart volgen. Uiteindelijk accepteert haar vader haar keuzes. Ik vind dit een goed thema, want ik ben er volkomen mee eens dat men zijn hart moet volgen.
Het meest boeide mij de kern van het verhaal en het spetterende einde. De kern van het verhaal vind ik gewoon prachtig. Ik kan er alleen maar van dromen, dat je zoiets meemaakt. Het einde was spetterend goed. Het was een happy end en daar wordt de kijker natuurlijk blij van. Dan draaien ze er nog het opwindende nummer ‘I had the time of my life’ erbij en dan staan de dansers nog eens de sterren van de hemel te dansen, nou dan is het einde naar mijn idee compleet. Hierbij was vooral de muziek een goed middel om het happy end nog extra te benadrukken.
Minder boeiend vond ik het decor. Het was wel prachtig dat het continu wisselde, maar het uiterlijk van het decor was maar simpel.
Over het geheel vond ik de musical wél enorm leuk. De spelers brachten het goed over en ze maakten het verhaal geloofwaardig. Johnny was ook nog eens mooi om naar te kijken, dus hij maakte op mij ook de meeste indruk. Het grappigste vond ik Lisa Houseman, zij moest een typisch tienermeisje voorstellen en dat bracht ze enorm grappig over. Nog een ander goed aspect van de film vond ik de choreografie van de dansers. Ik herkende er vele verschillende dansstijlen in, die stuk voor stuk uitstekend uitgevoerd werden. Met de meeste theatrale middelen zat het dus wel goed. Alleen muziek en geluidseffecten speelden niet zo’n grote rol. Alleen bij het einde was muziek nadrukkelijk aanwezig en ik vind dat dat wel wat meer had mogen zijn. Naast het wat simpele decor was dat dus ook een minpunt, maar stond gelukkig veel goeds tegenover. Naar mijn mening is het dus een topmusical als je van ‘feelgood-musicals’ houdt. Voor mannen zal het misschien al snel te rooskleurig en voorspellend zijn en dan raad ik het dus ook af om naar deze musical te gaan. Voor mensen die wel van dit soort musicals houden, raad ik het vooral aan!
