Deze tekst heb ik geschreven voor het vak Nederlands. Het is handig te gebruiken als hulpmiddel voor als je zelf een tekst wil schrijven volgens dit genre. Belangrijk voor het schrijven van een impressionistische tekst is het goed beschrijven van omgeving of sfeer door veel gebruik te maken van lange zinnen en bijvoeglijke naamwoorden.
Bíep-bíep-bíep. Het geluid voelde als een hamerslag ten midden van mijn ogen. Nog verdwaasd vanwege het duidelijk merkbare tekort aan slaap, trachtte ik door middel van willekeurig uitzwaaiende armbewegingen een einde te maken aan het snijdende geluid. Bíep-bíep-bíep. Tevergeefs. Ik zag het ochtendhumeur al in donkere wolken boven me samentrekken. Ik opende mijn ogen na er enkele malen ruw in gewreven te hebben. De duisternis in mijn kamer overviel me. Vluchtig keek ik om me heen. Tot mijn schrik zag ik dat er in de plaats waar de wekker zich bij licht bevond, er voor mijn net geopende ogen felrode, lichtgevende cijfertjes te zien waren, die een huiveringwekkende boodschap aan me mededeelden. Bíep-bí – met een welgemikte klap een einde aan de tirannie van dit duivelse apparaat gemaakt.
Na het eerste stuk van mijn ochtendlijke reis, brak het tweede deel ervan aan. Nadat de wekker zijn primaire doel bereikt had, het ontwaken van zijn slachtoffer, en vervolgens door de hand van de desbetreffende slachtoffer met het nodige geweld tot zwijgen was gedwongen, bleek het de enige aanwezige lichtbron in de kamer te zijn. Mijn ogen speurden naar de plek waar zich mogelijk een gesloten raam, of de knop van een lichtbron zich bevond. Na enkele ogenblikken op de tast door de duisternis gestommeld te hebben, kwam daar het gelukzalige moment aanzetten waarop ik met mijn handpalm de knop van mijn kamerlamp voelde. De vreugde die door de geslaagde poging tot het vinden van deze knop in me ontvlamde, werd echter ruw verstoord nadat ik de knop had omgedraaid, en ik zodoende de lamp in werking had gesteld.
Een golf van licht plensde over me heen. De overgang van zo goed als absolute duisternis naar een oase van fel licht, ontnamen mijn ogen al het zicht. Ik was gelukkig nog net in staat een krijs van verschrikking te onderdrukken, waarna ik vervolgens versuft in de bank naast mijn bed neerplofte. Langzaam, maar dan ook zéér langzaam, trok ik mijn oogleden omhoog. Telkens vielen ze echter snel dicht, door de overdaad van licht aanwezig in mijn kamer. Na het proces van het openen en sluiten van mijn ogen, ontstond er een zekere gewenning aan de felle kleur wit, die het grootste deel van kamer omhelsde. Na enkele minuten kon ik mijzelf tevreden stellen met het feit dat mijn belangrijkste zintuigen weer in werking waren gesteld en ik mezelf voort kon maken tot het zetten van de derde, en laatste stap van mijn ochtendlijke reis.
Deze stap duidde het schoonmaakproces aan. De stap begint met de korte, maar intensieve reis naar de badkamer. Ik stond op, na enkele minuten van zalig achterover hangen in de bank, om een begin te maken aan de tocht die me zou brengen naar het doel wat ik voor ogen had. Door het raam zag ik dat de eerste contouren van het opkomend zonlicht al te zien waren. Hoewel dit betekende dat ik naar alle waarschijnlijkheid te laat aanwezig zou zijn voor mijn dagtaak, was het voor mij eerder een hartverwarmende ontdekking. Het betekende namelijk dat ik het raam had bereikt, en ik dus al meer dan de helft van mijn reis naar achter de rug had.
Nadat mijn hand eindelijk de deurklink had bereikt, draaide ik deze traag om. De poort naar mijn eindbestemming opende traag, en verhulde een donkere en koude kamer. Ik trad naar binnen en voelde met mijn hand langs de muur om de lichtknop te vinden. Toen het felle licht in een klap de witglanzende inrichting van de badkamer bedekte, werd ik bijna overmand door een huiveringwekkend gevoel van herkenning. Een vergelijkbare, drastische overgang van duisternis naar licht had ik vlak hiervoor in mijn kamer meegemaakt. Mijn ogen maakten baan naar de spiegel, waarin ik mijn gedaante tevoorschijn zag komen. De reis was voltooid.
