Je kind loslaten doe je in fases, van jongs af aan tot veel later. Het loslaat proces is vaak moeilijker voor moeder dan voor het desbetreffende kind. Een van de grotere loslaat momenten is toch wel wanneer je kind naar de brugklas gaat. Hoe overleef je dat als moeder?
Hier een paar belangrijke tips om te kunnen overleven als moeder als je kind naar de brugklas gaat.
De eerste dag.
Tip 1 : Verberg je tranen voor je kind. Nee tuurlijk schaadt je je kind niet door te huilen voor haar ogen maar dat beetje waardering wat je brugklasser nog voor je heeft verdwijnt als sneeuw voor de zon door in onbedaarlijk in huilen uit te barsten op het moment dat zij de loeizware rugzak onder de nog zeer stroeve snelbinders van de nieuwe nog iets te grote fiets probeerd te krijgen.
Tip 2 : Fiets niet achter je kind aan, tuurlijk zijn er allerlij gevaren op de weg die je misschien wel vergeten bent te melden in de weken voorafgaand aan deze grote dag maar je hebt je net weten te beheersen bij de voordeur en daarbij dat beetje waardering weten te behouden maar als die tranendal dan toch losbarst achter die net iets te smalle boom voor het schoolplein en een nieuw klasgenootje roept: ” Hee Mientje dat is toch jouw moeder daar achter die boom ” zal je gewoon nooit meer , nou ja gedurende de middelbare schoolperiode in ieder geval, waardering krijgen.
tip 3 : Wat je wel doet is heel rustig zeggen : “Dag schat, fijne eerste dag” en dan sluit je koeltjes de deur, niet te snel, niet te langzaam, niet stiekem door de brievenbus kijken en ook niet naar het keukenraam rennen om uitgebreid te gaan zwaaien. Daarna loop je uiterst kalm naar de bank, gaat beheersd zitten en telt tot 10 of 100, ligt er aan wat de afstand is van je voordeur naar de bank. Als je dan weet dat je kind buiten gehoorafstand is pak je een kussentje, houd het stevig vast met beide handen, breng hem naar je gezicht. Je drukt je gezicht in het kussentje, zo dat je toch nog een beetje kan ademen en dan, dan mag je gillen, schreeuwen en huilen. Met lange uithalen, lekker hoog, alles mag. Omdat het de eerste dag is mag je zo de rest van de dag blijven zitten, tot een half uur van verwachte thuiskomst. Dan pak je een koud nat washandje en leg je dat een minuut of 10 op je opgezwollen rode ogen, dan werk je je make up bij en ga je rustig in de keuken of waar dan ook je uitkijkt op de voordeur wat met een geel doekje staan poetsen. Je mag ongeneerd het zelfde stukje aanrecht blijven schoonmaken totdat ze met haar fiets de hoek omkomt, buren zullen het begrijpen……
tip 4 : Als moeder van een brugklasser moet je nu goed begrijpen dat je absoluut niet dezelfde vragen kan stellen als na een dag op de basisschool. En je moet ook je woordenschat aanpassen, geen meester of juf meer, geen speelkwartier meer en ook geen speelafspraakjes meer. De leraren zijn meneer of mevrouw, afspreken na school is chillen en er zijn nu pauzes. Goed de brugklasser komt aanfietsen en je gele doekje is tot stressbal getransformeerd. Hoe staat het gezicht, blij,verdrietig of ….? Beheers je nu, ren niet naar de deur, wacht met zwaaien tot de nonchalante tiener hand omhoog gaat en zwaai dan net zo ongeinteresseerd terug. Loop rustig naar de deur, dit geeft de brugklasser tijd om eventueel zelf de deur te openen, de veel te dure rugzak in de hoek te gooien samen met de schoenen en jas. Word de deur niet geopend zwaai deze dan niet te enthousiast open maar meer met dezelfde houding als je hem opent voor deur-aan-deur verkopers. Nu doorademen, niet de vragen op haar afvuren die al heel de dag door je hoofd spoken. Dit is een kritiek moment, vraag je te snel hoe het was dan krijg je een : “gewoon” , wacht je te lang krijg je het volgende te horen: ” Zo ben je niet geinteresseerd hoe mijn dag was.” Het juiste moment is nadat alle brugklasitems in de hoek zijn gegooid, een greep is gedaan in de snoeppot en je de plof hoort van een brugklasser die zich op de bank stort. Dan is het tijd voor de uiterst beheersde zin: ” en hoe was je eerste dag schat?” Verwacht geen uitgebreid verhaal, geen details. Verwacht niet te horen wat jij graag wil horen (zoals leuke meesters? leuke kindjes? waren ze lief voor je? ben je niet gepest? heb je al je boterhammen op? kon je de lokalen vinden?) . Nu snap ik dat juist al die details erg belangrijk zijn voor de overleving van de moeder. Maar dat stukje moet nu juist worden losgelaten, we zullen bijna geen antwoorden meer krijgen op deze belangrijke moeder vragen. We zullen te horen krijgen over die leuke jongen in klas ABC3, we krijgen ongevraagde details te horen hoe C en K hun tongen een rondleiding van de mond gaven in het fietsenhok. Hoe P zulke grappige stunts uithaalde op de terugweg met zijn fiets op die ene drukke weg. We zullen de komende jaren niet meer gerustgesteld worden door de verhalen van onze kinders. Maar hoe overleven we het dan? Nou niet denk ik, ik ben nu een week verder, het wordt wat minder, ik kan weer een beetje functioneren, kijk niet meer elk kwartier op de klok om te zien of ze al thuiskomt. Mijn hart maakt nog steeds een sprongetje bij het horen van de sleutel in het sleutelgat…….
