De Fransman Hector Berlioz wordt beschouwd als een van de grotere componisten uit de Romantiek. Zowel als toondichter als dirigent vergaarde hij reeds bij leven veel roem. De vernieuwingen die hij bracht in de muziek liggen in het gebruik van klankeffecten en het experimenteren met instrumentatie en orkestratie.
Het lag lange tijd niet voor de hand dat Berlioz zou uitgroeien tot een van Frankrijk’s belangrijkste componisten. Zijn moeder noch zijn vader had een muzikale achtergrond. Hij leerde zichzelf fluit en gitaar aan. Net als zijn vader ging Berlioz medicijnen studeren, maar hij kon het niet aan bloed te zien. Bovendien trok het Parijse muzikale leven hem erg aan en hij trof het dat een conservatoriumleraar het in hem ziet zitten. Hoewel zijn ouders hem zijn keuze aanvankelijk zeer kwalijk nemen, gaan zij tenslotte overstag.
Romantiek
Berlioz had in die tijd een aantal belangrijke vrienden, die de Romantiek in Frankrijk op literair en muzikaal gebied mede zouden vormen, zoals Alexandre Dumas en Victor Hugo. Bovendien leert hij zijn latere vrouw, de actrice Harriet Smithson, kennen. Hun 10-jarig huwelijk bracht Berlioz voor de echtscheiding een zoon. Tien jaar later trouwt de componist opnieuw; een zangeres genaamd Marie Recio. Gedurende zijn laatste levensfase werd hij alsmaar bekender en was Berlioz uitgegroeid tot een van de meest gerespecteerde musici van zijn tijd.
Werk
Berlioz schreef zijn beroemdste werken voor symfonieorkest, koor en solisten. De Symphonie Fantastique is een standaardwerk voor de romantische periode, terwijl Harold en Italie (voor altviool en orkest) een meer ingetogen werk is. Zijn ouvertures (Rob Roy, Le Carnaval Romain, Le Corsaire) en zijn werken voor koor en orkest (Romeo et Juliette, Requiem) worden nog ieder jaar geprogrammeerd door alle grote orkesten wereldwijd.
