“Geniet ervan”, dat is zo ongeveer de meest gehoorde kreet tijdens de zwangerschap.
“Voor je het weet is het voorbij”. Nog zo een.
Kan iemand me dan vertellen hoe het zo snel mogelijk voorbij kan zijn, of hoe ik ervan moet genieten?
Even alle ellende van ongewilde kinderloosheid daargelaten, en ja, het is een prachtig wonder, en een zegen als je een gezond kind kunt krijgen, ik weet het, maar ik ben het ZO ZAT!
Verlof.
Het woord impliceert een tijdje vrij, om bij te komen en te genieten van rust na gedane zaken.
Nu, ik heb nooit harder gewerkt en meer afgezien dan tijdens dit “verlof”.
Wat een feest zeg, nu ik eenmaal op dreef ben ga ik even helemaal op in mijn klaagzang, laat me even.
De nachten, normaal gesproken mijn favoriete onderdeel van een etmaal.
Broodnodig, die slaap. Alleen, dankzij moeder natuur, kan ik me niet zelfstandig meer omdraaien, lig ik met een continu ik-moet-nodig-plassen-gevoel naar het plafond te staren met de meest gruwelijke gedachten over de aanstaande bevalling.
Gelukkig mag ik me nog zo'n 3 keer per nacht uit bed hijsen, omdat zoonlief iets dringends te melden heeft, bv. dat Tommie eindelijk Purk gevonden heeft of dat hij oma zo lief vindt..
De dag.
Zodra ik me ertoe gezet heb om het nest te verlaten (Zoon bepaalt wanneer dat is overigens) begint de armzaligheid van jezelf wassen op plekken die je al maanden niet meer kan zien.
Douchen zonder begeleiding is te riskant met het veranderde zwaartepunt, dus dat kan alleen als manlief 's avonds er is om me uit bad te takelen.
Na het tast- wassen begint het smeren met hoopgevende dure crèmes die erg veel teleurstelling met zich mee zullen brengen, want werken doen ze niet tegen striae, aambeien, uitscheuren, smetplekken, zwangerschapspigmentvlekken en alles wat ze beloven op de achterkant van het etiket, maar je hebt het gevoel dat je tenminste iets doet.
Dit alles wordt gadegeslagen door Zoon, die peinzend zijn vrouwbeeld aan het bijstellen is, hopelijk vergeet hij dit alles later weer.
Als klap op de vuurpijl trekt men dan een gruwelijke outfit aan, met flink veel elastiek dat snijdt en lubbert op verkeerde plekken, je houdt je adem 30 seconden in om je schoenen aan te kunnen trekken (die totaal niet passen bij de outfit, maar dankzij de vochtvasthoudendheid van je enkels ben je ertoe veroordeeld de komende weken, als het geen teenslipper weer is) en je bent er klaar voor.
Uiteindelijk schommel je richting speeltuin, tegen de peuter bevelen roepend alsof het een Duitse herder is.
” Staan blijven”! ” Wachten op mama!” “Stoppen bij de weg zei ik!”
Want bijhouden doe je zo'n driewieler allang niet meer.
Ah, gezellig, de hippe knappe buurvrouw van 1.75 en 60 kilo, wat een leuke nieuwe outfit heeft ze weer aan.
Medelijdend kijkt ze je aan, en de buik groeit nog eens 20 centimeter in omvang, gevoelsmatig dan.
Verlof. Ik geniet me gek.
Kan iemand me vertellen wanneer ik weer aan het werk mag?