Zomaar een zaterdag in januari. Tis koud hier in de stacaravan, zou ook eigenijk moeten wonen in een normaal huis, maar daar wordt aan gewerkt, hoop en verwacht dat dit op korte termijn gaat plaatsvinden. De kou wordt verdreven met een petroleumkachel en dat kan behelpen zijn, maar als de woonruimte eenmaal op temperatuur is, is het heerlijk toeven en gezellig, samen met de katten op zaterdagochtend een beetje kleumen voor de kachel. Mijn kattengezelschap bestaat uit vijf stuks, allemaal senioren en allemaal als kitten bij ons in komen wonen, misschien moet ik het zo vertellen: mijn zoon en ik zijn personeel van de katten…. euh… met nog twee honden in mijn leven klinkt dat niet helemaal goed, volgens mij. Zo heb ik af en toe een uurtje voor mijzelf, hoef ik niet te butlerren voor mijn harige vriendjes en vriendinnetjes.
Eerst maar weer een koppie thee maken, ben zo terug! Zal ik mijn kattengezelschap maar eens voorstellen? De oudste, geboren in Scheveningen, heet Catootje en is inmiddels alweer dik 16 lentes jong, ze is echt een oude dame, magertjes, af en toe zeurderig en ze vergeet veel tegenwoordig. Zij kwam als kitten bij ons, haar broertje had eigenlijk samen met haar geadopteerd moeten worden, maar wij hadden al een kat, Timmy en nog eentje erbij leek ons niet verstandig, voor je het weet, heb je een hele kattebende van ellende in je huis. Catootje kwam bij ons omdat we ons allerliefste schildpadpoesje kwijt waren geraakt, ze ging op een dag buiten spelen en kwam niet meer terug. Het broertje van Catootje had maar drie pootjes en ik heb er lang over nagedacht om het broertje alsnog erbij te halen, maar die was al snel naar een ander baasje. Catootje is een zogenaamde lapjespoes, erg eigenzinnig en eigenwijs, wil liever niets met andere katten te maken hebben en laat dat dan ook duidelijk merken door te blazen en te grommen.
Dan is er ons andere poesje, Nala alias Babypoes, ze luistert naar allebei de namen. Haar vacht is heel mooi zwart, eigenlijk diep bruin als ze zoals nu, in het zonnetje zit. Het is een poes van goeie komaf, ze weet exact wat goeie manieren zijn en dat is erg leuk om mee te maken. Zij kwam bij ons als ernstig getraumatiseerd en veel te jong kitten, waarschijnlijk zou ze het niet halen, werd erbij verteld, maar of ze dan zolang bij ons mocht blijven, de dierenbescherming zou zich later weer over haar ontfermen. Ze kreeg een hechte band met mijn zoon, socialiseerde langzaam maar zeker ook naar mij, heel voorzichtig en schrikkerig was ze, vreemde mensen waren maar eng, doodeng. Nu is ze het moedertje van de kattenbende en ook voor mensen is ze inmiddels erg lief en niet meer bang.
Jonesy is de lieve babykater van het stel, hij denkt regelmatig dat hij nog een kitten is en dat wij misschien wel gekrompen zijn? Altijd kletsend en hij kan zelfs Oma zeggen op zijn kats, klinkt heel erg vreemd uit zo'n grote, rood-met-beetje-witte kater. Af en toe probeert hij de slaaptijd te bepalen voor zijn butlers (dat zijn mijn zoon en ik) en gaat dan miauwen en heen en weer lopen tussen de slaapkamer en de woonkamer, nogal bemoeierig hoor! Ach, hij is vooral erg lief en kan veel verdragen van de andere katten in huis en van ons, dat scheelt veel. Momenteel ligt hij te slapen bij mijn zoon, ze zijn samen erg moe geloof ik, lekker rustig!
Nummer vier luistert naar de naam Goten, ook een rood met witte kater, maar dan niet met zo'n zacht karakter als Jonesy, hij leek als kitten nergens op, was eigenlijk best wel lelijk en had een hele brutale attitude. Volgens mij was hij destijds meer een mix van een kat, een kikker en een rat. Hij had de achterpoten van een kikker, was toch echt een kat met de streken van een rat. Bovendien maakte hij een vreemd geluid, dat leek op het geluid van babykrokodillen die hun moeder roepen. Hij kan heel lief zijn en lekker met je knuffelen en dan opeens wordt hij evil, bijt en krabt-ie en moet hij tot de orde worden geroepen. Lief met streken, dat is Goten.
Benjamin van de kattenbende is Shady, de allermooiste Shady van de hele wereld, tenminste dat vind hij zelf en wil dat ook bevestigd hebben, liefst de hele dag door iedereen. Hij is de meest koele kater in de bende en dus is hij samen met zijn moeder van Alfa-niveau. Als er een kat is die van een persoon het allermeeste houdt, is Shady dat wel, zijn grote liefde is mijn zoon en dat is ook zijn vader-figuur, net als bij Jonesy, dat maakt mij tot Oma, vandaar het roepen van Jonesy als hij mij nodig heeft.
Zou je als mens nog meer te wensen kunnen hebben dan het lieftallige, doch dwingende gezelschap van zo'n heerlijke bende van plezier?
Voor zover mijn eerste kleine artikel, niet te lang; ik wil eens zien of het leuk genoeg is om te lezen.
Tot later!