Of liever gezegd; zoals de klok bij de buren slaat, horen wij het ook.
Onze buren hebben een antieke klok; wellicht een Friese staartklok, een Franse Cartelklok, een Engelse tafelklok, een Weense regulateur of een Duitse staande klok. Het kan mij verder worst wezen. Het punt is dat hij elk uur er vrolijk op los slaat. Dat zou ik bij hem ook wel willen doen. Helaas zit er tussen ons huis en het huis van de buren een gewapend betonnen muur.
Nu hoor ik u zeggen: “Joh stel je niet zo aan!
Toch leuk zo’n warm nostalgisch authentiek, huiselijk geluid?” Ja, u hebt helemaal gelijk! En nee, ik wil zelf graag bepalen wanneer ik naar welk geluid dan ook wil luisteren. Door de week wordt mijn leven van 6 uur ‘s ochtends tot 11 uur ’s avonds bepaald door het ritme van de dag, gedicteerd door het ritme van de klok. Elke dag hetzelfde liedje.
Wakker worden van het gepiep van je wekker, slaan op de snoezelknop,
Wakker worden van het gepiep van je wekker, slaan op de snoezelknop,
Wakker worden van het gepiep…
Totdat je beseft dat verder uitstel geen zin meer heeft en de stress en het gehaast kan beginnen. Op tijd je koffie en broodje naar binnen, op tijd onderweg, op tijd met je voorbereidingen beginnen, op tijd je pauze nemen, op tijd op de afspraak zijn, op tijd naar de wc gaan, op tijd bellen dat je weer naar huis komt, op tijd eten, op tijd de kinderen naar bed brengen… op tijd zelf naar bed gaan…
In het weekeinde wil ik het graag anders. 
Uitslapen met kleine kinderen in huis is toch al een luxe, maar ik heb daar afspraken over gemaakt met mijn vrouw. Ik draai mijzelf nog een keertje heerlijk om terwijl ik luister naar de kinderen die samen met mijn vrouw de trap af stommelen. Ik dommel even in totdat ik wild wakker gemaakt wordt door het beieren van de klokken van de plaatselijke kerk. Klokslag 10 over half 9 begint het kerkelijke ritueel en is mijn nachtrust voorbij. Niet dat de kerk om de hoek staat. Hij staat toch zeker een kilometer van ons huis vandaan, maar het is net alsof ik zelf een Friese staartklok op het nachtkastje heb staan. Ik hoor het gepiep van mijn wekker niet eens meer. En zondag is er helemaal een kakofonie van geluiden te horen. De klok van de buren en de kerkklokken van verschillende kerkelijke gemeenschappen lijken een wedstrijd ‘wie het hardste aan de touwen kan slingeren’ te doen. Jammer genoeg geldt hier niet de natuurkundige wet dat twee identieke geluiden elkaar kunnen uitdoven als ze zich gelijktijdig in tegengestelde richting voortplanten.
Onthaasten is een utopie. We zijn allemaal in de ban van vadertje Tijd
.
