Ik heb al een aantal verschillende soorten banen gehad inmiddels, en ik denk oprecht, dat ik nu na baantje nummer 10 of zoiets, pas kan zeggen, dat ik echt graag naar me werk ga. Nu snap ik dat er mensen bij zijn, die blij zijn als ze weer naar hun werk toe kunnen gaan. Ik heb het tot op heden, nog nooit zo mogen ervaren. Nu heb ik het dus gelukkig wel, en jeetje, wat ben ik daar blij om!
En het stomme ervan is ook nog eens, ik ben nooit te “vies” geweest om te werken. Ik vindt het heerlijk om naar me werk te gaan. Onder de mensen zijn, sociale contacten opdoen, nieuwe dingen leren, noem maar op. Wie wil dat nou niet? Maar telkens na een periode van een jaar of zo, begon het me te vervelen, en wilde ik wat anders. Ik begreep de mensen die zeiden dat ze blij waren dat ze weer mochten gaan werken nooit. Echt niet. Ik was juist in tegenstelling tot hun altijd blij als ik weer klaar was met een dag werk. Lekker naar huis toe..heerlijk! Weekend vieren. En bij elke nieuwe baan, heeft iedereen denk ik, zijn de eerste paar dagen heel erg spannend. Je moet het bedrijf leren kennen, de mensen die er werken leren kennen en zo goed mogelijk namen onthouden natuurlijk. De manier van werken moet je leren, noem maar op. Wat je je maar kan bedenken, de eerste paar dagen zijn heel erg spannend en vermoeiend, bij elke nieuwe baan weer. De volgende paar weken zijn leuk. En meestal gaat dan ook nog iedereen heel enthousiast naar het werk toe. Je bent je nieuwe collegas beter aan leren kennen, misschien ben je al langzaam een nieuwe vriendschap aan opbouwen met een collega, je bent aardig je draai aan vinden en je plek aan zoeken in het bedrijf. Nog steeds gaat alles goed en is het dus leuk. De volgende paar maanden worden al saaier en een sleur. Elke maandag gaat die vervelende wekker weer sochtends vroeg, en je moet eruit voor je werk. Je begint je te vervelen, je hebt weinig zin erin, en het enthousiasme neemt af. Meldt je vervolgens misschien sneller ziek, en uiteindelijk kom je tot besef dat dit toch niet het baantje voor je leven is……….En wat doe je dan, juist ja….je neemt wederom ontslag en gaat opnieuw verder zoeken. Of je zoekt eerst een nieuwe baan en neemt dan ontslag en begint heel de ridel weer van voor af aan. En nu, een stuk of 10 baantjes verder, van verzorgster in een verzoringshuis tot verkoopmedewerkster in een schoenenwinkel, en receptioniste/kassamedwerster in een groothandel tot receptioniste/telefoniste verder, kan ook ik gelukkig zeggen, dat ik blij ben dat ik naar me werk toe kan! Elke dag opnieuw weer. Als me wekker ’s ochtends vroeg af gaat, kan ik goed me bed uit. Vindt het bijna erg als ik niet hoef te werken. Ziek?? Ik weet niet meer wat het woord ziek zijn betekent. Maar wat is het lekker om met zo een gevoel op je werk te zijn. Had echt nooit gedacht dat ik dat nog mee zou maken. Dat ik altijd een beetje zoekende zou zijn in het feit wat nu mijn werk zou zijn. Daarnaast heb ik nu dan een daarbij, een hele leuke hobby, namelijk het schrijven, waar ik dan ook misschien wel hard mee onderweg ben, om er voor een gedeelte me werk mee te maken. Dus werk of hobby? Of van je hobby je werk maken. Als het maar leuk is om te doen. Als het je maar voldoende voldoening geeft, dat is pas het belangrijkste. Dan weet je dat het goed is, wat je doet. Dan weet je, dat je niet op hoeft te geven, dat je door moet gaan. En wie weet, kun je dan inderdaad een combinatie maken van je hobby met je werk of andersom.
