Vrijwilligerswerk in het buitenland, wie wil dat nu niet? Als verpleegkundige ging ik naar Ghana en maakte daar de gekste, mooiste en ontroerendste momenten mee. Het prille begin van mijn plannen en acties lees je hier…
Reizen is fantastisch. De mooiste plekken van de wereld bekijken, ik zou niets liever willen. Helaas moet er gewerkt worden, maar een aantal jaar geleden had ik de mogelijkheid om er even tussen uit te knijpen. En ik had het helemaal bedacht: ik ging naar Afrika!
Vrijwilligerswerk! Mijn eerste (nobele) gedachte was, ik ga daar helpen! Zo naïef als vrijwilligers kunnen zijn ga je ervan uit dat jou komst van absolute onschatbare waarde is. Maar na een voorlichtingsbijeenkomst stond ik wel weer met beide voeten op (nog Hollandse) aarde. Alsof de Afrikanen echt zitten te wachten op mijn betweterige opvattingen. Dacht ik echt dat ik daar een hele generatie kon veranderen met een verblijf van 3 maanden? Ik moest het vooral voor mijzelf doen. Nou vooruit dan maar! De inzamelingsactie kon beginnen, deze zuster ging naar Ghana!
Even rekenen…. Als je als vrijwilliger wilt werken in het buitenland, gaat dat je vooral veel geld kosten, maar mooie ervaringen opleveren. Je zult moeten betalen voor voorlichtingen, vliegtickets, visum, verblijf en zelfs voor een vrijwillig baantje, lever je geld in. Ik heb als een malle muffins gebakken “voor het goede doel” en deze voor een euro verkocht. Met dat geld kon ik mijn gastgezin een steentje bijdragen. Uiteindelijk had ik geld genoeg verzameld en kon de grote reis beginnen.
Inpakkenvan een backpack. Ik had uberhaupt nog nooit van een backpack gehoord, maar toen ik er 1 op de kop getikt had was mijn eerste gedachte: hoe kan ik hier inhemelsnaam voor 3 maanden spullen in krijgen? Dat werd keuzes maken.
- – Make-up in de bush-bush? Waarschijnlijk zit het na een uur zweten als op plaatsen waar je het liever niet hebt.. Make-up.. exit.
- – Mijn leuke pumps? Laten we realistisch blijven en deze thuis laten.
- – Kleding.. Aii. daar kwamen we op een moeilijk punt. Wat blijft en wat gaat mee. Laten we eerlijk zijn. Voor de Afrikanen hoef ik er niet netjes bij te lopen, dus het moet vooral praktisch zijn. Een aantal hemdjes, een aantal 3-kwart broeken (ja, lees: tot óver je knie!… daar komen we later nog eens op terug) een stel slippers en dichte schoenen. Om de muggen tegen te gaan ging er 1 lange broek en 1 shirt met lange mouwen mee en dat was het dan.
Basic,dat was de conclusie van de inhoud van mijn backpack. Nadat ik na verwoede pogingen, een bijna-hernia, dat ding nog niet op mijn rug kreeg, moest ik ook nog even selectief door de flessen shampoo, bodylotion en zonnebrandcrème. Uiteindelijk gingen deze in mini-flesjes mee.. Dat werd zuinig smeren…
Eindelijk,de dag was aangebroken en met de luxe van de klm ging ik de basics in Ghana opzoeken. Op het vliegveld van Accra kwam mijn eerste cultuurshock: Ik ben nu officieel de enige blanke hier. Zo voelt dat dus als iedereen naar je kijkt. De organisatie “Ontmoet Afrika” had iemand geregeld voor me, zodat ik de eerste 2 dagen een oppasser had en niet gillend naar huis zou gaan.
Mijn avontuur kon beginnen! En hoe dat verliep lees je in de volgende artikelen.
