En dan zit je in de bijstand, met je goed intenties. Mijn visie op werk zoeken, jongeren op de arbeidsmarkt en wat we vanuit de politiek kunnen verwachten. Deze column is geschreven voor de jongere, die kritisch naar zichzelf en zijn omgeving kijkt.
Zo, daar zit je dan. Altijd gewerkt, vol potentie en enthousiasme, opleiding begonnen en… de bijstand in (of zoals men het voor jongeren noemt: de WIJ).
Vol vertrouwen dat het wel goed zou komen vroeg ik een uitkering aan. WW afgelopen, geen werk gevonden en dus de bijstand in. Al gauw wordt je uitgenodig door de Sociale Dienst om je te laten voorlichten. De politiek wil jongeren uit de uitkering helpen en stelt een actieplan op.
Binnen 1 week mag je dan een half uur van je tijd nuttig besteden aan een voorlichting, zodat je je rechten, maar vooral plichten, kent! Ik zal je vertellen, de meest nutteloze 10 minuten van je leven! De politiek verwacht eigen verantwoordelijkheid, maar neemt die gelijk weer over, door 10 minuten de folder door te nemen die je in alle ijverheid zelf thuis hebt gelezen.
En dan… de werkconsulent. Dat zijn dan nog de meest behulpzame krachten in dienst van SoZaWe. Een gesprek over je mogelijkheden, wensen en het vervolgtraject. Je verwacht een hoop en die verwachtingen blijven hoog. Totdat: je als financieel administratief medewerker wordt verteld, dat je een cursus omgaan met geld mag gaan volgen en een sollicitatietraining! Het lijkt wel of de overheid geld teveel heeft. En dan wordt het stil. “Ja eigenlijk lijkt het me voor u niet nodig mevrouw, maar volgens de regels moet ik dit doen, anders geen uitkering voor u”, aldus de consulent. Dus ik ga schoorvoetend akkoord, anders geen geld.
Dan nog een sollicitatie insturen als administratief medewerker met een 3 maanden stage en dan een contract. Met een goed gevoel verlaat ik het gesprek en vertrek huiswaarts. Ruim 2 weken later wordt ik door de secretaresse gebeld of ik morgen even wil komen voor een voorselectiegesprek. Vanwege een andere sollicitatie geef ik aan niet te kunnen en krijg de volgende boodschap: “Nah, ehh. Dan moeten we het maar over laten gaan, of u moet het gesprek afzeggen?!”. Ik dacht toch echt, dat het de bedoeling was zo snel mogelijk aan het werk te komen! Blijkbaar dus niet.
Maar goed, ik laat me niet uit het veld slaan en solliciteer vrolijk verder. Echter, na een week nog een gesprek, de bijstandsconsulent. Hij stelt wat irrelevante vragen en legt me een velletje papier voor. Mijn situatie: 24 jaar, samenwonend met iemand van 19 jaar met een nettoinkomen van 850. Meneer geeft aan: “Ja, nou.. ehh.., ja dan tellen we zo’n beetje dit en dat op en dan komen we ongeveer wel op de juiste norm.” Ik wijs hem aan dat ik in mijn situatie geen geld krijg, omdat mijn partner al boven de 833 euro die ik zou krijgen zit. Meneer lacht en erkent mijn gelijk. Wat heb ik aan een bijstandsconsulent, die zelf de regels niet kent?
Al met al begrijp ik dus niet hoe het kan, dat ik nog werkloos thuis zit en deze onkundige mensen ons aan werk moeten helpen! Maar kijkend naar ons toekomstig kabinet, kan ik wel concluderen dat we te veel geld hebben uitgegeven als land. Maar is het systeem hervormen dan de oplossing? De symptomen worden bestreden, ten koste van de dienstverlening, maar de oorzaak niet aangepakt!
Ik zou zeggen: kijk in je eigen situatie, investeer in de jeugd ipv ze aan hun lot over te laten en uit te melken! De jeugd heeft de toekomst, wij moeten de ouderen straks dragen! Zoals het alom bekende spreekwoord luidt: vandaag zaaien, is morgen oogsten! En dat is nu precies wat dit kabinet zou moeten doen, ipv geld stoppen in een erg grote groep ouderen, die triest maar waar, niks opleveren in deze economie!
