Als je een paar dagen vrij hebt is het leuk als je een stedentripje houdt. Een paar dagen er tussen uit, dat is ontspannend, toch? Dit keer ging de reis naar Pisa & Florence, Italië, een vakantie vol cultuur, bezienswaardigeheden en… alles wat maar niet ontspannend is…
Het maakt niet uit waar we heen gaan, het maakt niet uit hoe we gaan, maar we gaan hoe dan ook een weekendje weg. San had twee weken vakantie gekregen, mijn aanvraag voor een weekje vrij was afgewezen. Maargoed, dan had ik ook maar iets eerder moeten zijn met aanvragen… Om nou toch nog iets te kunnen doen kreeg ik toch en weekend vrij. Toevallig zag ik een aanbieding naar Reykjavik (IJsland, voor degene die tijdens aardrijkskunde sliepen…). Nadat we onszelf vol hadden laten informeren door Youtube en Google, besloten we dat er nog niet genoeg sneeuw lag om er heen te gaan. Winterprojectje dus… Maar waar ga je dan heen als je gezellig romantisch met z’n 2en een stedentripje wilt maken? Juist: Pisa! Nadat vrouwlief een mooie last-minute had gevonden ging zij de dag erop naar het reisbureau om te boeken. De papieren werden in orde gemaakt (al was ik al wel ineens 24…) en het smsje “we gaan op vakantie! Kus” was verstuurd.
Zo komt het dan ook dat we vrijdag weer de koffer van de zolder konden halen. Ineens overvalt het vrouwenprobleem ook mij (wat neem ik mee, wat trek ik aan) want, in tegenstelling met Nederland, was het in Italië wel warm en droog. Nadat ik eenmaal bij San mijn spullen bij haar in de koffer had gedaan zijn we, na nog even een lekker eitje te hebben gegeten, gegaan. Ruim op tijd zodat we niet door de file in de problemen zouden komen. Van file was geen sprake, het was hartstikke rustig op de weg. Ja, dan sta je met je goede gedrag gewoon dik 2 uur van te voren op het vliegveld. Nadat we een parkeerplaats hadden gevonden bij de ‘langzeit’ liepen we naar binnen.
Daar eenmaal aangekomen bleek dat Sandra een hoop oproepen gemist had. Toen kwam er een smsje. Ons hotel was klaar. Nou was er alleen een probleempje: het was een ander hotel. Niet dat dat gemeld stond in het smsje, er stond alleen een ander adres. We moesten dus een Italiaans nummer bellen voor wat info. De vrouw die ik toen aan de lijn kreeg vertelde inderdaad dat het niet mogelijk was in het geboekte hotel te slapen. Er was één of ander congres in de stad waardoor ons hotel vol zat. Wij werden in een ander hotel geplaatst. Toen ik vroeg of dat hotel dan wel dicht bij het andere hotel zou zijn, was het antwoord kort en krachtig: nee. Het lag nog wel in Pisa, maar aan de andere kant. Met dit nieuws zijn we dan maar gaan inchecken. De doos achter de balie (die best een cursus gastvriendelijkheid had kunnen gebruiken) vertelde ons, alsof we het al wisten, dat het vliegtuig 2 uur vertraagd was… Latertje dus. Helaas, maar we konden nog steeds gaan.
De koffer werd gewogen en een nette 17 kilo (met z’n 2en!!!) werd via de lopende band het kofferruim ingerold. 2 tickets rijker en een koffer armer gingen we op zoek naar een plattegrond van Pisa, zodat we konden zien waar ongeveer ons hotel lag. Een echte plattegrond bleek niet te bestaan, dan moesten we dat maar vragen aan Marco Polo, die in de boekenwinkel te vinden was. De vrouw van Thomas Cook wilde het wel op internet opzoeken. Sehr nett. De foto’s toonden een zeer modern en strak hotel met 4 sterren. De kamers zagen er goed uit, evenals de faciliteiten, voor zover die op het internet stonden. Na deze info zijn we naar de Burger King gegaan om te eten. Daar heb ik nooit echt lekker gegeten, vandaag was niet veel anders. Maar goed, het is voedsel. Na het eten zijn we door de douane gegaan, door de MRI-scan en jawel! Vandaag was mijn 2e keer ooit dat ik niet gefouilleerd hoefde te worden! Wonder. Achter de schermen zaten ook een paar winkels welke we zijn gaan bekijken. Toen deze gingen sluiten vonden San en ik een foto apparaat waarmee je flauwe bewerkte foto’s en video’s kon versturen naar email. Sorry voor degene die er een hebben ontvangen, we waren verveeld en wisten jullie emailadres uit het hoofd…
Nadat we uitgespeeld waren mochten we aan boord. Rij 25 was voor ons, helemaal achterin. Na proppen, duwen, vouwen en een paar lichaamsdelen achter te hebben gelaten zaten we in de stoeltjes. Toen er vervolgens ook nog een Duitse vrouw naast me kwam zitten werd het teveel… 🙂 Plaats ruilen, dat ik m’n benen in het gangpad kwijt kon. Und auf geht’s!
Na nog geen anderhalf uur kwamen we aan in Pisa. De koffers waren er snel, dus konden we meteen achteraan in de rij gaan staan voor een taxi. Wij konden na 15 minuutjes instappen en reden naar het AC in Pisa. Gelukkig lag deze dichtbij het vliegveld. Bij de receptie aangekomen bleek dat het hotel inderdaad erg strak en modern was. Om van de slaapkamer niet te spreken (zie video).Een paar uur later, 09:15 uur, ging de wekker. We konden tot 11 uur ontbijten, dus we hebben het lekker rustig aan gedaan. Het ontbijt was eenvoudig maar lekker. Warme broodjes met de standaard Nutella en jam lagen op mijn bordje. Na het klaarmaken hebben we een plattegrond van Pisa gevraagd en hebben ons laten informeren over de beste manier om naar Florence te komen. De trein. Achter het hotel stopte LAM-BLU, de bus die ons naar het station bracht. Vanuit daar was het een uur met de trein naar Florence. In Florence zijn we zonder bewuste bestemming gaan rondslenteren totdat we bij een imposant stukje basiliek kwamen. Daar zijn we uiteraard naar binnen gegaan. Binnen was eigenlijk niet super veel bijzonders te zien. Wat beeldjes en beschilderingen. Beneden was een graf en een museum, welke we niet bezocht hebben. Vanaf daar zijn we naar diverse mooie pleintjes en Michaelangelo gelopen, totdat we aan de rand van het stadsdeel kwamen. Tijdens de terugweg hebben we geluncht met een Panini alla Garnaal en een club sandwich. Tussen de straatjes waren diverse marktkraampjes, waar ik nog een portemonnee heb gekocht. Ook zijn we in de Disneywinkel geweest, waar San (naar eigen zeggen) een Stinkebel heeft gekocht. We vonden zelfs na lang zoeken nog een knuffel van een flikker.
Teruggekomen op het station zagen we een behoorlijke rij bij de kassa, dus besloten we maar zelf kaartjes uit de machine te halen. Hier hadden we net iets meer tijd voor nodig dan we dachten, waardoor we 4 minuten voor vertrek van de trein, met dank aan meerdere Italiaantjes, een kaartje kregen. Snel richting de trein gerent welke direct nadat we waren ingestapt vertrok. Alsof er al niet genoeg gebeurd was deze laatste 24 uur was de kaartjescontrole ook wel de moeite van het vertellen waard… Het bleek dat we de gekochte kaartjes ook hadden moeten stempelen. Dat hadden we natuurlijk niet gedaan, waardoor onze kaartjes dus niet geldig waren. En daar stond een bekeuring op van EUR 40,- / persoon. Gelukkig waren we nogal goed in het spelen van de domme toerist. En daarbij stond nergens geschreven hoe je precies dat ticket geldig maakte, er stond alleen dat als ie niet geldig was, je dan beboet zou worden. Een compromis kostte ons uiteindelijk EUR 5,- / persoon.
Na de treinreis, die iets langer duurde dan de heenreis, stonden we op het station, San en ik met dezelfde gedachte: honger. Vlak om de hoek lag een restaurantje, met een waardeloze gezelligheid, maar waar ze niet alleen maar pizza verkochten. Daar heeft San een bord spaghetti op en ik, tja, een pizza salami (s)maakt me altijd blij. Na het eten zijn we op de bus gestapt terug naar het hotel. Omdat we nog wat onwennig waren met het bussysteem vroegen we de chauffeur de weg. Het was de goeie bus. Omdat we dag 2 naar Pisa wilden gaan hield ik op de plattegrond bij waar we in de stad waren en wat er daar te zien was. Toen de bus plotseling een route nam die weer terug ging richting station zijn we eens gaan informeren bij de chauffeur. Bleek dat deze bus niet langs ons hotel kwam, maar een straat ernaast, en hij was vergeten een seintje te geven. Een halte verder zijn we uitgestapt omdat we volgens de kaart via die weg alleen maar rechtdoor hoefde te lopen om terug te komen bij het hotel. Volgens de chauffeur was het vanaf daar nog zo’n 10 à 15 minuten lopen. Nadat we 5 minuten hadden gelopen werd er ineens getoeterd achter ons. Was het de buschauffeur! Hij had de laatste passagiers uitgelaten en zijn dienst zat er op, en hij had er spijt van dat hij ons vergeten was een seintje te geven. Hij zou ons wel naar het hotel brengen. En dat deed hij ook. Hij legde ons nog even uit welke lijn precies voor het hotel stopte en bood nogmaals zijn excuses.
Blij weer terug te zijn bij het hotel zijn we nog heerlijk gaan ontspannen in bad. Na een uurtje badderen zijn we in ons royale 2-persoons bed gaan liggen en zzz…
Zondag ging om dezelfde tijd als zaterdag de wekker. het snoozen duurde wel wat langer, maar tegen 10 uur zijn we er toch maar uit gegaan. We moesten na het ontbijt sowieso uitchecken, dus wilden we voor het eten de koffers gepakt hebben. Vandaag stond Pisa op het programma. We volgden de instructies van de buschauffeur van gisteren en namen de bus richting station. Bij de rivier zijn we uitgestapt. Op de plattegrond hadden we al een culturele route uitgestippeld die zou eindigen op de Piazza de Duomo, waar de toren zich bevindt. Deze route zijn we grotendeels ook gelopen, tot net na het water. Daar zagen we allerlei leuke steegjes waar we in gegaan zijn. Via steeds smaller wordende steegjes kwamen we plots uit op de winkelstraat richting de toren. Net zoals pizza kun je niet in Italië zijn geweest zonder ijs te hebben gegeten. Hier werden we door de zoveelste onvriendelijke Italiaan geholpen (en dat zijn ze echt allemaal!) en zijn toen doorgelopen naar de toren.
En de naam “scheve toren” komt niet uit de lucht vallen. Die staat inderdaad schever dan je verwacht. Wat ook opviel was dat alles dichter op elkaar stond dan we dachten. Bij de kassa bleek dat je voor ieder gebouw apart moest betalen. En dat werd ook echt gecontroleerd. Wat een commerciële bende zeg. Bij iedere deur stond iemand te controleren. Je kon ook niet even naar binnen gluren want achter iedere ingang zat nog een deur of hadden ze een doek opgehangen. Boven de kassa hing een televisiescherm waarop je precies kon zien hoeveel plaatsen er nog beschikbaar waren per groep. Iedere 20 minuten ging er een groep omhoog. Wij waren om 16:20 uur pas aan de beurt, eerder was er geen plaats meer. Even overleggen of we dat gingen redden met de tijd, omdat we natuurlijk diezelfde avond nog naar Nederland terug zouden moeten gaan. Maar we zijn nou toch op Pisa, dan moet je natuurlijk ook naar boven zijn geweest. 30 euro’s werden omgewisselt voor 2 tickets. We hebben de andere gebouwen even bekeken, zijn een rondje over de markt gelopen en hebben de welbekende toeristische kom-we-duwen-de-toren-terug-foto’s gemaakt. Bij een restaurant naast de toren hebben we kalkoen gegeten en toen was het tijd om achteraan in de rij te gaan staan.
Binnen waren alleen traptreden. Grote, hoge, ongelijke traptreden. Op iedere verdieping was een klein raampje waar je kon zien hoe hoog je zat. Halverwege de toren was een plateau waar je even op kon staan. Daarna zijn we verder geklommen naar het bovenste deel van de toren. Eventjes bijkomen van de duizeligheid (naast dat je alleen maar rondjes loopt in een smalle gang staat de toren ook gigantisch scheef…) en daarna was het toch zeker wel genieten van het uitzicht. Al met al zijn we bijna een half uur in de toren geweest, daarna gingen we weer naar beneden. We moesten snel terug naar het hotel om onze koffers om te halen.
Geen tijd om de andere winkeltjes nog te bekijken want we moesten richting vliegveld. Om 20:55 uur zou ons vliegtuig gaan. Vanuit het hotel hebben we een taxi genomen richting het vliegveld, waar we ruim 2 uur van te voren aankwamen. Toen we op het bord “Departures” keken, zagen we dat er 23:05 als vertrektijd stond geschreven. Maar er stond niet bij dat het vliegtuig vertraagd was. Voor de zekerheid dus toch maar even naar de airportinformation. Het vrouwtje daar vertelde ons dat er niets bekend was over een vertraging. Dat was gek, want er stond toch echt 20:55 op ons ticket. Meer kon zij ook niet zeggen, er was geen vertraging gemeld. Dus nog maar eens informeren bij de ticketservice. Die vrouw vertelde mij dat Airberlin iedere dag om 23:05 naar Köln vloog. Het kwam maar zelden voor dat het vliegtuig eerder of later zou gaan. Maar ook vandaag zou het vliegtuig gewoon om 23:05 vertrekken. Ze wist niet waarom er een andere tijd op ons ticket stond, maar die tijd klopte in ieder geval niet. Lekker dan… Waar het dus allemaal op neer komt, is dat we 4,5 uur voor vertrek al op het vliegveld aanwezig waren… Nou, iets eten dan maar?
Na de pizza en Gordon Bleu, heel veel rondjes lopen en heel lang wachten werd het dan toch eindelijk tijd om te gaan boarden. Gelukkig was er geen extra vertraging boven op gekomen. Een kleine meevaller in het vliegtuig was toch wel dat ik mijn stoel mocht omwisselen voor een plek op de eerste rij, met stukken meer beenruimte. De vlucht duurde nog geen anderhalf uur, waarna we, inmiddels al maandag, veilig aankwamen op Köln Bonn Airport. Nog een ritje van anderhalf uur naar huis en, eindelijk, om 3 uur lagen we op bed.
