Hij staat er imposant bij, de Euromast. 185 meter hoog en daarmee de hoogste uitkijktoren van Nederland. Een blik naar boven doet menig mens al hoogtevrees krijgen.
Eigenlijk is er alleen maar een silhouet te zien, want linksachter de Euromast doet een verblindende zon de optische details van de toren verdwijnen. Maar het mag de pret die komen gaat niet drukken. Met een hand voor de zon is er best nog wel wat te zien van de waaghalzen die twee dagen lang het publiek zullen verassen met levensgevaarlijke stunts vanaf en rond de Euromast.
Onder aan de Euromast is er met linten een stuk van de grond, ongeveer ter grootte van 100 bij 500 meter, afgezet. In het midden ervan is een groot wit kruis geplaatst die, als het goed is, de precieze landingsplek is voor de tientallen parachutisten die vandaag gaan landen.
Het publiek, en enkele gespierde mannelijke deelnemers van het evenement, staan aan de kant. “Oh, ik vind het nu al eng.” Zegt een meisje uit het publiek, terwijl zij niet eens hoeft te springen. Een gespierde, blonde knaap, die net met ontbloot bovenlijf zijn parachute aan het nachecken is, kijkt glimlachend naar haar en vervalt dan weer in een stoere, zelfverzekerde blik.
Dan begint het. Een galmende stem knalt uit de speakers en doet iedereen opkijken. “Dames en heren. Over enkele ogenblikken zal de officiële opening van de Go Fast Xtreme Days plaatsvinden. Wil u zich alvast laten horen voor de eerste basejumper van vandaag!” Het publiek joelt enthousiast, maar er is nog niks te zien. “Onze jumper loopt nu alle procedures na voor de sprong en dan zullen wij met aftellen beginnen.”, Roept de omroeper. Het publiek verstomt weer.
De omroeper telt af en is het moment daar. Een man springt op 96 meter hoogte van de euromast en valt in vrije val naar beneden. Het publiek houdt zijn adem in, maar haalt opgelucht adem als de man na een seconde of twee zijn parachute in de lucht gooit en veilig, maar met een vrij hoge snelheid op de juiste plek land. Het publiek is weer in extase en enkelen rennen zelfs joelend op de basejumper af.
De zon begint voor een aangename temperatuur te zorgen, waardoor de mensen wat relaxter worden. Sommigen gaan op het gras naast de landingsplek zitten, of zelfs liggen. Hippe housemuziek dendert door de speakers het veld over, waarop een enkeling aan het dansen is. De sfeer zit er goed in.
Alsof het niks is glijden enkele abseilers aan een diagonale kabel met het hoofd naar beneden de Euromast af. Het publiek reageert er niet echt op. Waarschijnlijk wachten ze op de volgende stunt die, naar het schijnt, zeer spectaculair is.
“Als jullie allemaal even naar het balkon kijken, dan zien jullie dat Eric Scott zich klaar maakt voor zijn vlucht.” Zegt de presentator. Mensen kijken op en zien een man op het balkon van de Euromast staan met een raar geval op zijn rug. Vanuit de verte lijken het op twee vastgebonden gasflessen. “Eric Scott gaat zometeen met zijn Jetpack van het balkon naar het landingspunt vliegen. Denk erom mensen, het gaat een ongelooflijke herrie maken.” Dan telt de presentator af. Met een oorverdovend geluid stijgt de man op van het balkon en komt langzaam richting het landingspunt gezweefd. Door de herrie is de muziek niet meer te horen en angstig houden mensen hun handen tegen hun oren. Maar men blijft gefascineerd de Jetpackvlieger volgen, tot aan zijn landing op het witte kruis.
Ondertussen staat de zon recht achter de Euromast en lijkt hij op een lang uitgerekt zwart gat aan de hemel. Veel van het restaurant is niet meer te zien, maar gelukkig zijn de volgende parachutesprongen vanuit vliegtuigen, die al aan het rondcirkelen zijn boven het publiek.
Het beloven nog twee zenuwslopende dagen te worden, met tal van activiteiten en halsbrekende toeren. Een ding is zeker, het publiek smult ervan.
