Als puber ging ik twijfelen over of ik wel goed genoeg was, voor mijn ouders, andere mensen en voor het geloof. Mijn emotie kon ik kwijt in mijn dagboek doormiddel van gedichtjes en door te dansen met de muziek hard aan.
Graag zou ik willen dat leerkrachten goed naar de kinderen en ouders luisteren, ook al lijkt het nog wel mee te vallen zeg dit dan niet maar neem het probleem altijd serieus!
Want juist de rustige kinderen die gewoon mee kunnen komen op school lijken wel eens vergeten te worden.
Gedichten geschreven door een puber vol vragen over het geloof, hoe om te gaan met anderen en gepest worden.
Liever werd ik geen puber genoemd en al helemaal geen Bak vis, dit zou mij in een hoekje plaatsen waar ik niet in wil horen. Tja… dat ik nu sneller moest huilen of dat ik het gevoel had, meer mijn eigen mening te moeten geven, maakte mij toch geen puber?
De pubertijd was een moeilijke tijd, ik voelde dat ik inderdaad aan het veranderen was. Plotseling zag ik dat mijn ouders ook niet alles wisten en merkte ik dat ik het niet meer altijd met hun mening eens kon zijn.
Op school werd ik gepest doordat ik kleding droeg die anders waren dan de kleding van de andere kinderen, deze droeg ik om te laten zien dat ik niet zo verlegen was als dat ik misschien leek.
De leerkrachten hadden het zwaar , ze stonden soms te vloeken voor de klas. Dit trok ik mij dan heel erg aan en probeerde het voor hen wat makkelijker te maken, door mij rustig te gedragen. Met als gevolg dat ik eerder dan de andere kinderen de klas uit mocht en hierdoor gepest werd.
Tijdens het pesten werd ik geslagen met brandnetels of stonden ze tijdens de gym les in de rij om mij om de beurten te schoppen. Ook schelden zij mij uit dat ik lelijk was , lieten mijn fietsband leeglopen en werd mijn fietssleutel aan het schrikdraad gehangen.
Mijn ouders wisten dit alles wel, ook de leerkrachten zagen dit alles gebeuren. Niemand kon helpen, soms kon ik terug vechten als het om één persoon ging, dit zorgde dan wel even voor een tijdje rust.
Als puber ging ik twijfelen over of ik wel goed genoeg was, voor mijn ouders, andere mensen en voor het geloof. Mijn emotie kon ik kwijt in mijn dagboek doormiddel van gedichtjes en door te dansen met de muziek hard aan.
Graag zou ik willen dat leerkrachten goed naar de kinderen en ouders luisteren, ook al lijkt het nog wel mee te vallen zeg dit dan niet maar neem het probleem altijd serieus!
Want juist de rustige kinderen die gewoon mee kunnen komen op school lijken wel eens vergeten te worden.
Alleen
Soms voel ik mij alleen,
dan laat ik de radio voor mij zingen
Soms voel ik mij alleen,
dan schrijf ik in mijn dagboek
Soms voel ik mij alleen.
Maar dan denk ik hoe alleen is alleen?
Zo alleen was ik voor mijn geboorte.
En zo alleen ben ik als ik sterf.
Toch is er iedere seconde iemand bij mij,
Iemand die weet wat ik denk.
Iemand die nooit kwaad op mij wordt.
Ieder mens leeft zijn eigen leven,
maar vader u en uw zoon leven mee met ieder leven.
Zelfs voor mijn geboorte en als ik sterf.
Daarom kan ik zeggen ik ben nooit alleen!
Dank u vader!
Tranen
Mijn lichaam zit vol met innerlijke tranen.
Als ik het geluk in mij zelf zoek,
zal ik verdrinken.
Gelukkig blijf ik nog drijven,
maar ik heb genoeg van de watervallen,
die mij telkens weer onder water duwen.
Ik wil blijven drijven
Of sterker nog,
er boven vliegen!
Mijn lichaam zit vol met innerlijke tranen.
Als ik het geluk in u zoek,
zal ik er boven kunnen vliegen.
Maar ik ben nog niet sterk genoeg,
om te vliegen.
Daarom moet ik nu nog blijven drijven.
Toch voel ik dat ik soms iets omhoog ga!
Inmiddels ben ik volwassen en heb ik meer zelfvertrouwen gekregen, mijn ervaringen wil ik graag gebruiken om anderen te helpen.
