Wanneer de wereld niet meer de wereld is waarin je ooit leefde, wanneer de mensen niet meer de mensen zijn die je ooit kende, en wit veranderd in zwart. Is dit een psychose?
Mensen die in een psychose zitten, worden omschreven als mensen die niet helder meer denken, waanideeën en hallucinaties ervaren en in ernstige gevallen niet meer zichzelf zijn. Maar wat houdt een psychose in en hoe ga je hier mee om?
Een aantal jaren geleden zat ik in zo’n psychose. De dingen die ik nog weet, het zij van mijn eigen ervaringen, het zij van anekdotes van anderen, zal ik hier in het kort proberen te omschrijven.
Peter en ik zaten samen een sigaret te roken. Hij vertelde me, dat hij gisteren Tupac had gezien, en dat Tupac hem had verteld dat hij Peters lichaam zou overnemen. Ik verklaarde hem op dat moment voor gek, en zei er niet al te veel meer over. Ik dacht bij mezelf dat hij vast weer eens te veel had geblowt… niet wetend dat hij in een psychose zat.
Hijgend en zwetend werd ik wakker. Buiten, op het ietwat klamme, oncomfortable gras. Teveel gedronken? Nee, ik had naar mijn weten geen druppel gehad. In de verte hoorde ik stemmen, en voetstappen, die alsmaar dichterbij kwamen. Ik bedacht me geen moment, trok een sprintje, en bleef rennen. Ik voelde niets meer, ik wist niet waar ik heen ging, en hoever ik had gelopen wist ik evenmin. De psychiatrie waar ik destijds in zat, lag nabij een bos. En ja hoor, daar stond ik, in het donker, in het bos, godzijdank in de voorjaarstijd, maar erg prettig was het niet. Opeens zag ik Tom, een van het verplegend personeel, op me af rennen. Schreeuwend, trekkend aan mijn schouder. Ik hoorde niets, voelde niets.
Het verhaal er achter? Ik was de hele avond al aan het rondlopen, van mijn slaapkamer naar de gemeenschappelijke ruimte, naar buiten, en weer terug. Blijkbaar was mijn routine-route (leuk woord…) aangepast, en had ik mijn tocht buiten verder voortgezet.
Dit is slechts één van de vele anekdotes uit mijn psychose-tijd.
Tegenwoordig werk ik binnen een bedrijf dat mensen een tweede kans geeft in werk en in de maatschappij. Ik help nu dus mensen die enigzins hetzelfde meegemaakt hebben als ik.
Ik kan geen fulltime job aan, omdat ik last heb van concentratieverlies, en pseudo-epileptische aanvallen. Allemaal dankzij, je voelt ‘m aankomen, de psychose!
Maar ik kan lopen, ik kan werken, ik kan praten, ik kan nog een heleboel.
En…ik mag er zijn.
