Ieder mens, heeft een mening. Meningen over van alles en nog wat in de maatschappij. Sommige mensen houden deze mening voor hun, anderen juist niet.
De afgelopen jaren heb ik meerdere keuzes gemaakt. Over twee daarvan hadden mensen een duidelijk, vaak negatieve, mening: full-time moeder zijn en geen peuterschool voor mijn zoontje.
“Mijn mening is”, “Ik denk dat…”, “Ik zou het zo doen..” enz enz. Allemaal dingen die u vast ook wel eens gezegd hebt. Ongevraagd of gevraagd, wie weet.
Net zoals ieder mens, moet ook ik keuzes maken in mijn leven. Ga ik die kant op? Of zal ik toch die richting nemen? Keuzes maken, is iets wat ik lastig vind, waar ik lang over na moet denken. Met of zonder mijn partner.
In de afgelopen jaren heb ik verschillende keuzes moeten maken. Misschien is “moeten” een verkeerd woord. Ik heb keuzes gemaakt. Samen met mijn partner. Keuzes die ons leven aangingen en nog steeds aangaan. Ons leven met onze kinderen.
Twee keuzes waren: Ik ga stoppen met werken en word full-time moeder. Heerlijk bij de kinderen. Redenen: Goed voor de kinderen, mijn functie beviel met niet en geen gevlieg meer van oppas, naar werk, van werk naar oppas. Gewoon thuis. En financieel kon het. Goed, we zouden het wat krapper krijgen. Nog net niet: aan het einde van mijn geld, houd ik nog een stukje maand over (Loesje). Maar wel krapper, zuiniger aan moeten doen.
Keuze twee: onze zoon van nu 3 gaat niet naar de peuterzaal. Reden: ik ben thuis en het financiële plaatje: het kan dan wel deels vergoed worden, maar door mijn keuze hierboven, is het financieel toch wat moeilijker geworden.
Twee keuzes, waar ik veel meningen over gehoord heb. En heel veel ongevraagd. Waarom hebben mensen toch altijd een mening? En dan ook nog vaak negatief?
Meningen die ik gehoord heb over mijn keuze om full-time moeder te gaan worden: zou je echt wel stoppen met werken? Ga je je dan niet vervelen? Raak je dan niet in een isolement? Altijd je kinderen om je heen, wil je dat wel?
En dan mijn zoon die niet naar de peuterschool gaat. Het is net alsof wij, de ouders van mijn zoon, zeldzame gevallen zijn. Uiterst zeldzaam. De mening die ik het vaakst gehoord heb is: het is goed voor je zoon om naar de peuterschool te gaan: goed voor zijn ontwikkeling, voor zijn omgang met andere kinderen, voor zijn zelfstandigheid? En één die ik ook vaak gehoord heb is: het is ook lekker voor jou, om hem even kwijt te zijn.
Kunnen ouders/verzorgers niet er voor zorgen dat hun kinderen zelfstandig worden? Kunnen zij er niet voor zorgen dat ze contacten leggen met andere kinderen (wel of niet leeftijdsgenootjes)? Laatst kreeg ik een compliment: dat mijn zoon zo zelfstandig was. Dus hiervoor het je geen peuterschool nodig. En ik neem mijn zoon regelmatig mee naar neefjes en nichtjes, naar vriendjes en vriendinnetjes. Ik als moeder heb daarvoor echt geen peuterschool nodig.
Door die meningen krijg ik soms het gevoel dat ik mijn zoon een groot te kort doe. Maar hoezo? Ik ben er voor hem, dag en nacht. Ik breng hem niet elke dag naar de oppas, crèche of peuterzaal of alle drie. Moederliefde, is het belangrijkste van alles.
Meningen die vaak ongevraagd naar mij toe gevuurd worden. En wat doe ik? Mezelf verdedigen. Achteraf denk ik dan: “waarom doe ik dat? het is toch mijn leven, mijn keuze?”. Maar altijd trap ik er weer en en daar ga ik weer: “ja maar…, ik heb die keuze gemaakt omdat….”
Meningen: ik zal er tegen aan blijven lopen. Of mensen ze uitspreken richting mij of dat ik zelf een mening heb. In meningen geven ben ik voorzichtig. Denken doe ik, maar uitspreken vaak niet. Ja…of ze moeten er om vragen (en dan nog ben ik voorzichtig).
Mensen en meningen: ze horen bij elkaar. Of we het nou leuk vinden of niet.
