Daar zit je dan ineens zonder baan. En dat alleen maar omdat je voortaan een half uur later pas op het werk kan verschijnen. En dat terwijl je je meer dan 2 jaar met hart en ziel hebt gegeven voor die baan en waar je het ontzettend naar je zin hebt gehad!
Twee jaar lang werkte ik in een verzorgingstehuis. En nu ineens is dat verleden tijd. Oke, ik ben nog niet zo oud, maar het is het leukste baantje geweest wat ik tot nu toe heb gehad.Ik vond het heerlijk om met dementerenden te werken. Soms was het rustig, soms was het onrustig. Elke avond maakte ik wel iets mee. Zo ben ik al een aantal keer geslagen door oude dames. Gelukkig niet hard, maar je maakt wel wat mee. Ook ben ik bijna een keer gezoend door een oude man. Ikzelf vond het wel erg grappig, maar mijn collega’s waren gelijk heel bezorgd. Ook heb ik wel eens een bloempot naar mijn hoofd gegooid gekregen. Dat was wel even schrikken. Hij kwam gelukkig niet op mijn hoofd terecht, maar wel op de schoot van een mevrouw. Die schrok natuurlijk ook wel even. ’s Avonds maakte ik altijd lekker de boterhammen klaar voor de mensen en kregen ze een lekker kopje thee. Dan ging ik lekker bij de mensen aan tafel zitten om met ze te kletsen. Soms moest je wel 20 keer op een avond hetzelfde verhaal aanhoren. Je moet er tegen kunnen en vooral veel geduld hebben. Thuis heb ik totaal geen geduld, maar bij deze mensen wel. Ze luisteren altijd aandachtig naar je, ook al weten ze 5 minuten later niet meer dat ze met je hebben gepraat. Andersom luister ik ook aandachtig, ook al hoor ik 5 minuten later weer hetzelfde verhaal. Soms zag ik mensen huilen, zo zielig. Dan moest ik me echt inhouden om ook niet te gaan huilen. Mensen die hun man zochten, maar niet meer wisten dat die allang niet meer leeft. Mensen die hun kinderen zochten, die dachten dat dat nog baby’s waren, terwijl ze allemaal zelf al kinderen hadden. Mensen die riepen voor hun ouders, terwijl die al jaren niet meer leefden. Triest, heel triest. En hoe sommige zusters dan met die mensen omgaan? Respectloos. Denk maar eens in hoe het zou zijn voor jou als je dement was en je werd constant op je tenen getrapt. Die mensen gaan weer terug naar hun kindertijd, ze weten niet beter. Ze zien en horen dingen die er niet zijn, ze missen dingen die er niet meer zijn. Vreselijk! Maargoed. Waar het verhaal eigenlijk om draait, is dat ik mijn baan kwijt ben. Vanwege mijn nieuwe stage kan ik niet meer op tijd op mijn werk zijn. In plaats van om 17:00 uur kan ik pas om 17:30 beginnen. Op mijn werk was het enige wat ze zeiden ; ‘Het enige wat ik je kan adviseren is om een ontslagbrief in te dienen en vakantiewerk te komen doen.’ Eerst wilde ik nog proberen of ik eerder weg zou kunnen op mijn stage, om wel op tijd te kunnen zijn op mijn werk. Ik hou van dit werk! Maar toen dacht ik, laat maar. Als hun geen moeite voor mij doen, doe ik al helemaal geen moeite voor hun meer. Niet als zij mij na meer dan 2 jaar aan de kant zetten omdat ik een half uurtje later op het werk ben. Heel jammer. En dat vakantiewerk? Dat kunnen ze ook wel vergeten. Daar heb ik gelukkig al een ander adresje voor.
