Onzekerheid, stress en een constante spanning. Je zou er maar mee moeten leven. Veel mensen zullen niet weten wat een angststoornis zoal met zich meedraagt. De ondraaglijke drang naar perfectie, het altijd maar twijfelen aan alles en vooral de littekens die het achterlaat. Niet alleen bij de persoon zelf, maar ook op de omgeving. Intensiever dan topsport, in constant gevecht met gevormde rituelen, en voornamelijk jezelf. Ik ben me nu anderhalf jaar bewust van waar ik mee te maken heb. Alle voorgaande beslissingen, en ervaringen uit mijn leven zijn nog nooit zo helder geweest. En daar is het waar het pas begint, een eindeloze weg van een probleem dat moeilijk te bevatten is nog, en vooralsnog onverhelpbaar schijnt. Je zult er mee moeten leren leven. In dit artikel wil ik een kijk geven aan hoe het kan zijn om te moeten leven met een compulsieve dwang stoornis. En dat het vooral het maken van fouten, en ook het constant ervaren van de hevige momenten je juist goed op weg kunnen helpen. Hopelijk kan ik hiermee mensen een beeld geven, en wellicht later behoeden van misvattingen in eigen omgeving.
Van een paar uur, naar uren en van uren naar hele dagen. Het is een proces wat constant aan de gang is. Maar wat houd een dwang-stoornis kort samengevat eigenlijk in? Het is kortzichtig gezien een reeks handelingen die uitgevoerd moeten worden voor het creëren van het juist gevoel. Vaak ook met idee om iets ”ergs” te voorkomen. Je hebt vast wel eens gehoord van kleine tikken, zoals het gas meerdere malen controleren, of kijken of de deur wel echt op slot zit. Iedereen kent dat wel, en heeft er vast wel eens mee te maken gehad. Bij iemand met een dwang-stoornis is dit uit de hand gelopen, het beïnvloed zijn leven en belemmerd hem in alle doen en laten. Hierop zou ik graag dieper ingaan, maar het is al uitgesloten dat iemand zonder dwang zich hierin zou kunnen vinden. Maar wie weet voor een nieuwe artikel! Ik leg vandaag graag de focus op hoe ik het meerendeel ervaar en aankijk tegen de op heden gewaagde therapie hiervoor. En hoe het mijn omgeving aantasten, en mijn eigen geloofwaardigheid.
Lui was een veel komend word, toen ik voor het eerst met school stopte, en bij al het aangeboden werk de handdoek meestal na een dag of twee al in de ring gooide. Dit deed mij erg pijn, want ik wist op dat moment zelf ook niet waarom het niet werkte, ik maakte mijzelf moe. Ik vroeg hier niet om, maar hoe vraag je mensen een probleem te begrijpen wat voor de personen zelf bijna niet te bevatten is?
Naar mate de tijd verstreek, en hoe langer ik thuis zat, hoe meer spanning en druk er op mij kwam te staan. Laat dat nou net het geen zijn wat de klachten verergeren. Ruzies thuis, ruzies op school en met vrienden, alles leek fout te gaan. De zin in leven werd dag bij dag minder. De motivatie in al het mogelijk denkbare verdween. En daar zat ik dan, uitgemaakt voor lui persoon die alleen maar op zijn kamer zat. Ach, wat kan je op zon moment doen? Na al die keren dat je, jezelf weer wou bewijzen maar het gewoonweg niet ging. Na al die pogingen die mensen alleen als gefaalde acties zagen, wat had het voor zin? De omgeving neem ik het niet kwalijk het is moeilijk te begrijpen waarmee ik mee kamp, en ik heb in het verleden ook weinig me best gedaan het te uit te leggen omdat ik me er zelf niet van bewust was. Met de jaren mee verergerde de klachten, werd ik dit keer wel serieus genomen?
Het constante vooruit denken is slopend, elke nieuwe uitdaging of keuze brengt veel denk materiaal met zich mee. Dit is de reden dat veel mensen niet doorzetten met een opleiding of juist niet opzoek gaan naar werk. Maar ook de reden waarom veel mensen met een dwang-stoornis zich af zonderen. De ervaringen van wat het meebrengt bij bepaalde situaties zijn vergen zoveel tijd en energie. Dat de zin in alles langzaam wegebt, en er een dwang over dwang situatie ontstaat. Op dit punt ben ik aangekomen, het punt dat alles in twijfel getrokken word. En zelfs ook hoe ik reageer op mensen, of zou kunnen reageren, of dat het misschien beter had gekund? Wat mensen van me denken? De stappen worden steeds duidelijk hoe je er wat aan kan doen, en uit ervaring weet ik heel goed wat de doorbraak moet zijn voor een beter leven. Maar is dit ook zo? Nee, het is weer het brein dat een spelletje speelt, het is jezelf voor de gek houden en wijsmaken al middels tijdens het ”dwangen” dat je iets zo en zo moet aanpakken volgende keer. Alwetend dat je eigenlijk je zelf wederom goed praat en je gewoon nog steeds bezig bent. De stap zetten om te stoppen ermee is het allermoeilijkste, de enige manier om te stoppen, is ook door die stap te zetten. Van nu is het klaar, maar dat gaat zomaar niet, de lichamelijk sensatie die het meebrengt. Dwingt je terug te gaan in je oude rituelen, om het idee te sudderen dat je wat zou missen en het allemaal niet zo perfect loopt als het had kunnen zijn. Perfectie staat in hoog aandeel voor mijn dwang, ik zelf heb een tel dwang. Ik tel mijn zinnen tot het goede gevoel in combinatie met een beeld van hoe ik het graag zou zien. Een uitleg zodat iedereen het kan snappen. Ik ga vanavond uit en sta heel de avond met vrienden, ook had ik graag gedanst wat doe ik? Ik ga het overdenken in een oneingdig ritueel, tot ik het juiste gevoel te pakken heb. Wat als ik iets mis als ik ga dansen? Wat als ik me beter voel als ik ga dansen? Wat als ik gewoon naar huis was gegaan, dan had ik meer geld over. Het overdenken en analyseren van wat je allemaal zou moeten doen, doe je puur om niets te missen en het zo perfect mogelijk uit te denken. Oftewel je bent nog steeds aan het ”dwangen” het is allemaal een illusie van dat het beter gaat. Gedrags therapie geeft je met lotgenoten een zeer goede inkijk op het feit dat je er niet alleen voor staat. Het geeft je ook de inkijk erop dat je bijna zeker weet dat het niet zal weggaan. De therapie zelf is op zichzelf staand van wat ik ervaren heb, heel goed doordacht. Maar naar mening word het verkeerd aangepakt. Er word ingespeeld op het verleggen van je focus naar andere dingen en het feit dat je gedrag in situaties moet worden aangepast. Maar is dit hulpzaam? Nee, voor mij niet, ik ging er meer door dwangen, ik ging er vragen bij stellen of ik het goed uitvoerde, of ik eigenlijk mezelf niet wegstopte door me anders voor te doen. Oftewel waar alles mee begonnen is ging ik weer terug naar. Wat resulteerde meer dwang dan voorheen, het probleem was kristal helder, maar meer verontrustigend dan het ooit was. Het ermee bezig zijn en dingen doen leid af, dus dat zal ik niet aankaarten als iets wat niet helpt. Het helpt immers meer dan hele dagen niets uitvoeren. Maar vergeten we soms niet dat, het feit dat we niets meer doen komt doordat we hiermee te maken hebben. Waar zit de logica in het wederom te proberen, en ervan uit te gaan dat het wel zal werken? In de therapie sessies claimde ze dat het anders aanpakken en de focus weerleggen de ervaring anders zou maken. Voor mij in ieder geval niet, ik ging ervan uit dat het beter ging, en zo voelde het ook. Maar als ik wat minder naslatig nadacht over waar ik mee bezig was, besefte ik me dat het een tik werd om te letten op hoe ik dus zou moeten doen. Ben daarom van mening dat de toenadering van therapie anders zou moeten, er zou meer naar dingen moeten worden gekeken die iemand onzeker maakt.
Iedereen heeft zijn eigen verleden, die zorgt voor hoe we denken. De gevormde trauma’s, slechte en goede ervaringen. Het speelt allemaal mee, het gaat allemaal veel dieper dan waar op eerste oog naar gekeken word. Maar zo kan je bij iedereen zijn persoonlijkheid verklaren en bepalen waarom hij of zij dat allemaal doet. En daar schieten we niks mee op, iedereen is immers anders, en zou moeten accepteren hoe hij of zij is. Maar hoe pakken we het dan aan? Ik ben van mening dat als de angsten beter worden uitgelicht, mensen juist meer laten dwangen het eerder aan bot komt. Zo weet ik na 8 maanden meer dwang dan voorheen, dat ik nooit zo dichtbij mijn probleem heb gestaan als nu. Ik begrijp waarom ik dingen doe, ik begrijp ook waarom het niet weggaat. In het begin lag mijn focus op het wegkrijgen en wegstoppen van het probleem. Constant je best doen de therapie juist uit te voeren en te analyseren wat er mis was. Een klein spelletje, dat ik een kleine 4 maanden met mezelf gespeeld heb. Ik weet nu door het vele falen en denken, door het constant ervaren van dezelfde situatie waardoor ik veel dingen nu werkelijk doet. En dat zou een goed begin zijn voor iedereen voordat ze in therapie gaan dat te ondergaan.
