Het gezicht op Mars is een heuvel op de planeet Mars, gelegen in het Cydonia gebied die vanuit de lucht gefotografeerd en met de juiste belichting precies op een menselijk gezicht lijkt. Toen de foto pas gepubliceerd was zei een nieuwsvoorlezer indertijd ongelukkigerwijs dat dit net een menselijk gezicht leek wat op onze planeet aarde een ware hype veroorzaakte omdat men kortstondig meende eindelijk bewijs te hebben gevonden voor buitenaardse intelligentie. Tevens toonde men toen aan dat er een hele stad in de buurt van dat monumentale gezicht lag
Het gezicht op Mars werd pas door mijzelf ontdekt toen de strijd erom allang gestreden was en de debunkers gewonnen hadden met hun geërodeerde heuvel. Ongetwijfeld blijft er een bescheiden groep mensen over die er het hunne van denkt, maar die zich verder niet belachelijk wilt maken. Alle strijd ten spijt is het een boeiend onderwerp om over na te denken. En uiteraard niet alleen het gezicht maar ook de stad waarvan men meende dat die er om heen lag, een stad met verschillende piramidevormen er in. Het bewijs voor het feit dat het een stad of een serie bouwwerken zou zijn was als volgt: Men toonde dit aan door het verschil te laten zien tussen natuurlijke vormen, vormen hoe dan ook ontstaan door de werking van de natuur; het water; de wind, die men fractal noemt, en kunstmatige vormen, door de computer als non fractal beschreven. En die vormen in de buurt van dat hoofd waren non fractal. Met andere woorden de natuur heeft ze zo niet kunnen maken, dus daar moeten denkende entiteiten bij te pas gekomen zijn
Debunkers winnen discussies meestal omdat scepticisme hoger in het vaandel staan dan blind geloof, maar niet perse omdat zij nu zo’n sluitende bewijsvoering hebben voor hun zaak. Simpel gezegd je maakt meestal een intelligentere indruk als je iets in twijfel trekt dan dat je iets gelooft. Misschien is in twijfel trekken een dominanter gedragstype dan geloven op onze apenrots. Je manifesteert je als een zelfstandig denkend mens die zich niet in het ootje laat nemen. Maar dat zegt verder niet over enige afdoende bewijs. Alleen al het feit dat we niet naar Mars kunnen om er eens een kijkje te nemen met schepjes en emmertjes en zachte kwasten.En de debunkers zijn derhalve ook niet ter plekke geweest zijn om het ding uit te graven, en verder onderzoek te doen naar de o zo geheimzinnige niet-fractale vormen er om heen
Maar dat gezicht dan, áls er al leven op Mars geweest is, dan moet dat toch al een hele tijd verdwenen zijn. En Mars is even oud als onze Aarde. Is het dan wel mogelijk dat er intelligent leven de tijd gehad zou hebben om zich te ontwikkelen, en zich dan ook nog eens aan de gril te buiten zijn gegaan om zoon gezicht en rare stad te bouwen? Eerst dacht ik, er is geen tijd geweest voor intelligent leven om te ontstaan. Maar toen dacht ik, als zij nu eens geen Sauriërs gehad hadden? Ik bedoel maar die Sauriërs die concurreerden alles bij ons weg, de kleine zoogdiertjes konden geen kant op & en al helemaal niet groot of slim worden. Pas na het grootschalig afsterven van de Sauriërs kwamen ze tot iets. Snellere ontwikkeling op Mars door afwezigheid van problematische concurrenten? Dan nog lijkt het krap aan. Als de bliksem ontwikkelen; intelligent worden en superstad & bizar naar de hemel gericht smoelwerk bouwen? Om maar eens wat te zeggen, is het niet gek dat dit gezicht naar de hemel kijkt? Hier op aarde richten wij de beelden meer op onszelf, hooguit slaat men in vertwijfeling de ogen te hemel. Het beeld wordt vergeleken met de Sfinx, maar ook de Sfinx kijkt ons aan. Zou het omgevallen zijn dan? Maar als je het overeind projecteert, wordt het wel akelig hoog. Een snel ontwikkelde superbeschaving op Mars, die slim en gis zijn eigen einde alweer zag naderen, wegens de uitdovende kern en geringe zwaartekracht en die toen als noodkreet een gezicht op de hemel richtte, dat ook nog eens ongebruikelijk groot moest zijn wilde iemand het op een afstand zien? Een wanhoopsactie?
Of er is nooit intelligent leven geweest op Mars, en waren het bezoekende intelligenties van buiten af, die er voor de aardigheid wat beeldhouwden? Of gestrande buitenaardsen die wederom een noodkreet ten hemel zonden; radio kapot, in godsnaam dan maar zoon grote kop gemaakt, die goed van veraf te zien is, want men moet toch wat?
Om kort te gaan, we weten het niet, en mogelijk zullen we het ook nooit weten, en dat is nu juist het aardige van de zaak. Mimi
