Positief denken is eigenlijk een must in deze economische crisis. Ik kan echter alleen constateren dat de leiders op elk gebied falen. Hoe krijg je dat weer omgebogen?
HUISVROUWEN
Iedere huisvrouw weet dat je de trap schoon moet maken van boven naar beneden. Als je onderaan begint dan valt alle stof en rommel van de hogere treden weer naar de treden eronder. Bij bedrijfsleven en overheid moet je ook zo redeneren. Maar de praktijk op dit moment zegt altijd: eerst moet er een hoop personeel uit want de kosten daarvan zijn blijkbaar te hoog. En dan beginnen ze onderaan op de werkvloer.
Als je echter op de meeste bedrijven binnen kijkt, dan blijven de kosten en arbeidsproductiviteit daar doorgaans wel binnen de perken. De kosten liggen altijd te hoog bij administratie, huisvesting (luxe kantoren en dure auto’s) en management. Er wordt zoveel rapportage gevraagd dat iedereen met papier bezig is of registreren via de computer.
ZIEKENHUIS
Loop eens een ziekenhuis binnen en moet maar eens een tijdje wachten. Dan zie je continu mensen rondwandelen met een partij papier. Waar is dat voor nodig? Dat moet beter kunnen. Dat ligt niet aan de verpleegster of aan de chirurg maar aan de organisatie, de bureaucratie hiervan.
Zo ook met een politie agent. Als die i.p.v. daders vinden een partij papierwerk moet invullen of al dan niet op de computer iets vastleggen, dan is hij geen boeven aan het vangen maar secretaresse aan het spelen. Dan is het resultaat dat er maar een paar misdaadgevallen opgelost kunnen worden. Dat ligt niet aan de agent maar aan de hoe de organisatie is opgebouwd.
Nog makkelijker geld verdienen is verkeerboetes incasseren. Maar al met al krijgt dan de misdaad te weinig capaciteit om opgelost te worden.
ZORGCENTRUM
Mijn schoonmoeder was 92 en zat in en verzorgings tehuis. Ik kom iedere week een kopje koffie drinken en er komt een hulp binnen voor haar medicijnen. Het meisje was nerveus. Ik vroeg wat er was. Ze had met haar collega’s via het nieuwe management doorgekregen dat ze per ”client” in minuten moest opnemen waar ze voor nodig was. Resultaat was dat mijn schoonmoeder en andere ouderen slechts konden wachten op bezoek van kinderen en kleinkinderen en vrijwel geen contact meer had met verzorgers.
Die mochten geen tijd meer ”verspillen”. Een hoop onvrede bij die oudjes.
Een paar weken later kwam ik er, en toen zat er een struise vrouw van in de 50 en die zat te lachen met mijn schoonmoeder. Na enige tijd gezellig gezeten te hebben vroeg ik haar hoe het zat met die minuten die voor een ”client” bestemd waren. De vrouw zei: ik werk nu 34 jaar voor bejaarden. Al die mensen hebben aandacht nodig en zijn blij als we even met ze praten. Het managent kan zeggen wat ze wil, ik heb de ervaring met die ouderen en weet hoe met ze om te gaan. Als het management mij wil verplichten om op de klok te kijken dan stop ik er vandaag nog mee of ze gooien me maar op straat. Ik heb gekozen voor zorg, en die zal ik geven en goed ook.
Fantastisch dit te horen. Haar salaris interesseerde haar minder als het werk. Als die manager dus niet aangenomen was, dan had dit tehuis die kosten al kunnen toerekenen aan de minuten voor zorg. Ook hadden er dan geen gestresste verzorgers rond gelopen, maar gemotiveerde mensen. De zorg problemen liggen dus niet aan de verzorgers of de kosten daarvan, maar aan de organisatie, het management.
GEMEENTE
Een overbuurman had na 40 jaar werken bij dezelfde baas zijn baan verloren. We raakten aan de praat. Hij was helemaal gefrustreerd over zijn behandeling bij de sociale dienst. We kwamen tot de conclusie dat hij voordat zijn uitkering geregeld was, er contact geweest was met 7 mensen. Iedere keer moest hij zijn verhaal doen, en voor dit was er papier nodig en voor dat weer andere papieren enz. Zijn hele hebben en houwen werd bekeken. De man had er meer als 40 jaar opzitten zonder een keer gebruik te hebben gemaakt van welke uitkering dan ook. We keken in zijn papier massa. Onze conclusie was dat van die 7 mensen er 5 niet wisten waar ze mee bezig waren, en 2 hadden het bij het rechte eind. Simpel gezegd kun je dus zeggen dat er 5 overbodige werkplekken zijn op de gemeente. Maar door de bureaucratie van het management bij de gemeente blijft dit bestaan: zij moeten uiteindelijk wat te managen hebben.
BEDRIJFSLEVEN
Zo heb ik 25 jaar in de export gewerkt. Wat je ziet bij de grotere ondernemingen is dat al die jongens die ze naar het buitenland sturen bezig zijn met een ”netwerk” opbouwen. Ik heb de managers gezien, druk doende op ambassade feestjes, relatie aanknopen andere Nederlanders, maar niet in staat om zelf een metro kaartje te kopen. Wel prachtige verhalen en met de laptop verslagen opsturen, maar niet weten hoe de lokale mens leeft. Allen informatief bijgesproken door hetzij de KvK of EZ. Maar niet zelf de winkel ingaan of het openbaar vervoer in. Nee, gewoon ”werken” vanuit een lux hotel.
Wat ze daar verspillen wil je niet weten. Maar zich eens verdiepen in wat die lokale ondernemers voor dagelijkse problemen tegen komen, dat doen ze niet. Ik heb export managers meegemaakt die 8 maanden in Australie in een hotel aan Bondi beach zaten en zonder resultaat vertrokken. Zo ook in Moskou van een grote Nederlandse keten, waren er exportmanagers die 1 jaar daar werkten en tot geen resultaat kwamen. Wel had dit grote bedrijf een exportsubsidie van 850.000 € voor ”marktonderzoek” gekregen.
Ik heb nog nooit 1 cent aan exportsubsidie gekregen noch nodig gehad. Hetgeen niet wil zeggen dat export subsidie allemaal verspilling is maar wel dat dit veelal terecht komt bij de verkeerde partijen. De overheid heeft dus de verkeerde mensen op de verkeerde plaats, die het geld ook besteden aan de verkeerde bedrijven. Verspilling dus.
VERGADERCULTUUR
Zo ging ik bewust vaak onvoorbereid en zonder afspraak naar bepaalde relaties en gemeenten. Je moet dan wel eens wachten. Maar in die wachttijd probeerde ik altijd de bedrijven of overheidsinstellingen te zien zoals ze werkelijk waren. Dan zie je hoeveel er af vergaderd wordt en hoe er al dan niet efficient gewerkt wordt. Vergaderingen die werkelijk nergens over gaan. En als ze afgelopen zijn dan verdwijnt de ene manager na de andere met een dure leaseauto naar een ander deel van het land.
Wij deden onze vergaderingen eens per maand en in de avond. Omdat bij de selectie van ons personeel wij de komaf van mensen zeer belangrijk vonden, hadden wij dus meestal jonge mensen van boeren afkomst of middenstand. Die hebben nooit leren werken met de klok. Hun ouders waren hun voorbeeld. Die sporten in het weekend en hoefden niet zonodig iedere dag te trainen voor een duurloop of fietstocht samen met het ”netwerk”. Heb je iemand wiens vader bij de gemeente werkt, dan staat die al vaak om 16.15 uur te trappelen om zijn ”vrije tijd nuttig” te besteden. Als je een verantwoordelijke baan hebt, dan ben je er het eerst en vertrek je het laatst.
Ik denk dat al die met pretpakket afgestudeerden te veel bezig zijn met hun eigen carriere en uiterlijk vertoon.
TOCH POSITIEF BLIJVEN
Vaak is het zo dat in moeilijke tijden er toch dingen MOETEN veranderen. Mijn hoop is daarop gevestigd. Vroeger dachten we dat de bankman iets wist over zijn werk. We weten nu allemaal wel beter. De snelle jongens in de financiele wereld zijn inmiddels voor een deel werkeloos.
Laat dat nu ook nog maar gebeuren bij de overheid en de externe adviesbureaus. Laat er weer gekeken worden naar wat eens mens kan en wil en wat zijn motivatie is en niet naar een diplomaatje meer of minder.
Als we allemaal geleerd hebben van die geweldige Jort Kelder figuurtjes die de snelle jongens zo ophemelen, dan komen we weer met beide benen op de grond. Dan laat die mannen die zo graag voor de show en uitstraling gaan maar emigreren naar Amerika. Wij hebben de doeners nodig. De aanpakkers die niet in Armani pak en zonder Rolex rondlopen, maar wel weten wat ze doen. Hun voorbeeld zal de werkmensen motiveren. En ze krijgen weer vertrouwen in hun baas. Eerst een stap terug doen, een pas op de plaats maken, en dan volle kracht vooruit. Managers moeten leren luisteren naar de werkvloer en niet meer denken aan de hun aangeleerde theorie.
fredira 19 mei 2012
