Vrijwilligerswerk in Ghana. In mijn vorige artikel heb je kunnen lezen hoe ik als een onervaren reiziger alles moest voorbereiden. Ik dit artikel lees je mijn ervaringen van mijn vrijwillige bezoek en baantje in Ghana. Momenten waarbij ik dacht.. ‘Waarom wilde ik dit zo graag?’. En ondanks alles toch ontzettend genoot van de tijd.
Mijn gastgezin is er 1 zoals je kent van de typische plaatjes van Afrika. Een hutje in the middle of nowhere. Geen stromend water, geen gas, geen elektriciteit. Mijn eerste gedachte was: hoe zorg ik dat mijn mobieltje opgeladen blijft? En waar moet ik plassen… en nog erger… de GROTE boodschap?
De ‘badkamer’ was een ronde kei met een laag muurtje er om heen, waar je, als je licht gebogen kon blijven balanceren, net niet gezien werd. Een emmer water werd op het vuur gezet en dat is dan je douche. Vooruit, een bakje om wat water te scheppen en het over je hoofd laten stromen. Dát is dan je douche. Het blijft een vreemd idee om op een plek te wassen waar je ook moet plassen…
Een gastvader met 1 vrouw (een unicum in Afrika, waar je er toch zeker 4 mag hebben) en een heel stel kinderen. Ja er wordt hier flink geproduceerd! Mijn gastgezin had mij welkom geheten en ik kreeg mijn eigen privé hutje. Mét een bed, dat was een luxe! En oja, mijn eigen naam, die konden ze toch echt niet uitspreken. Mahiti, zo heet ik voortaan!
Mijn eerste nacht onder invloed van malariapillen. Ik kan je vertellen, ik zag heel wat geiten rondom mijn bed lopen, vogels in mijn klamboe en giraffen langs het hutje komen. Hoewel het overdag een graad of 40 is, koelt het ’s nachts maarliefst af tot 35 graden. De hallucinaties bij malariatabletten zijn dan in topvorm! Liters water dronk ik weg en slapen, dat deed ik niet. Verstrengeld in mijn klamboe op zoek naar een koel plekje in mijn bed kwam ik de uren door. En zo rond een uur of 6 werd het vuurtje naast mijn hutje alweer opgestookt voor mijn komend ontbijtje.
Het eerste ontbijt was zo smerig, maar ik had het netjes op. Een mengsel van maismeel, aardappelmeel, op smaak gebracht met peper en zout. Hoe verzin je zoiets. Kennelijk sprak mijn gezicht boekdelen, want de rest van mijn verblijf heb ik dat nooit meer gekregen. Daarna kreeg ik een stukje brood met suiker. Je wil niet weten hoe gelukkig je met zoiets simpels kan zijn. Ook het avondeten was iedere avond weer een uitdaging. “You sit, you eat” werd er tegen 5 uur geroepen. Handen netjes wassen en eten met rechts! Let op: links is onrein.
Het verkeer in het noorden van Ghana, Tamale, is iets wat je beter niet aan je levensverzekering kan vertellen als je die kant op gaat. Op een 2-baans weg, rijden ze rustige met 6 auto’s naast elkaar. Toeterend, schreeuwend, gebarend, op weg naar hun eindpunt. Of een auto nog 4 intacte wielen heeft is soms de vraag en een taxi zonder achterbank is geen uitzondering. Maar het wordt geaccepteerd, dus zal ik dat ook maar moeten. Dus daar gaan we dan, richting mijn vrijwilligerswerk.
Op tijd zijn. Dat is wel het minste wat je kan doen op je eerste werkdag. Dus ik meld mij ruim voor 8 uur. Samen met een tiental patiënten, wachtend op een bankje in het rode zand van Afrika.. En dat werd 8:10.. 8:20.. uiteindelijk half 9 dook er een medewerker op. Afspraken en op tijd zijn, niet een van de sterkste punten van Afrika. GMT staat hier ook voor “Ghanaian Maybe Time” Maar mijn werk kon beginnen, als verpleegkundige aan de slag in een eerstehulp kliniek in 1 van de armste wijken van Tamale!
Lees de rest van mijn artikelen over alle crazy ervaringen van mijn reis!
