Goed, misschien heb ik makkelijk praten. Ik ben er over veertig jaar pas aan toe. Maar de nieuwe AOW-regeling vind ik eigenlijk zo erg nog niet.
Tuurlijk zou ik zo vroeg mogelijk van mijn ‘vrijheid’ willen genieten, net zoals iedere Nederlander dat wel zou willen – terwijl er overigens genoeg work-a-holics zijn die er niet aan moeten denken om te stoppen met werken – . Maar het verhogen van de AOW-leeftijd van 65 jaar naar 67 jaar, lijkt mij niet meer dan logisch en zelfs onontkoombaar. Het AOW-probleem is niet veel anders dan een luxeprobleem.
Elke vier jaar kiezen wij, Nederlanders, voor een verzorgingsstaat. Misschien omdat we uit niks anders kunnen kiezen, maar ik denk toch vooral omdat mensen er nou eenmaal van houden om verzorgd te worden. We vinden het allemaal raar dat sociale voorzieningen in Amerika zo slecht geregeld zijn. ,,Haha, dat gekke land aan de andere kant van de wereld. Ze willen baasje spelen, terwijl ze hun eigen zaakjes niet eens kunnen regelen.’’
Het bevalt ons wel dat we in Nederland ons weinig zorgen hoeven te maken als we ziek zijn, dat als we geen werk hebben we niet van honger hoeven te sterven of, als we te oud zijn om te werken niet onze kinderen hoeven te laten opdraaien te draaien voor onze basisbehoeften. We houden zo’n verzorgingsstaat het liefst in stand.
Des te meer vind ik het raar dat veel Nederlanders niet hun best willen doen voor het behoud van hun eigen verzorgingsstaat. Grootste reden dat de AOW-leeftijd omhoog is geschroefd is de vergrijzing. Nederland kan niet het grote aantal ouderen onderhouden dat niet meer zelf kan werken. We zijn eigenlijk zelf verantwoordelijk voor het AOW-probleem, we hadden er zo’n 65 jaar geleden er maar niet zo op los moeten….nou, je weet wel.
Uiteraard is dat allemaal achteraf gezeur en zou je kunnen zeggen. ,,Wij zagen dit vroeger ook niet aankomen.’’
