blog placeholder

Vele herkennen dit stuk dan wel, opgroeien zonder je vader voor degene die dit hebben begrijpen dit stuk wel en mischien heb je er wat aan.

Zo vanzelfsprekend, een vader.
Een echte vader die zijn dochter bij staat, die er altijd voor haar is en nooit niet zonder haar verder gaat.
Een persoon die laat zien hoe alles moet, hoe je van iemand moet houden en vooral hoe je van jezelf moet houden.
Een persoon die me aan het lachen maakt als ik alleen kan huilen. Een persoon die me een warm thuis geeft om in te schuilen.
En nu de persoon die zo van mij vervreemd is, Ik ken je wel, maar ik weet niet wie je bent.
Ik zit naast je, mijlenver van jou vandaan.
Je bent niet zoveel anders als andere vaders, maar toch kun je niet zo van mij houden, als dat andere vaders van hun dochters houden
Je denkt Wat heb ik fout gedaan? Waarom lijk ik toch niet voor jou te bestaan? Ik verlies het vertrouwen in de liefde, Ik verlies het vertrouwen in houden van. Want als jij niet eens van mij kunt houden, wie kan dat wel dan? Als ik met een jongen ben lijkt er altijd wat te missen. Ik dacht dat het aan hen lag, maar hoe heb ik me zo kunnen vergissen? Het is jij papa, jij bent hetgeen wat ik mis.
Het puzzelstukje in mijn hart dat verloren is gegaan.
Het stukje dat ik nodig heb om echt voor een liefde te gaan. Ik zit altijd op de reserve, ik hou me altijd in.
Vaak is de liefde al over voordat ik goed en wel begin. Ik kan het geen kans geven, want die heb ik ook nooit van jou gehad.
De liefde en steun waar ik zo naar verlang,
Die zal ik waarschijnlijk nooit krijgen.
Mijn hart krimpt samen ik voel de tranen achter mijn ogen.
Mijn verdriet maakt plaats voor woede, Met tranen in mijn ogen zeg ik dat het misschien beter is om weg te blijven Jij gaf me het leven, jij leerde me lopen. Ik loop weg, stap voor stap, je zou naast me moeten zijn mij moeten helpen. elke pas in het leven te maken. Maar je blijft achter en ziet langzaam hoe ik verdwijn.