Hoe kunnen we elkaar liefhebben, wanneer we bang zijn om onszelf te geven? Bang om anderen te kwetsen, bang om onze stem te laten horen.
Bang..
Hoe kunnen we werkelijk zijn wie we zijn? Hoe kunnen we de liefde een plek geven in ons leven?
Leven in angst of leven in liefde?
Ik voel me best wel een beetje verward, wat de liefde al niet met je kan doen. Liefde is een woord met een machtig grote betekenis. De liefde is dat wat ons bindt, het is datgene waar je gelukkig van wordt. Ik weet zeker dat er niets anders te bedenken is waar je gelukkiger van wordt. Alle andere wegen dan de liefde lopen dood. Maar waarom lukt het dan toch niet in deze wereld? Wat is het dat mensen stopt liefde te geven aan elkaar. In onze wereld zijn zeer extreem welvarende landen, en juist in deze landen is de liefde aan het dood bloeden. Het is echt heel treurig, heel grauw. Zelfs huwelijken die ooit zo mooi leken eindigen. De liefde voor God is al helemaal ver te zoeken! Wat is het dat de liefde stopt? Wat is het dat de liefde dwarsboomt? De liefde is zo sterk, hoe kan het dat veel mensen de ware liefde zijn verloren?
Angst. Je kent het vast wel. Ik noem even mijn grote angst: spinnen! Ik ben als ‘de dood’ voor vogelspinnen. Bij het typen van het woord alleen al krijg ik de rillingen! Maar er is nog een vele diepere angst, bijvoorbeeld de angst om te falen. Ik weet zeker dat in onze samenleving bijna iedereen daaronder lijdt. Gelukkig niet iedereen. Faalangst is de angst om iets fout te doen, voor anderen. Maar eigenlijk is faalangst niet te wijden aan dat anderen vervelend naar jou toe zouden zijn. Faalangst is de angst voor confrontatie met jezelf. Want wees eerlijk, ieder mens is toch hetzelfde? Ik las pas een spreuk: vanaf de maan gezien zijn we allemaal even groot. En zo is het ook, er is niemand die iets over jou te zeggen heeft. Maar moeten we dan allemaal denken dat we ons niets van anderen moeten aantrekken? Zo simpel is het niet. Want daar waar angst ophoudt komt liefde weer tevoorschijn.
Lastig om uit te leggen dit, maar wat ik eigenlijk wil zeggen is het volgende. Als je alles wat je doet uit liefde doet voor anderen en daarmee ook voor God vind je het ware geluk. Klinkt wel heel vaag hè? Toch is het zo, dit is dé manier om gelukkig te zijn! Je hebt vast wel eens meegemaakt dat je iets zomaar voor een ander hebt gedaan, zonder dat diegene daarom vroeg. Na die handeling was je zeker trots op jezelf dat je dat zomaar voor diegene had gedaan. En alle recht heb je! Wees maar trots op jezelf! Want dat is niet makkelijk, zomaar wat voor een ander doen. Eigenlijk breng je dan een offer. Ja, een offer! Een offer hoeft dus helemaal geen geslacht kalf te zijn! Wat je dus eigenlijk doet is dat je een stukje van jezelf aan een ander geeft, zonder daar iets voor terug te verlangen. Valt best mee hè, zo’n offer brengen! Iedereen doet dat wel eens. Maar nu moet ik toch even streng zijn: wel eens, dat is niet genoeg!
Waarom ben jij hier op aarde gekomen? Om voor jezelf een leuk leventje te hebben? Zo lang JIJ het maar fijn hebt, dan is het goed. Toch? Of niet?
Anderen helpen, dat is je levensdoel. Maar wat schiet je er mee op? Je wordt er toch niet rijk van! Nou, eigenlijk wel dus. Rijk in de rijkste zin van het woord. Elke keer dat mooie gevoel van dankbaarheid. Elke keer dat offer brengen. Elke keer die trots. Is dat niet genoeg?!
Het offer, van brandende liefde voor je naaste..
