Het is begin november 2008. Ik kom thuis en het eerste wat mij opvalt is dat mijn opa,oma en beide zusjes op de bank zitten zonder de tv,radio of iets anders aan. Dit komt zelden voor bij ons thuis en ik ga er dan ook automatisch bij zitten. Ik weet niet waarom, maar ik wordt opeens heel zenuwachtig. Ik heb het gevoel dat er elk moment wat kan gebeuren iets heel spannends, leuk of niet dat weet ik nog nog niet. Het is nu ongeveer één half uur geleden dat ik thuis kwam en nog steeds zitten we met ze allen zwijgend op de bank. Mijn moeder komt binnen en ik weet dat dit het was waar we op zaten te wachten. Mijn opa en oma kijken haar aan met een vreselijke blik in hun ogen. Een blik die ik eigenlijk niet eerder heb gezien en ik kan dan dus ook niet goed thuisbrengen wat er aan de hand is. Mijn moeder loopt verder de kamer in en ruimt haar tas en jas op. Ze gaat bij ons zitten en zegt:”ik heb een vervelende mededeling”. Ik kijk naar iedereen in de kamer en probeer er achter te komen wat er aan de hand is. Het moet iets met papa zijn want die ligt nu al drie weken in het ziekenhuis. De dokters weten nog steeds niet wat er nou met hem aan de hand is. Ik zie aan mijn moeder dat ze het erg moeilijk heeft en dat het haar moeite kost om het te vertellen, maar dan uiteindelijk zegt ze het:”Ik kom net bij de dokter van papa vandaan en papa komt voorlopig niet thuis. Mijn zusje kijkt haar aan en vraagt alsof er niks aan de hand is:”Waarom dan niet mama?”. Nou zegt ze:”Papa heeft kanker en ze gaan nu kijken wat ze er aan kunnen doen”.
Vanaf dat moment stortte onze wereld even in. Mijn jongste zusje snapte er niets van en ik en mijn andere zusje staarde alleen maar voor ons uit. We wisten allemaal even niet wat we moesten zeggen. Één ding wisten we wel en dat was dat we een hele zware tijd tegemoet gingen. Het afgelopen anderhalf jaar hebben we alles gedaan om te zorgen dat mijn vader het goed had en dat hij beter zou worden. We vergaten soms alleen iets en dat was dat we ook voor onszelf moesten zorgen. Mijn middelste zusje werd steeds vaker ziek en die kwam ook steeds vaker “ziek” van school, maar na een tijdje had mijn moeder het door dat mijn zusje het gewoon heel moeilijk had met de ziekte van mijn vader. Ze kon het niet goed verwerken, maar goed hoe moet je zoiets ook verwerken? Vooral als je pas een kind bent. Hoe verwerk je dan dat je vader ernstig ziek is en dat hij er misschien over een paar jaar niet meer bij is?
Mijn middelste zusje was echter niet de enige die na een tijdje de symptomen van het gevecht begon te laten zien. Mijn kleinste zusje begon na een tijdje heel koppig te worden en als iemand wat deed waar zij het niet mee eens was dan begon ze te springen, stappen en/of te schreeuwen. Op een gegeven moment zij ze dan ook:”Ik heb pijn, pijn in me hart, omdat mijn papa zo ziek is”. Ze is nog heel jong, maar dat was dan toch echt wel de manier om het te verwoorden waarom ze zich zo gedroeg.
Na anderhalf jaar is mijn vader eindelijk beter verklaard en zou je denken dat de rust nu helemaal is teruggekeerd in ons huis, maar dat is juist het tegenovergestelde. Mijn moeder is nu helemaal op en neemt twee maanden onbetaald verlof om bij te komen van alle stress van de afgelopen tijd en ik, ik probeer het nu te verwerken wat er is gebeurd en ik probeer nu verder te gaan zonder de angst dat het misschien weer gebeurt. Misschien gebeurt het ook wel weer, maar als je daar altijd maar aan gaat denken dan wordt je helemaal gek.
