Ik ben iemand die hier zelf ervaringen mee heeft. Ik kom uit een gezin waarin ik de oudste ben. Mijn ouders en broertje hebben alle 3 zelfmoord gepleegd, dus ervaring uit 1ste hand!
Stel jezelf maar de mooiste droom voor die uit zou kunnen komen, en ga op in dat zaligmakend gevoel…Dat is hoe ik het kan uitleggen qua herinneringen aan mijn ouders en broertje…De droom die je net voor je had, wordt als een luchtbel doorgeprikt met een vlijm scherpe naald; Dit weerspiegelt elke dag in mijn leven dat ik doorbreng zonder mijn ouders en broertje.
Ik ben een 25 jarige huismoeder van ondertussen 4 kindjes, allen onder de 5. Mijn leven is zo turbulent geweest met kindertehuizen en internaten, alsmede mijn leven op dit moment.
Mijn vader heeft toen ik net 13 was, zelfmoord gepleegd, en ik dacht dat mijn wereld niet nog meer kon instorten….Met alle pijn en moeite die het me heeft gekost, krabbelde ik toch weer terug in het leven zoals ik dat behoorde door te zetten. De opmerkingen van mensen dat ik me zo sterk hield en zo sterk was, deden me meer pijn, dan dat ze me geruststelden… Voor mijn vader overleed, stond ik voor de moeilijke keuze om het contact te verbreken, een kleine 6 maanden daarvoor. Nooit wetende dat dat meteen de laatste keer was dat ik hem ooit zou zien…
Jaren daarna, kreeg ik een hernieuwd contact met mijn moeder, en daardoor ook met mijn broertje. Een paar weken na het hernieuwde contact, kwam ik erachter dat ik zweanger was. Samen met mijn moeder keek ik naar de bevalling uit, en we maakten al plannen over wat we allemaal zouden gaan doen met zijn 3en. Helaas besloot mijn moeder op 1 januari 2006 ook te kiezen voor de meest makkelijke weg, en pleegde ook zij zelfmoord; 3 Weken daarna beviel ik van mijn 1ste kindje, zonder vader die me feliciteerde, en ook recent verlaten door mijn moeder….
Zelfs dat bracht me niet van mijn stuk en al helemaal niet van mijn levensweg af! Het contact tussen mijn broertje en mij groeide uit tot iets wat ik niet eens meer durfde te hopen. Er waren zelfs plannen dat hij bij mijn gezin zou komen inwonen, om een compleet nieuwe start te kunnen maken. Zoals al eerder aangehaald, heb ik ervaring met dit onderwerp door 3 gebeurtenissen, dus ligt het voor de hand wat er volgde;
Mijn broertje was hier een weekend geweest en ging naar huis. Achteraf had ik bepaalde dingen kunnen of moeten zien denk ik, maar je staat er niet bij stil; Stille wateren hebben diepe gronden. De volgende middag hoorde ik van de politie dat ook mijn broertje zelfmoord had gepleegd.
Hiermee was ik als enigste over, met nu 4 kindjes en zonder mijn ouders of zonder broertje. De schuld voor alles nemen doe ik niet meer, maar zelfs dat heeft me 10 jaar gekost! Ik weet wel iets wat een ieder zou kunnen helpen, om een klein begin te maken met een rouwproces;
Neem voor jezelf een aantal dagen dat je je helemaal suf en duf mag huilen, boos mag zijn, jezelf mag opsluiten….Leef ook echt uit naar die tijden, want die kunnen je er juist doorheen trekken! Alle overige dagen mag je natuurlijk pijn en verdriet hebben, of aan iemand denken, maar dat kun je dan op een hele andere manier doen, zonder alle emoties toe te laten. Op deze manier kun je zelf je emoties leren doseren, en zul je merken dat de grote en open wonden, eindelijk littekenweefsel krijgen.
De pijn verdwijnt nooit, maar je leven doe je maar 1 keer, en je krijgt de tijd nooit meer terug. Voor jezelf kun je dus het beste proberen wat ik al als tip aangaf. Ik hoop dat je er wat aan hebt gehad, ik wel door het te vertellen….
