Onlangs gaven Gebi Rodenburg en ik een workshop bij het Huis van de Wereld in Tilburg. Daar was het vrijwilligersdag voor de mensen die bij het MST werken, een soort van baanlozencentrum met een open inloop en allerlei cursussen die worden georganiseerd voor mensen met een uitkering. Het thema die dag was aan de hand van een tekst van Leonard Cohen; …there’s a crack in everything, that’s how the light gets in.
Deze zin is een van de basisprincipes van WerkWaardig, mijn eigen onderneming die mensen begeleidt op zoek naar werk dat werkelijk bij hen past. Ik begon dan ook met het voorlezen van een tekst van Anselm Grün, die in feite hetzelfde betekent.
De omvorming van mijn wonden tot parels betekent voor mij op de eerste plaats dat ik mijn wonden als iets kostbaars beschouw. Daar waar ik gewond ben, ben ik ook gevoelig voor mijn medemensen. Ik begrijp ze beter. En waar ik gewond ben, raak ik mijn eigen hart, mijn eigenlijke wezen. Ik geef de illusie op dat ik volkomen gezond en sterk en volmaakt ben. Ik realiseer me mijn gebrokenheid. Dat houdt me vitaal en maakt me menselijker, barmhartiger en milder. Daar waar ik gewond ben, ligt ook mijn schat. Daar kom ik in aanraking met mijn eigenlijke zelf en met mijn roeping. Daar ontdek ik mijn capaciteiten. Alleen de gewonde dokter is in staat te genezen. Dat wisten de Grieken al.
Het is het ongelooflijke principe dat juist in de breuk, de crisis, daar waar het pijn doet en je pijn is aangedaan, dat daar je schat ligt. Jouw talent en dat wat je vanuit jouw liefde te bieden hebt. Met andere woorden, wil je op het spoor van je talent komen, dan zul je moeten durven kijken naar waar je gewond bent, dat deel waar je worstelt. Daar zit je deskundigheid. Onze Tilburgse vertaling als titel voor de workshop; van hebbe een crack naar benne een crack. Het is de dubbele betekenis van het woord crack, dat in België bijvoorbeeld vaak wordt gebruikt voor iemand die uitblinkt in een bepaalde tak van sport.
Onze workshop ging over dat de barst in je persoonlijkheid het licht doet schijnen op je essentie, op wie je werkelijk bent. Dus ook op je verlangen en op je droom; op hoe jouw leven eruit zou zien als jij het helemaal mocht zeggen. Het ideale beeld van jouw leven. Eerst maakten we een verlang-lijstje van alles dat je aan het leven zou willen vragen, verlangen etc. Dan vanuit dat lijstje gingen we aan de slag met een collage van ieders ideale beeld, wensdroom. Daarna vertelde ieder wat hij had gemaakt. Dit leverde werkelijk prachtige, unieke verhalen op. Waarbij zo zichtbaar werd dat ieder op zijn eigen manier worstelt met het leven, maar juist vanuit die worsteling, die crack, iets prachtigs heeft de bieden vanuit het hart. De volmaakte onvolmaaktheid. Dat zit in dat principe. Onder de deelnemers was een jonge man van 31, zo prachtig dienstbaar. Een vrouw van middelbare leeftijd uit Suriname met de pijn dat ze niet dichtbij haar kinderen was. Een oude zuster van 78, die zo duidelijk maakte in haar collage en haar verhaal dat hoe ouder je wordt je het steeds minder nodig hebt om jouw droom neer te zetten in de materie, maar dat je deze droom wordt. Alle kwaliteiten die in je droom aanwezig zijn, ben je dan. Deze vrouw had een plaatje uitgeknipt van iemand die met zonsondergang in een grote zee lag. Ze had zelf in Brazilië gewerkt en had bij Rio de Janeiro ook zo in de zee gelegen. Ze had er de woorden bijgeplakt; oneindigheid en ontspannen. Precies wat ze uitstraalde. Ze was haar droom geworden.
