Ik zal toch niet de enige zijn die zich dagelijks afvraagt wat er die avond gegeten moet worden? Die de altijd moeilijke afweging moet maken tussen wat Pietje niet lust en Klaasje minder goed eet? Die van zichzelf vind dat ze creatief moet zijn, niet iedere week dezelfde dingen op tafel kan zetten?
Een dagelijks terugkerend probleem, een groot dilemma, kies je voor lekker of gezond? Kies je voor makkelijk en snel of moeilijk en ….tsja vul maar in.
En dan zijn er die heerlijke websites vol recepten, hyves gadgets met dagelijkse suggesties.
“Lekker makkelijk, kwartelduifjes in bosbessensaus (maar dan wel vers) “
Of die widgets die zogenaamd goedkope recepten heeft.
“Knakworstjes gewokt met bijna afgekeurde broccoli in pindakaas saus”
Nee dat lijkt me heeeeeeeeerlijk.
Het feit blijft dat je als hardwerkende, wel of niet buitenshuis, moeder je kroost dagelijks een gevarieerd, gezond en smakelijk menu voor wilt zetten. Je droomt van blijde kinder gezichtjes die al watertandend vol smart aan tafel zitten te wachten, die ooooh en aaaah roepen terwijl jij de schalen vol dampend lekkers neerzet op tafel. Natuurlijk is alles biologisch en supervers, je zou niet anders durven!
Om vier uur sta je vrolijk in de keuken, snijdt alle ingredienten (ja wederom verse) , wast alle groente en gniffelt al bij de gedachte van het gesmikkel aan tafel.
KLAP! Goed nu je weer op aarde bent gekomen zullen we het even hebben over de realiteit.
Rond een uur of vijf begint er ergens achter in je brein iets te borrelen. Je hebt nog niet gelijk door wat het is wat je onderbewustzijn je duidelijk probeerd te maken maar toch nog redelijk snel kom je tot je positieve en denkt shoot wat moeten we in hemelsnaam eten vanavond? In paniek ren je op de voorraadkast af, rukt hem open en je ogen gaan alle potjes en blikjes af. Even probeer je nog creatief te denken maar al gauw gooi je dat idee overboord aangezien je weet dat wat je ook op tafel zet, het toch nooit lekker gevonden wordt. En dan nog vlees….oooh niets ontdooit, ach spekjes of een eitje is toch ook goed?
Je warmt het allemaal niet op in de magnetron natuurlijk, nee je doet alles in een pan. (heel belangrijk want wat er ook gebeurd, het moet eruit zien alsof je al 2 uur in de keuken hebt gestaan)
Partner komt thuis en met groot theatraal gebaar zet je alle pannen (schalen? Heb ik die dan?) op tafel. De eerste vragen komen los ; Wat is dat groene spul? Wat voor vlees is dat? (standaard antwoord: kip) Moet ik alles opeten?
Zelf heb je al helemaal geen trek meer, de chemische luchten van opgewarmd blikvoer, het gezeur van de kinderen en je partner die alles wel keurig opeet (maar zijn / haar blik spreekt boekdelen) omdat hij / zij anders voortaan kan fluiten naar avondeten hebben je eetlust totaal ontnomen.
Maar dat geeft niet, want straks, als alle kinders op bed liggen, ga je klagen over honger , menstruatie en zielig kijken. Dan haalt hij / zij die heerlijke hamburger en patatje pindasaus. En dan eet jij lekker vet en denkt niet aan wat je morgen weer op tafel zet. Oeps, moet gaan, iemand is terug van de snackbar.
