Iemand in je omgeving heeft het vreselijk moeilijk, je zou diegene zo graag willen opbeuren. Maar wat moet je nou toch zeggen?
Waarschijnlijk is deze vraag voor iedereen wel herkenbaar. Dit artikel gaat uitgebreid op deze vraag in en helpt écht te helpen.
Op straat zie je je buurvrouw aan komen lopen, net doen of je haar niet ziet gaat niet meer, daarvoor is ze al te dichtbij.
Je weet het, je moet wat zeggen na wat er is gebeurd. Drie weken geleden is haar man overleden en natuurlijk, je hebt wel een kaartje gestuurt maar nu je haar tegenkomt kan je dat erge ook niet negeren.
“Dag buurvrouw (” Wat ziet ze er slecht uit!”), hoe gaat het nu met u?”
“Ach, naar de omstandigheden gaat het wel hoor.”
Blij dat de buurvrouw de situatie goed lijkt op te pakken maak je een praatje over “koetjes en kalfjes” om vervolgens opgelucht verder te lopen.
En de buurvrouw?
Met een eenzaam gevoel opent ze de deur van haar huisje om vervolgens in een stil huis binnen te komen. “Hoe gaat het nu?” Peinst ze na.
Wat moet je daar nu op antwoorden? ” Goed hoor “, nee, dat krijg je toch niet over je lippen?
” Ik voel me vreselijk verscheurd, ik weet niet hoe ik de dag moet door komen.” Dat klinkt zo hopeloos zielig, daar zit toch niemand op te wachten?
Vervolgens zet de buurvrouw voor haarzelf een bakkie koffie, eenzamer en meer onbegrepen dan voor haar wandeling.
De meesten van ons kennen deze situatie wel, of van de ene of van de andere kant. Blijkbaar vinden wij het moeilijk om met verdriet om te gaan. Bijvoorbeeld omdat we het zo zielig vinden voor die ander, we willen dat hij/zij zich weer wat blijer zal voelen. Wat kan het dan een machteloos gevoel geven wanneer we niets aan de situatie kunnen veranderen.
Helaas zijn onze motieven niet altijd goed bedoeld. Vaak zijn we uit egoïsme oplossing gericht. Verschillende oplossingen worden vaak onnadenkend gegeven zoals: ” Joh, ik zie dat je het niet makkelijk hebt, misschien is het goed om eens met een psycholoog of pastoraal medewerker te gaan praten. Die kan je helpen met de verwerking.”
Of: “Zoek eens wat afleiding, een weekje weg misschien, of vrijwilligerswerk, dan kom je ook nog tussen de mensen.”
En deze dan: “Tja, het valt zeker niet mee, maar je hebt toch ook de kinderen nog? Je moet daar nog dankbaar voor zijn, er zijn er veel die écht alleen zijn.”
Dan zijn deze reacties nog mild, want in een sterfgeval kunnen we ons allemaal nog wel inleven. Maar pijnlijker wordt het in de situatie van bijv. een scheiding.
Dan hebben we namelijk bewust of onbewust al snel ons oordeel klaar en met name christenen kunnen elkaar behoorlijk pijn doen. Hoe vaak wordt de liefde niet vergeten en wordt er gepraat vanuit een schijn vroomheid?
“OK, allemaal goed en wel.” Zal je denken.” Maar wat moet ik dan wel zeggen?”
Allereerst is het goed om je eigen hart eens onder de loep te nemen. Ben je echt geïnteresseert in de ander? Heb je tijd om te luisteren? En ben je ook bereidt om te luisteren.
Bedenk dat écht luisteren inhoud dat je niet met goedbedoelde adviezen aan komt, maar ook dat je niet met voorbeelden aan komt waaruit blijkt dat je alles van het probleem van de ander afweet. (En het misschien wel erger hebt meegemaakt)
Ik moet eerlijk toegeven dat ik het zelf erg moeilijk vind om écht te luisteren. Terwijl de ander praat, maken mijn hersenen al overuren om mijn eigen verhaal te kunnen doen.
Maar wanneer je in de ander geïnteresseert bent en er echt voor hem of haar wilt zijn, maak je dan één met de emotie van de ander. De Heere Jezus bagatelliseerde het verdriet van een ander nooit, hij keek door boze reacties of vertwijfeling heen en zag de nood in het hart.
God leert ons in de bijbel dat we blij moeten zijn met de blijden en wenen(huilen) met de wenenden(Romeinen 12:15). Hij wil dat we naast onze medemens gaan staan om zo het verdriet te helpen dragen.
En wat houdt het dan in om náást iemand te staan? Je één met diegene te maken?
Heel eenvoudig eigenlijk. Zeg maar gewoon dat je het zo erg voor hem of haar vindt wat er gebeurt is. En dat je geen woorden kan vinden. Dat je er geen bal van begrijpt.
Raar hè, dat we dingen vaak moeilijker maken dan ze zijn. Maar blijkbaar is het voor ons mensen niet makkelijk om zo’n eenvoudig antwoord te geven. Want dat betekent dat we ons zwak moeten opstellen, en meestal voelen wij ons niet zwak maar weten wij juist de antwoorden zo goed….denken we.
Maar ik zal je eens laten zien wat nou de mooie vruchten zijn van je zwak opstellen op deze manier. De ander die zoveel verdriet heeft voelt zich begrepen, merkt dat hij of zij verdriet mág hebben. Je draagt daarmee een stukje van het verdriet waardoor het verdriet een stukje minder zwaar op de schouders drukt.
Stel je eens voor hoe de buurbrouw dan de drempel zou zijn over gestapt.
Waarschijnlijk met een dankbaar gevoel in het hart dat de Heere God jou heeft willen gebruiken om haar door deze dag heen te helpen.
Want wat wij meestal niet beseffen, is dat we God in de weg lopen met onze goed bedoelde adviezen. Tja, dat komt even hart aan hè? Ik zeg het even goed tegen mij zelf hoor.
Maar we staan de Heere in de weg om genezing te geven aan die persoon. En genezing gebeurt door eerst te verwerken, te rouwen maar ook door God zelf getroost te worden. Daarmee kan het geloof van de ander verdiept worden doordat hij of zij de Vaderliefde van God mag ervaren in de stilte.
En na deze verwerking kan God dan genezing geven zodat die persoon weer verder kan en in Zijn kracht weer gelukkig mag zijn.
Misschien wil de Heere ons in een later tijdstip wel gebruiken om de ander verder te helpen, en wie weet hoort daar dan ook een goed advies bij. Maar het hoort niet ons eerste doel te zijn, want wie weet is dat de taak van een ander.
Zo mogen wij een zegen voor de ander zijn en een dienstknecht van God. Als velen zich zo door God zouden laten gebruiken zou er veel minder eenzaamheid zijn.
