Door het toepassen van verouderde rekenregels is een gescheiden vader vaak veroordeeld tot betaling van (zeer) hoge alimentatiebedragen. Gelukkig voor alle gescheiden vaders is nu ook in politiek Den Haag het kwartje gevallen. Gaat dit op korte termijn al zijn vruchten afwerpen?
Partneralimentatie betaling, wat is dit eigenlijk?
Partneralimentatie is een bijdrage in de kosten van levensonderhoud. Na een scheiding hebben ex-partners een onderhoudsplicht. Dat betekent dat de ene ex-partner bijdraagt in de kosten van het levensonderhoud van de ander, als die ander niet (of alleen gedeeltelijk) in staat is om in het eigen levensonderhoud te voorzien.
De manier waarop deze alimentatie nu wordt berekend, is naar mijn mening echter veel te ingewikkeld.
Het is bovendien verouderd, stamt uit 1994 en is teveel gebaseerd op het oude rolpatroon waarbij de vader werkt en de moeder thuiszit.
Kortom de vader wordt gezien als degene die het geld binnen moet brengen, dat de hedendaagse vrouw vaak ook een (parttime) baan heeft, EN DUS GEHEEL OF GEDEELTELIJK IN HAAR BEHOEFTEN KAN VOORZIEN, wordt hier voor het gemak over het hoofd gezien.
Duur partneralimentatie
Volgens de huidige wetgeving is dit als volgt geregeld:
Het is de bedoeling van de wetgever dat de alimentatieplicht op een gegeven moment eindigt. In alle redelijkheid mag worden verwacht dat de alimentatieontvanger zich voorbereidt op einde alimentatie.Bij eventuele afspraken over afbouw van de alimentatie wordt ook gekeken naar het vermogen van de alimentatiegerechtigde.Als je korter dan vijf jaar getrouwd bent geweest en er zijn geen kinderen dan duurt de alimentatieverplichting even lang als de huwelijkse periode. Ben je langer dan vijf jaar getrouwd geweest dan duurt de alimentatieverplichting 12 jaar en stopt dan automatisch.
De alimentatieperiode wordt berekend vanaf de datum inschrijving van echtscheiding bij de gemeente in de gemeentelijke basisadministratie. Op verzoek van de alimentatiegerechtigde kan de alimentatietermijn door de rechter worden verlengd. Alleen uitzonderlijke gevallen, indien beëindiging te ingrijpend is.
Voor echtscheiding voor 1 juli 1994 is de duur van de partner-alimentatie beperkt tot 15 jaar.
Maar de alimentatieplichtige moet dan wel bij de rechter een verzoek tot beëindiging van de alimentatie indienen.
Wederom naar mijn mening erg krom.
Waarom de partneralimentatieverplichting niet koppelen aan de duur van het huwelijk met een maximum van 15 jaar.
Lijkt me een veel eerlijkere opzet.
Waarom zou een ex nog bijna 7 jaar lang EXTRA geld kunnen eisen indien een huwelijk iets meer dan 5 jaar geduurd heeft.
Voor de vrouw is er het nadeel dat ze in principe geen serieuze nieuwe relatie kan aangaan zolang er partneralimentatie betaald wordt. Doet ze dat wel, valt een gedeelte van haar inkomsten weg.
In de praktijk is het zo dat door een ex een nieuwe relatie vaak wordt verzwegen of dat er alleen sprake is van een LAT relatie aangezien ze wel haar partneralimentatie wil kunnen blijven innen.
Kinderalimentatie
Dit kan als volgt worden omschreven:
Kinderalimentatie is een bijdrage van de niet verzorgende ouder in de kosten van verzorging en opvoeding van zijn/haar kind(eren), volgens de definitie van het trema rapport alimentatienormen. Door de geboorte van hun kind worden beiden ouders automatisch (wettelijk) verplicht om hun kind(eren) financieel te onderhouden. Een niet verzorgende ouder moet dit doen in de vorm van kinderalimentatie. Hiervoor is het niet nodig dat ouders hebben samengeleefd.
De hoogte van de kinderalimentatie is afhankelijk van de behoefte van een kind. Om de behoefte van het kind vast te stellen heeft het NIBUD een systeem ontwikkeld op basis van onderzoekscijfers van het Centraal Bureau Statistiek (CBS). Volgens het CBS besteden ouders een bepaald percentage van hun inkomen aan de kosten van kinderen. Het gaat hierbij om normale kosten zoals voeding en kleding.
Het inkomen dat wordt gebruikt om het bedrag van de kosten van de kinderen uit te rekenen is het netto gezinsinkomen tijdens het huwelijk of de relatie. Vervolgens vindt de verdeling van de kosten vaak plaats op basis van de (huidige) draagkracht van beide ouders.
Het berekenen van de kinderalimentatie gaat via de Trema norm, een erg ingewikkelde manier om tot dit bedrag te komen.
Net zoals met partneralimentatie, moet ook hier het merendeel worden betaald door de hoofd kostwinner (vaak de vader).
In de praktijk betekend dit vaak dat moeder en kind(eren) op het zelfde welvaart niveau kunnen blijven leven terwijl de vader
het vaak met veel minder moet doen. En ja, er zijn natuurlijk ook uitzonderingen.
Al deze bovenstaande, verouderde rekenregels, zijn er de reden van dat inmiddels ook politiek Den Haag zich in deze discussie heeft gemengd.
Zo is er door VVD & PvdA een wetsvoorstel in de maak voor het, op een relatief eenvoudige wijze, berekenen van de kinderalimentatie waarbij niet alleen naar de inkomsten en kosten ten tijden van voor de echtscheiding wordt gekeken,
maar ook naar de huidige inkomsten en kosten van de ouders. Zie ook http://nu.pvda.nl/binaries/content/assets/documenten/2011/PvdA_Recourt_Plan-Moderne-Alimentatie.pdf
Tevens zal er op korte termijn ook de discussie over de (duur van de) partneralimentatie gevoerd gaan worden.
Ik hoop voor alle gescheiden vaders dat dit alles zal leiden tot een meer rechtvaardige verdeling
van de te betalen kinderalimentatie en / of partneralimentatie.
Betalen voor je kinderen: helemaal prima, maar dan wel naar alle redelijkheid.
Ook een gescheiden vader heeft recht op een nieuw leven! Dit wordt hem, financieel gezien, door het huidige systeem haast onmogelijk gemaakt.
Ik denk dat de titel van dit stuk de huidige situatie goed weergeeft. Er had ook “noodkreet van een gescheiden vader” kunnen staan. In het hedendaagse is er naar mijn mening veel te weinig aandacht voor de situatie waar de vader na een scheiding in belandt.
Naast de hele financiële rompslomp is er vaak ook nog maar een zeer beperkt contact met de kinderen (1 weekend per 2 weken). Er zullen vast vaders zijn die dit voldoende vinden, en wellicht zelfs te veel, maar het overgrote deel voelt zich ook in de dit stuk ernstig tekort gedaan. In alles is de wens (lees eis) van de moeder doorslaggevend. Als vader heb je het daar dan maar mee te doen.
Mijn hoop is gevestigd op politiek Den Haag.
