14 oktober. De dag van het grote feest. Personeelsfeest. Verkleedfeest. Verkleden is een serieuze aangelegenheid. Doe je het niet goed, dan lijk je op een fashion-victim met een bad hairday, doe je het niet, terwijl het op de uitnodiging expliciet staat vermeld, ben je een laffe saaie truttebol. Nachten lig ik wakker, peinzend over de juiste outfit.
Madonna, bedenk ik.
Avonden speur ik op internet sites opzoek naar het bekende Jean Paul Gaultier korset, zonder enig resultaat.
Na vruchteloze pogingen met lijm, goud gespoten trechters met gordijnfranjes op een bodystocking te plakken besluit ik voor een andere look te gaan.
Madonna in de beginjaren?
Teveel herfstcollectie van H&M..
Ik besluit een bier-brainstorm sessie met vriendin Esther te houden.
Na een paar Grolschjes zijn we eruit: AbFab!
De perfecte verkleedpartij.
Als Patsy en Edina kunnen we ons helemaal uitleven met foute designerkleding, rollerskates en blonde Grace Kelly pruiken.
Verder kun je je helemaal lam zuipen met het excuus
” in character” te moeten blijven, en lekker bitchen tegen nietsvermoedende collega's…therapeutisch vooruitzicht..
Helaas is er een probleempje; vriendin Esther kan niet mee naar het feest, zij wordt gediscrimineerd op grond van het hebben van een andere werkgever ( rechtzaakje?).
Dan moeten we zelf maar een verkleedfeest organiseren, besluiten we.
Als de Mozes niet naar de berg komt..of zoiets?
Jaaaa!!!
We fantaseren er op los, fonteinen waar champagne uitstroomt, bedankjes met 2 paracetamolletjes erin met de tekst:” Je weet het waarschijnlijk niet meer, maar bedankt dat je er was” en meer van dergelijke fratsen.
De volgende dag lanceer ik het idee bij wat vrienden.
” Verkleedfeest? Bleeh Neee!! ” is de algemene reactie.
.
Ach, hoeveel vrienden hadden Patsy en Edina eigenlijk nodig?
